ΣΟΥΛΑ + ΓΙΩΡΓΟΣ = ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Στο είχα πει «Κάποτε θα ξαναβρεθούμε…» κι εσύ κράτησες τα τελευταία λόγια μου σαν παρηγοριά στη μοναξιά που θα ακολουθούσε μέχρι την επόμενη συνάντηση μας.
Τον λένε Γιώργο και η ζωή μας είχε κανονίσει ένα τελευταίο προγραμματισμένο ραντεβού, δέκα χρόνια μετά τη γνωριμία μας. Μέσα σε αυτά τα χρόνια οι ζωές και των δύο είχαν αλλάξει κατά πολύ. Κρατήσαμε υποσυνείδητα μία απόσταση ο ένας από τον άλλον. Από εκείνες τις αποστάσεις που οφείλεις να κρατάς καμία φορά, γιατί το θάρρος δεν μοιάζει να είναι ποτέ αρκετό στο να πάρει κάποιος την απόφαση να κάνει το πρώτο βήμα προς την διεκδίκηση.
Κάπως έτσι, οι ζωές μας συνεχίστηκαν και πέρασε πολύς χρόνος. Χαμένος χρόνος για την ακρίβεια… Χρόνος που έθαψε στο πέρασμα του τα πρώτα συναισθήματα και έναν πόθο που φανήκαμε αδύναμοι και οι δύο στο να εκδηλώσουμε τότε. Τις περισσότερες φορές σε αυτή τη μάχη κερδίζει η ζωή με τις εξελίξεις της και είναι αναπόφευκτο να γυρίσεις το βλέμμα πίσω και να αρχίσεις να επιθυμείς τη συνάντηση σε κάτι που ένιωσες ότι μπορεί να εκκρεμούσε. Το συναίσθημα όμως φαίνεται πως διατηρεί μία δυνατή εσωτερική αναζήτηση στο να σου ξυπνάει αστραπιαία όλες τις αισθήσεις. Κυρίως μονοπωλεί το ενδιαφέρον από αναμνήσεις που μπορεί να έμειναν μισές. Κάτι λοιπόν εκκρεμούσε. Κάτι οφείλαμε και οι δύο σε εκείνο που δεν είχαμε δώσει μεταξύ μας τότε καμία συνέχεια.
Είμαι η Σούλα και σήμερα η ζωή μου έχει δρομολογηθεί με όλα όσα επιθυμώ. Φαινομενικά τα έχω όλα, ακόμα και την σιγουριά της αγάπης. Ένα χάδι, μία αγκαλιά, τη ζεστασιά της μονιμότητας και της ασφάλειας που μπορεί να σου δίνει απλόχερα το ιδανικό μέλλον. Τρομάζω στη σκέψη ότι η αγάπη μπορεί να μην μοιράζεται. Γιατί και εδώ που είμαι, όσο ακραίο και αν ακουστεί, έχω βαθιά συναισθήματα. Συνειδητά αγαπώ την ηρεμία που μου παρέχουν τα ιδανικά μου και σε αυτά τα ιδανικά πάντα σκιαγραφείται ένα μονάχα πρόσωπο.
Ένα μήνυμα όμως στα γενέθλια μου – δέκα χρόνια μετά τη γνωριμία μας – ήταν αρκετό για να ταράξει την γαλήνη της ψυχικής ισορροπίας μου. Από ένστικτο, γνώριζα εξαρχής ότι αυτή τη φορά αυτό το μήνυμα θα ήταν η πιο δυνατή αφορμή, για να δώσουμε συνέχεια σε κάτι που μας βασάνιζε μέσα από τη σιωπή αυτών χρόνων. Μετά τη συχνή επικοινωνίας μας, πήρα την απόφαση να συναντήσω το Γιώργο ξανά και να αφήσω στην άκρη τυχόν ενοχές. Μέσα από τις εξελίξεις της ζωής άλλωστε, είχα αλλάξει κατά πολύ. Δεν ήμουν ποτέ η ίδια με τότε. Ωρίμασα απότομα, όταν συνειδητοποίησα ότι στη ζωή περισσότερο από όλα αξίζουν οι στιγμές και κερδισμένος βγαίνει εκείνος που ξέρει να τις αποτραβάει από το χέρι, χωρίς να τις αφήνει να προσπερνούν.
Ο Γιώργος λοιπόν, ήταν όλες οι κρυφές στιγμές της ζωής μου που κάποτε αναπολούσα. Ήταν εκεί, χρόνια μετά διαθέσιμος και πιο έτοιμος και εκείνος από ποτέ για να το ζήσει. Και η καταραμένη θέληση είχε φουντώσει πια και από τις δύο πλευρές. Ένιωσα τη φλόγα στο βλέμμα του που έγινε «ένα» με το δικό μου. Αυτό πρέπει να είναι η φωτιά που τα καίει όλα. Δύο ενωμένες φλόγες, που πυροδοτούνται μονάχα από συναισθήματα. Αυτά που κυρίως εκκρεμούν μέσα στο χρόνο…
Όλα άλλαξαν μα περισσότερο εγώ. Η συνάντηση μας, με έκανε αρχικά να κρατήσω τις άμυνες μου. Φαντάζομαι κάπως έτσι συνέβη και με τον ίδιο. Ήμασταν τόσο ίδιοι μα και τόσο διαφορετικοί, που εύκολα μπορούσα μέσα από αυτές τις στιγμές να μπω στη διαδικασία να φανταστώ μία άλλη ζωή δίπλα του. Μία ζωή που θα μου επέτρεπε να είμαι το κορίτσι του και ταυτόχρονα η γυναίκα της ζωής του. Γνώριζα τον τρόπο για να συμβεί. Άλλωστε θέλω να πιστεύω ότι θα το επιθυμούσε και ο ίδιος και ας είναι κάτι που δεν μου εξομολογήθηκε ποτέ. Το έβλεπα όμως κάποιες φορές στα μάτια του.
Σκέψεις που ποτέ δεν μοιράστηκα μαζί του, γιατί οι στιγμές μας ήταν πάντα λίγες, περιορισμένες και διατηρούσαν στο τέλος μέσα μου το συναίσθημα της μελαγχολίας. Για εκείνον δεν θα μπορούσα ποτέ να γνωρίζω. Δεν μπήκα στη διαδικασία, δεν ήθελα, δεν… Περισσότερο από φόβο για το τι μπορεί να άκουγα. Γνώριζα ότι δεν μου ήταν αρκετό να τροφοδοτήσω τον εγωισμό μου με λέξεις, που θα μου έδειχναν ότι ίσως και εκείνος να ήθελε να ήταν όλα διαφορετικά μεταξύ μας. Δεν μπορούσα να τα ξεπουλήσω όλα μέσα μου με ένα θαμμένο «αν»… που θα διατηρούσε ψευδαισθήσεις. Όπως και δεν μπορούσα να βάλω τον εγωισμό μου μπροστά. Η αγάπη που του είχα, θα ήταν πάντα μεγαλύτερη από έναν εγωισμό. Οπότε στην πορεία, μέσα από τις συναντήσεις μας, έμαθα να αγαπώ τη σιωπή του. Εκείνη, που δε θα με πλήγωνε γιατί στα μάτια μου θέλω να τον έχω σαν το αγόρι που ένιωσε έντονα συναισθήματα για εμένα κάποτε. Τότε που είχαμε πρωτοσυναντηθεί. Σχεδόν δέκα χρόνια πριν…
Δε με λες και ρομαντική, αλλά ο δικός μου ρομαντισμός ίσως να περιορίζεται σε σύγχρονους πρίγκιπες που ξέρουν να φροντίζουν αυτές τις στιγμές που αγαπώ. Αυτές που του χάρισα απλόχερα και έχτισαν τις δικές μας κοινές αναμνήσεις, που θα με συντροφεύουν πάντα, γιατί μέσα μου θέλω να πιστεύω ότι θα είναι εκείνος που δεν θα έμπαινε ποτέ στη διαδικασία να με πληγώσει. Όσα χρόνια και αν περάσουν… με τον τρόπο του θα είναι πάντα εδώ και ίσως με τον δικό μου να είμαι πάντα εκεί. Κοντά του…
Της Βούλας Γκεμίση
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου