Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΩΣ ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Σαν άνθρωπος του κόσμου εδώ και πολλά χρόνια, τον τελευταίο καιρό ξαναβρήκα μια εκδοχή μου που είχα ξεχάσει. Εκείνη που ζούσα με τον εαυτό μου. Τότε που τον γνώρισα καλύτερα, τότε που τον αποδέχθηκα, τότε που τον κατάλαβα, τότε που τον εκτίμησα και πήρα απόφαση πως πρέπει να ασχοληθώ μαζί του όσο δεν είχα ασχοληθεί ποτέ. Αυτό τον καιρό όμως, ασχολήθηκα ακόμα περισσότερο και βρήκα κομμάτια του που δεν είχα εντοπίσει ούτε τότε που είχα απομονωθεί μαζί του! Η διαφορά είναι πως τώρα, μου επιβλήθηκε, ενώ τότε το είχα επιβάλει εγώ…
Στην αρχή αρνήθηκα να το κάνω, αλλά όσο περνούσαν οι μέρες κατάλαβα πως δεν είχα εναλλακτική. Έτσι εκμεταλλεύτηκα αυτή την ευκαιρία. Το αποτέλεσμα ήδη είναι από λυτρωτικό έως τρομακτικό! Το εύρος των καταστάσεων που βιώνω είναι τεράστιο και δεν εστιάζει μόνο σε συναισθηματικά, αλλά περνάει και από ψυχολογικά, πρακτικά, οργανωτικά, δημιουργικά και πολλά άλλα.
Δεν είναι μόνο η έλλειψη ανθρώπων και καταστάσεων, που για μένα ήταν πάντα σημαντική, αλλά είναι και η εκτίμηση απλών πραγμάτων που σε άλλες περιπτώσεις κανείς μας δεν δίνει σημασία. Ναι… μου λείπουν οι φίλοι μου, μου λείπει ο άνθρωπος που μοιράζομαι πολλά, μου λείπει η οικογένειά μου, μου λείπει ακόμα και η δουλειά μου και η επικοινωνία με τον κόσμο.
Δεν μου λείπει ο εαυτός μου… Σε λίγο καιρό δεν θα έχω πια τίποτα κρυφό από αυτόν, ούτε αυτός από εμένα. Ξέρω πια τι μπορώ να στερηθώ και τι όχι. Έμαθα τι δεν αντέχω και τι δεν αντέχω… χωρίς. Από όλη αυτή την κατάσταση θα βγούμε όλοι διαφορετικοί, ακόμα κι εκείνοι που θα κάνουμε τα στραβά μάτια και πως δεν τρέχει τίποτα… πως ήταν κάτι περαστικό.
Από ένα σημείο και μετά, ακόμα και τα κοινωνικά δίκτυα με κουράζουν, όσο κι αν είναι μεγάλη υπόθεση που τα έχουμε στο πιάτο, αλλά είναι μια παρηγοριά. Το τηλέφωνο σαν επικοινωνία ποτέ δεν με ενθουσίαζε, αλλά όταν ακούς μια φωνή που σου λείπει… το θες, άλλο αν αυτό σε πονάει περισσότερο γιατί μένει μόνο εκεί. Σου λείπει μια αγκαλιά, εκείνη που μέσα της μπορούσε να κλείσεις όλο τον κόσμο. Σου λείπουν τα μάτια που έβλεπες σε συνδυασμό με τα λόγια που έβγαιναν από ένα στόμα, έναν υπέροχο κόσμο. Σου λείπει το άγγιγμα… εκείνο που όταν το ένιωθες, έκλεινες τα μάτια και ταξίδευες. Σου λείπει μια ζωή που ξεκίνησες και τώρα την βλέπεις να φεύγει αχνά, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα.
Εκείνο που συνειδητοποιείς είναι πως έπρεπε να έχεις κάνει πολλά. Αυτά που αν είχαν γίνει, τώρα τα πράγματα στην “απομόνωση” θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Χρειάστηκε να συμβεί όλο αυτό, για να καταλάβεις το λάθος σου και την αργοπορία σου, να βάλεις τα πράγματα σε τάξη νωρίτερα. Η ζωή ποτέ δεν ξέρεις τι σου κρύβει και για άλλη μια φορά, το timing της ήταν τρομερά διδακτικό και ανελέητο.
“Ας πρόσεχες, αλλά μάθε από αυτό!”…
Του Θωμά Τριάντη
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου