ΤΙ ΗΤΑΝ ΤΩΡΑ;
Τί ήταν τώρα να το ζούμε όλο αυτό;
Γιατί άραγε τόσοι εφιάλτες μαζεμένοι,
μες στων ονείρων μας την ομορφιά;
Λες και έπεσε στο κεφάλι μας ο ουρανός,
γεμάτος πίκρα, εκδίκηση, φωτιά
γεμάτος αδικοχαμένα κορμιά
ξεπηδούν παντού από κάθε της γης γωνιά,
μ’ όλα τα χρώματα με χέρια ενωμένα
προς τον ουρανό δέηση στέλνουν σαν ρομφαία ζωντανή,
τί ήταν τώρα κι αυτό;
Σκοτεινές δυνάμεις πνέουν τα λοίσθια ή ζωντανεύουν
άραγε ανάμεσα απ’τα μπράτσα μας
που δεν ενώνονται πια, αλλά ξεμακραίνουν
το ένα απ’ τ’ άλλο σε απόσταση ασφαλείας, σου λέει
Τί ήταν τώρα τα παιδιά μας να φεύγουν μακριά
σαν να φοβούνται την αγκαλιά μας, σαν θεριό
μες στης αγάπης τα φιλιά, δηλητήριο να υπάρχει λες;
Κι όμως ξυπνάμε, κοιμόμαστε, τρώμε, ονειρευόμαστε ακόμα,
μέσα απ’ τα κύματα την βλέπεις την ζωή που θα ξανάρθει μέρα με τη μέρα.
Τί ήταν τώρα κι αυτό; Από πού νά ‘ρθε και
φώλιασε στις ζωές…
View original post 210 more words
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου