ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ Σ’ ΑΓΑΠΩ –
ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ
Ποιος θα μας το έλεγε ότι η Ελλάδα μας, η χώρα του φωτός και της δημιουργίας, θα γινόταν πόλος έλξης καταστροφικών συνεπειών τα τελευταία χρόνια! Μοιάζει με σκιερό εφιάλτη, ο τρόπος που τα προβλήματα μαστιγώνουν τη χώρα μας. Από τον πύρινο εφιάλτη, στις φονικές πλημμύρες και μέσα από χιλιάδες απανωτά χτυπήματα, να καταλήγει σήμερα να νοσεί κάθε γεωγραφικό της κομμάτι. Ακόμα κι αν η πανδημία του κορωνοιού δεν έχει απλώσει τα δίχτυα της παντού, κάθε περιοχή αυτής της χώρας νοσεί συναισθηματικά για τον συνάνθρωπο που λυγίζει μπροστά στη θανατηφόρα νόσο.
Ραγίζουν καρδιές οι εικόνες από τις γειτονικές χώρες, που μόνο ρίγος προκαλούν στο πέρασμα της πανδημίας που σαρώνει τα πάντα, με τα νούμερα να ξεπερνούν τη φαντασία μας σε ασθενείς και νεκρούς. Είναι ακραίο να γίνεσαι επιλεκτικός μέσα στην απόλυτη καταστροφή. Αλλά όπου η καρδιά νοσεί, ίσως από άμυνα να ενεργοποιεί τις άλλες τις αισθήσεις. Η λογική ωστόσο δεν μπορεί να χωρέσει μπροστά σε εικόνες φρίκης, με αμέτρητα θύματα που θυμίζουν μία σύγχρονη μορφή πολέμου. Οφείλεις να λαμβάνεις τα μέτρα προστασίας τόσο για τον εαυτό σου, για τον συνάνθρωπο σου, όσο και την ίδια την χώρα που μοιάζει να αιμορραγεί από τις αμέτρητες πληγές της.
Αυτή η χώρα στα δύσκολα πάντα είχε τον τρόπο να συνωμοτεί και να δημιουργεί δικές της συμμαχίες για να ανταπεξέλθει, δίνοντας γροθιά στο μαχαίρι. Κάπου εδώ ίσως να κρύβονται οι νέες μορφές επανάστασης που μπορεί να είναι από τον καναπέ. Εκείνες που δεν χρειάζεται να δώσεις καμία μάχη, παρά μόνο με τον περιορισμό σου στο να διαφυλάξεις το μέλλον σου που μοιάζει απειλητικό. Για εσένα, για τον διπλανό σου, για τα ίδια σου τα παιδιά, για τη χώρα σου, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Μπορείς να γίνεις το παράδειγμα που θα ήθελες να καμαρώνεις.
Αυτή τη μορφή του σύγχρονου πολέμου, είναι δύσκολο να την διαχειριστείς, γιατί μέχρι τώρα η ελευθερία σου ήταν το πολυτιμότερο αγαθό σου ή τουλάχιστον έτσι σε εκπαίδευαν στο να πιστεύεις. Ήρθε η μέρα να δαμάσεις την ελευθερία σου και να γονατίσεις μπροστά στο δέος που σου προκαλεί αυτή η πρωτόγνωρη γνωριμία με την αρρώστια.
Οι άνθρωποι αναμετριούνται με την ψυχική τους δύναμη και τα αποθέματα αγάπης που καλούνται να κονταροχτυπηθούν με το να αγκαλιάσουν το αυτονόητο. Το να παραμείνουν μέσα στα πλαίσια της προστασίας τους, αλλά αυτόματα να γίνουν το παράδειγμα του σύγχρονου επαναστάτη από τον καναπέ προς τους άλλους. Αυτό είναι το δύσκολο, το οδυνηρό, το άπιαστο. Για μία και μοναδική φορά, να μην αποτελέσεις την εξαίρεση και εκείνον που δεν υπάκουσε στο κοινωνικό σύνολο. Να δείξεις το «σ’ αγαπώ» σου με πράξεις και όχι με λόγια.
Της Βούλας Γκεμίση
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου