ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ…
Ίσως δεις ελληνικές σημαίες να ανεμίζουν στα μπαλκόνια, αλλά δεν θα δεις τους μαθητές ή τις δυνάμεις του στρατού να παρελαύνουν. Ίσως βάλεις μπακαλιάρο με σκορδαλιά στο πιάτο σου, αλλά δεν θα βάλεις την οικογένεια και τους φίλους σου γύρω απ’ το τραπέζι. Ίσως τηλεφωνήσεις να ευχηθείς σ’ όσους γιορτάζουν, αλλά δεν θα κάνεις επισκέψεις στα σπίτια τους. Ίσως να είναι 25η Μαρτίου, αλλά δεν είναι σαν αυτές που έχουμε συνηθίσει…
Όλα είναι αλλιώς. Όλα είναι τρομαχτικά αλλιώς! Μια μεγάλη εθνική γιορτή, μια μέρα αργίας, μια μέρα που όλοι έχουμε κάποιον που γιορτάζει, σε οικογενειακό ή φιλικό επίπεδο, μια μέρα που όλοι έχουμε συνηθίσει να περνάμε αλλιώς. Μόνο η σημαία στο μπαλκόνι, μόνο ο μπακαλιάρος στο πιάτο, μόνο οι τηλεφωνικές ευχές, δεν αρκούν για να κάνουν αυτή τη μέρα, μια συνηθισμένη για όλους 25η Μαρτίου. Λείπουν πράγματα, λείπουν κομμάτια για να συμπληρώσουν το παζλ, λείπουν αυτά που μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε αυτονόητα.
Λίγο ή περισσότερο, ο φόβος έχει φωλιάσει σε όλες τις καρδιές. Ένας φόβος για το πόσο σύντομα θα τελειώσουν όλα αυτά, ένας φόβος για το αν θα έχουμε καταφέρει να είμαστε καλά κι εμείς κι όσοι αγαπάμε όταν θα τελειώσουν όλα αυτά, αλλά και το αν θα ξαναγίνουμε ποτέ όπως πριν όταν θα τελειώσουν όλα αυτά. Είναι μια σκέψη που μουδιάζει λίγο την ψυχή μας, το πώς θα είναι η επόμενη μέρα, πώς θα είναι η πρώτη στιγμή που θα μας πουν “όλα είναι εντάξει πια, μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε όπως πρώτα” και το αν υπάρχει πραγματικά περίπτωση να γίνουν όλα όπως πριν…
Είναι δύσκολο που δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει όλο αυτό. Είναι δύσκολο που δεν ξέρεις σε πόσο καιρό θα μπορείς να πάρεις μια σφιχτή αγκαλιά τη μάνα σου, να δώσεις ένα δυνατό φιλί στην κολλητή σου, να κάνεις μια εγκάρδια χειραψία στον συνάδελφο. Είναι δύσκολο που δεν ξέρεις πότε θα μπορείς να βγεις απ’ το σπίτι ότι ώρα σου κατέβει, να καλέσεις την παρέα σου στο σπίτι για κρασάκι, να βγεις για ένα ποτό στο στέκι σου. Είναι δύσκολο που έχεις χάσει όλα όσα μέχρι πρόσφατα θεωρούσες αυτονόητα, αλλά είναι ακόμη δυσκολότερο να μην ξέρεις πότε θα μπορέσεις να τα πάρεις πίσω.
Φέτος θα περάσουμε μια διαφορετική 25η Μαρτίου. Όλα θα είναι πιο παγωμένα, πιο μουντά, πιο μοναχικά. Όλοι θα είμαστε λίγο πιο αγχωμένοι, πιο στενάχωροι, πιο σκεπτικοί. Όλα θα είναι λίγο αλλιώς, μέσα μας όμως θα καίει, πρέπει να καίει, η φλόγα της ελπίδας, μιας ελπίδας πως θα τα καταφέρουμε, πως αυτή η κατάσταση θα είναι προσωρινή. Μιας ελπίδας πως σύντομα θα κοπάσει η καταιγίδα και θα βγει το ουράνιο τόξο. Μιας ελπίδας πως τα φιλιά κι οι αγκαλιές που θέλουμε τόσο να κάνουμε στους ανθρώπους μας, δεν θα τα χρωστάμε για πολύ. Ούτε σε κείνους, ούτε σε μας…
Χρόνια πολλά!
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου