Ο γυμνοσάλιαγκας
Είναι απολαυστικό να μπορείς να ελίσσεσαι, δίχως τις περισσότερες φορές να παίρνουν οι άλλοι χαμπάρι ότι έχεις διανύσει μια διαδρομή που ξεκινά από το σπίτι τους το ίδιο, καταλήγοντας μέχρι το σβέρκο τους. Με έξυπνες, σχεδόν περιπαικτικές κινήσεις, καταφέρνεις κι εισβάλλεις όπου σχεδόν επιθυμήσεις, περνάς από τη μύτη τους μπροστά και δε σε παίρνουν πρέφα, την ώρα ακόμα που πλαγιάζουν κι ερωτεύονται κι ιδρώνουν και σφιχταγκαλιάζονται κι ουρλιάζουν από ηδονή κορύφωσης, εσύ νιώθεις ακόμα εντονότερη καύλα που κατάφερες κι αναρριχήθηκες μέχρι την κλειδαρότρυπά τους, τρύπωσες κάτω από την κρεβατοκάμαρα, ανακατεύτηκες μέσα στα υγρά σεντόνια, πήρες σάλια από τα σάλια τους, τα κύτταρά τους ρούφηξες, καθώς έπεφταν αυτά νεκρά, τη στιγμή που περιπλανιόσουν ανάμεσα στα φλεγόμενα κορμιά τους, τίποτε δε σε σταμάτησε από το να τραφείς πάλι με όσα εδώ και τόσα χρόνια σε αναθρέφουν. Είναι στιγμές βέβαια που δεν κρατιέσαι και θες να πάρεις τη θέση από τον άνδρα που ανάβει τσιγάρο, μετά το επικό του πήδημα και να μιλήσεις όπως πρέπει κι αρμόζει στο κοντοπούτανο που μόλις εκείνος ισοπέδωσε με την αρρενωπότητά του. Να υπενθυμίσεις ποιος είναι ο ισχυρός, αυτός που έχει το πάνω χέρι σε όλα αυτά, να γίνει αντιληπτό ότι για την αποθέωση που της πρόσφερες, πρέπει αμέσως μετά να σε υπηρετήσει πάλι κι ακόμα περισσότερο, να πάει να ξυρίσει ειδικά εκείνες τις γαμώτριχες που άφησε να μεγαλώσουν λίγο παραπάνω στα πόδια της και να μη διανοηθεί ξανά να πει πως δε σου δίνει όλες της τις τρύπες, επειδή τάχα εντός ολίγου θα αδιαθετήσει. Σκάσε και ρούφα, όσο ρουφάω τζούρες αντρικές.
Θα παραδεχτώ ότι αυτή η διαδικασία δεν έχει τελειωμό, δεν έχει όριο δηλαδή, πως να το πω, είναι τόσο απολαυστική κι ερεθιστική που πιάνω τον εαυτό μου να θέλει πάλι και πάλι και πάλι. Ακόμα κι έξω από τα σπίτια, μπορείς να ζήσεις τα ίδια εκπληκτικά συναισθήματα στα πιο απίθανα μέρη και σημεία. Τις προάλλες, κατάφερα και τρύπωσα σ’ ένα αστικό λεωφορείο. Μέσα στα στοιβαγμένα, αγουροξυπνημένα σώματα, βρήκα το πιο ιδανικό σημείο και ξεκίνησα πάλι το αγαπημένο μου παιχνίδι. Ούτε που κατάλαβε ότι κατόρθωσα ο μπαγάσας και μπήκα στο στήθος της ανάμεσα, με τρόπο, σιγά-σιγά-σιγά κι αθόρυβα, κοντά στις άγουρές της ρώγες, ήταν τόσο επιτυχημένη η εισβολή μου στα πιο απόκρυφα σημεία της, που αφέθηκα και πήγα όλο και πιο κάτω, κοντά στα τσιτωμένα της καπούλια, άρχισα να τρίβομαι και να σκληραίνω εκεί, διακριτικότατα πάντα, δεν είμαστε και χτεσινοί. Μετά από λίγο, όταν αυτή άρχισε σαν κάπως να δυσανασχετεί, νομίζοντας πως κάποιο έντομο πήγε και τη γαργάλησε, έκανα παραπέρα και με περίτεχνο τρόπο έπεισα έναν από τους καθισμένους επιβήτορες να κάνει τα ίδια με εμένα, να εκμεταλλευτεί ότι ήδη την είχα αναστατώσει με τις γλοιώδεις μου θωπείες και να τον βγάλει έξω, διακριτικότατα πάντα, να, έτσι όπως θα κοιμούνται όλοι, πηγαίνοντας ακόμα μια μέρα για τις δουλειές τους, να κατεβάσει το φερμουάρ του, διακριτικότατα πάντα, και να με αφήσει να κάνω τα υπόλοιπα, δεν είμαστε και χτεσινοί. Να τον καθοδηγήσω και με ρυθμικές, παλινδρομικές κινήσεις να την κάνει να τον δει όρθιο και δυνατό, την ώρα ακριβώς που έχει ξεφύγει εντελώς για εκείνη, τότε που επιδεικνύει μπροστά σε όλους την πρησμένη του έλξη, τι σας πειράζει, ρε μαλάκες, εσείς δεν την παίζετε ως ερωτευμένοι; Παιχνιδάκι.
Δυστυχώς δεν έχει πάντα θετική κατάληξη αυτή όλη η περιπέτεια και καμιά φορά δεν προλαβαίνει ο άλλος να ολοκληρώσει το θαρραλέο, ανεξέλεγκτο πάθος του και γίνεται και ρόμπα δηλαδή, τι να κάνουμε, έχει και τα ρίσκα της αυτή η τολμηρή στάση ζωής. Μπορεί, για παράδειγμα, να αρχίσουν στα καλά καθούμενα να ουρλιάζουν όλες οι μυξοπαρθένες όταν αντιληφθούν τι συμβαίνει λες και δεν έχουν δει ξανά γυμνό πέος στη ζωή τους, λες και δεν προκαλούν ήδη με την εμφάνισή τους έτσι ώστε να εμφανιστούν γύρω τους όλα τα πέη αυτής της γης, που πας, ρε καριόλα, με τέτοιο ντύσιμο, με το δέρμα μέχρι επάνω, δεν καταλαβαίνεις ότι ανοίγεις το δρόμο προς την απόλαυση, είναι αναπόφευκτο, μετά λένε ότι τάχα φταίει ο βιαστής, να καθόσουν ήσυχη, μωρή, δεν μπορείς να καυλώνεις τον άλλο πρώτα και μετά να ζητάς και τα ρέστα, στην τελική τον προκάλεσες κι αν δεν έβαζες αυτά τα σχισμένα ρούχα κι αυτό το κορδόνι στη χαράδρα σου, κανένας χείμαρρος δε θα ερχόταν καταπάνω σου, να ξέρουμε τι λέμε επιτέλους. Δεν είναι τυχαίο που τόσες και τόσες γυναίκες τις ακούω να λένε ακριβώς τα ίδια με εμένα πια, κάθονται και τα χώνουν σε όλα αυτά τα τάχα μου αθώα κι ανυποψίαστα τσουλάκια που αντί να κάνουν σεμνά τα μαθήματά τους, κυκλοφορούν είτε νομίζοντας πως πρόκειται για πασαρέλα είτε μπερδεύοντας τη φούστα με τα μπουρδέλα. Δίνεις δικαιώματα, κοριτσάκι μου, να σε βιάσουν και δίκιο θα ‘χουν, ο κόσμος έχει τόσα προβλήματα, θέλει να ξεδώσει, να εκτονωθεί και πας εσύ και του δίνεις στο πιάτο το γλυκό. Να μην το φάει μέχρι το υγρό σου παντεσπάνι; Γιαμ, γιαμ.
Αυτό όλο το αδηφάγο πάρε-δώσε μπορώ να το μυριστώ και να το εντοπίσω πλέον σε κάθε λέξη αυτής της αναστατωμένης κοινωνίας. Ακόμα και σε εφημερίδες που ψαχουλεύω για υποψήφια θύματα, έχω πια επικεντρώσει την προσοχή μου όχι στις σελίδες με τις τσοντοδιαφημίσεις αλλά στις αγγελίες εργασίας. Με φτιάχνει τόσο πολύ να διαβάζω ότι ζητείται φοιτήτρια, μμμ, νέα, μμμ, εμφανίσιμη, μμμ, πρόθυμη με τους πελάτες, μμμ, για μπαρ σε προνομιακή περιοχή, μμμ, με αμοιβή ικανοποιητική και μπόνους ανάλογα με την ικανοποίηση των πελατών, μμμ. Αυτά είναι, γίνεται μετά να μην πας και να κυληθείς απ’ άκρη σ’ άκρη, λέξη προς λέξη, στο εκτυπωμένο αυτό προσκλητήριο, κάνοντας εικόνα ένα τέτοιο κείμενο, τι κείμενο δηλαδή, εδώ μιλάμε για ποίηση ερωτική άλλου επιπέδου. Και δηλαδή, πως να το κάνουμε, μαγαζί έχει ο άλλος, το βιος του, την οικογένειά του όλη ταΐζει από αυτό και θα έρθεις εσύ να χαλάσεις την πιάτσα, φοβισμένη παρθενίτσα; Ποια δικαιώματα εργασιακά και ισότητες και ντεκαβλέ φεμινιστικές μαλακίες, ο ανταγωνισμός είναι σκληρός, αδυσώπητος, δε θα δείξεις λίγο μπούτι στον απαιτητικό και καλοπληρωτή πελάτη, δε θα του αγγίξεις λιγάκι το γόνατο, έτσι για ορεκτικό, για να του ανοίξει η όρεξη, τι θα κάνεις, δηλαδή, θα του σερβίρεις τον καφέ και το ποτό έτσι, στην ψύχρα, με αγένεια κι αδιαφορία; Μετά κλαίγεστε που δε βρίσκετε δουλειά και μιλάτε για ανεργία, για σεξισμό και σαχλαμάρες, αφού δεν έχεις διάθεση για φουλ σέρβις στον καταναλωτή, πως θες να κάνεις το παραπάνω βήμα στη ζωούλα σου, ώστε να έρθει μια μέρα που θα πηδάς εσύ αντί να σε πηδάνε; Μυαλό πολύ θέλει; Λίγο νάζι και χάζι θέλει, ρε άκαυλο πλάσμα.
Ο άλλος, ας πούμε, το τόλμησε, δε μάσησε από δισταγμούς και το πήγε ένα βήμα παραπέρα, εγώ τον χάρηκα δηλαδή. Σ’ εκείνη τη βιβλιοθήκη που πάνε και διαβάζουν με τις ώρες εκείνες οι κακάσχημες, οι παχουλές σπυριάρες, δόθηκε μια χρυσή ευκαιρία στο πιεσμένο από τα μαθήματα παλικάρι να πάει και να εξωτερικεύσει την ηδονή του, τι πιο φυσιολογικό, είδε μέσα στα μπάζα να φυτρώνει μια όαση ομορφιάς, ξύπνησαν οι ορμές του, εκεί ήμουν από πολύ κοντά και ξέρω ακριβώς πως έγινε όλο το σκηνικό. Αφού κι εγώ τον θαύμασα τον τύπο, ξεπέρασε μέχρι και τις δικές μου πρακτικές, εύγε, νέε, σε καταλαβαίνω και σε κατανοώ, ήταν πολύ δύσκολο να συγκρατήσεις την ένταση που ένιωθες, ζητούσες να εκτονωθείς και το έκανες με πάρα πολύ διακριτικό τρόπο, αυτό να λέγεται, άλλοι κάνουν πίνακες ζωγραφικής, άλλοι γράφουν ποιήματα, άλλοι κάνουνε καντάδες, άλλοι στέλνουν ολόγυμνα ηλεκτρονικά μηνύματα, με λίγα λόγια ο καθένας έχει τον τρόπο του να εκφράζει την ερωτική του επιθυμία, εσύ, παλικάρι μου, το έκανες τόσο πειστικά, ώστε πήγες, διακριτικότατα πάντα, και προσέφερες στην πλάτη της όλους τους στίχους του κόσμου γραμμένους με το σπέρμα σου, πόσο πιο κορυφαία εκδήλωση λατρείας, πόσο πιο σπουδαία κίνηση που δε χωρά μέσα της αμφισβήτηση καμιά. Άσε δε, που, μεταξύ μας, είχε και μια αστεία διάσταση όλο αυτό το περιστατικό, δεν είναι τυχαίο ότι με το πού διαδόθηκε το κατόρθωμά σου, αντίκρισα τόσους και τόσους να χασκογελάνε με όσα έγιναν, να, και τώρα που σου μιλάω, είμαι πάνω ακριβώς στην οθόνη από την τηλεόραση, τριγυρνάω και κάνω κύκλους αηδίας στο καυτό της τζάμι, είναι λες κι επικοινωνώ έτσι με όσους μιλάνε. Λες και με αφήνουν να μπω κι εγώ στο στούντιο μαζί τους. Α, τι ωραία. Φώτα, κάμερες, έτοιμοι;
Αηδία και πάμε.
https://kakoskeimena.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου