ΔΕΝ ΝΙΚΑΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΚΑΛΟ…
Θυμάσαι τα παραμύθια που σου διάβαζε η μαμά σου πριν κοιμηθείς; Θυμάσαι την Κοκκινοσκουφίτσα και τον κακό λύκο; Θυμάσαι τη Χιονάτη και την μοχθηρή μητριά; Θυμάσαι τον Χάνσελ, τη Γκρέτελ και την κακιά μάγισσα; Θυμάσαι και το νυσταγμένο σου χαμόγελο, λίγο πριν το “και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”;
Το καλό πάντα υπερίσχυε του κακού. Πάντα, ακόμη και την τελευταία στιγμή, θριάμβευε το δίκιο. Πάντα, παρά τις δυστυχίες και τις στεναχώριες, ο καλός κέρδιζε. Και κάποια στιγμή ενηλικιώθηκες…Η ενηλικίωσή σου, μπορεί να μην σηματοδοτήθηκε απαραίτητα από το σβήσιμο 18 κεριών στην τούρτα. Μπορεί να έγινε λίγο ή αρκετά αργότερα, ή και νωρίτερα αν ήσουν πολύ άτυχος. Η ενηλικίωσή σου, μπορεί να σηματοδοτήθηκε από εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποίησες πως τελικά, το καλό δεν νικάει πάντα…
Δεν βρίσκουν πάντα οι αδικημένοι, δικαιοσύνη. Δεν παίρνουν πάντα οι καλοί, καλοσύνη. Δεν βρίσκουν πάντα οι κακοί, τιμωρία. Δεν παίρνουν πάντα οι άδικοι, καταδίκη.
Μπορεί να ακούς πως “το κάρμα πάντα επιστρέφει συμπεριφορές”, πως “υπάρχει Θεία δίκη”, πως “η αλήθεια στο τέλος λάμπει”. Μπορεί να τα ακούς και να θες να τα πιστέψεις. Μπορεί να έχεις πειστεί βαθιά μέσα σου πως ισχύουν και ίσως να τα έχεις δει κάποιες φορές να συμβαίνουν μπροστά σου. Ισχύουν όμως πάντα; Ισχύει πάντα πως αυτός που αδικήθηκε παράφορα, δικαιώνεται έστω και στο τέλος; Ισχύει πάντα πως, έστω και κάποια στιγμή αργότερα, ο κάθε άδικος παίρνει αυτό που του άξιζε;
Είναι άσχημο, αλλά η ζωή σε κάνει γρήγορα να συνειδητοποιήσεις πως τα παραμύθια είναι απλά ιστορίες για παιδιά κι όχι ιστορίες βγαλμένες απ’ τη ζωή. Δεν υπάρχει πάντα το καλόκαρδο πριγκιπόπουλο, με το σπαθί ανά χείρας, έτοιμο να σε σώσει από κάθε κίνδυνο. Δεν υπάρχει πάντα η καλή νονά, με το μαγικό της ραβδάκι, έτοιμη να σε βγάλει από κάθε δύσκολη κατάσταση. Δεν υπάρχει πάντα η πανηγυρική νίκη του καλού, έναντι στο κακό. Δεν υπάρχει πάντα η εκτυφλωτική λάμψη της δικαιοσύνης, έναντι στην αδικία…
Μπορεί να είναι παρήγορο να πιστεύεις πως κάποια στιγμή θα δικαιωθείς, πως κάποια στιγμή ο κακός θα λάβει την τιμωρία του. Μπορεί να είναι παρήγορο και να είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να συνεχίσεις τη ζωή σου, να μην καταθέσεις τα όπλα, να μην σταματήσεις να ελπίζεις, να μην σταματήσεις να πολεμάς…
Ξέρω κακούς ανθρώπους που νίκησαν πολλές μάχες, που κέρδισαν πολλά, που έκαναν μεγάλα βήματα. Ξέρω καλούς ανθρώπους που αδικήθηκαν, που φορτώθηκαν δυσανάλογα για την πλάτη τους βάρη και που δεν βρήκαν ποτέ δικαίωση.
Ξέρω ανθρώπους χωρίς αισθήματα, χωρίς συνείδηση, χωρίς αρχές, που μπορούν να χαμογελούν για τα επιτεύγματά τους. Ξέρω ανθρώπους με αρχές, αξίες, ιδανικά, που δεν κατάφεραν ποτέ να σηκώσουν κεφάλι. Το να είσαι έντιμος, ειλικρινής και σωστός, δεν σημαίνει πως θα εισπράξεις αυτά που σου αξίζουν. Το να είσαι ανέντιμος, άδικος και ελεεινός, δεν σημαίνει πως θα πληρώσεις για τις χυδαίες σου συμπεριφορές. Δυστυχώς…
Δεν ξέρω αν είναι θέμα τύχης, συγκυριών ή ικανοτήτων να καταφέρεις κάποια στιγμή να δικαιωθείς και να ηρεμήσεις την ψυχή σου. Θα ήθελα πολύ να πιστεύω στο κάρμα ή στη Θεία δίκη κι ας μου έχει δείξει η ζωή το αντίθετο. Θα ήθελα πολύ να ξέρω πως όλοι οι καλοί αυτού του κόσμου, θα μπορούσαν να ψιθυρίσουν “και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”. Θα ήθελα πολύ, να μπορώ ακόμη να πιστεύω στα παραμύθια…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/?author=138419785
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου