ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΦΙΛΗ
Μεγάλη η μοναξιά ρε φίλη στο βουνό. Κάθομαι εδώ ψηλά και αγναντεύω ώρες ολόκληρες τον ορίζοντα. Πότε χάνομαι στη μαγεία της ανατολής και ποτέ μελαγχολώ στη φυγή της, στο κάθε δειλινό. Η πάχνη της υγρασίας διεισδύει στα κατακάθια της ψυχής μου, αναγκάζοντας με να τα εισακούσω και να τους δώσω σημασία και στοργή.
Όταν σουρουπώνει, παίρνω και το σάλι μου μαζί, αλλά δεν αρκεί. Κρυώνω ακόμα. Είναι ήσυχα, γαλήνια εδώ. Ακούς μόνο την αναπνοή σου και τους ήχους της φύσης. Απολαμβάνεις την απουσία των λέξεων και αφουγκράζεσαι μόνο τον αγέρα και τη σιωπή.
Αν είσαι τυχερός ίσως χαθείς σε εκείνο το στιβαρό και ανάλαφρο πέταγμα από τα φτερά του αετού που σκίζει τους αιθέρες, απολαμβάνοντας την ελευθερία και την ανεξαρτησία του. Άξιος θαυμασμού, ηγετική μορφή μες στους αιθέρες. Γνώστης της δύναμης, των φτερών και του πετάγματός του. Επιλογή του πότε θα ξεμυτίσει και πότε θα εμφανιστεί, επιλογή του πότε θα αποσυρθεί και θα χουχουλιάσει στη φωλιά του. Είναι φορές που αναρωτιέμαι αν βιώνει τη μοναξιά του όπως εγώ. Δύσκολες πια οι σχέσεις των ανθρώπων.
Συνειδητοποίηση… η αρχή της διαδρομής. Επίπονο κομμάτι η αφύπνιση από τον λήθαργο και η αναγκαστική επίγνωση του να αντιλαμβάνεσαι πού βρίσκεσαι και τι σε έφερε ως εκεί. Δύσκολη υπόθεση να ανασύρεις τον εαυτό σου από τα χαλάσματα, κυρίως όταν πάει καιρός που κείτεσαι μες τα συντρίμμια. Απάνθρωπο να βλέπεις ότι έχεις χτίσει με τόσο κόπο να ραγίζει, να σωριάζεται χωρίς να ερωτηθείς.
Κάποιες φορές προσπαθείς να προλάβεις, ίσως να αναπλάσεις με κάθε δυνατό τρόπο να τα αποκαταστήσεις όλα όπως ήταν στην αρχή, αλλά βλέπεις ο καιρός περνάει και φθείρει τη μορφή. Αφήνει τα σημάδια του σε κάθε ρωγμή που θα βρει αδύναμη, ανεχτική και δεκτική. Τρωτές οι σχέσεις των ανθρώπων, τρωτοί και οι ίδιοι οι άνθρωποι. Κανείς δεν είναι αήττητος και άφθαρτος στο πέρασμα του χρόνου.
Άλλοτε κάνεις πως δεν βλέπεις την φθορά, παραποιείς στο μυαλό σου τις ζημιές, εναποθέτεις τις ελπίδες σου στη θεά τύχη, ότι όλα θα αποκατασταθούν δια μαγείας χωρίς κόπο, οπότε απλά παύεις να ασχολείσαι και συνεχίζεις την καλόβολη ζωή σου. Άντε να βάλεις κανένα αδιάβροχο τσιρότο στην πληγή, έτσι για να πεις ότι προσπάθησες.
Οι ζημιές ξεκινάνε δειλά, ύπουλα και διστακτικά, δημιουργώντας εκείνη την ανεπαίσθητη χαρακιά που συνήθως παραβλέπεις και αφήνεις στην άκρη για να ασχοληθείς αργότερα κάποια στιγμή. Με την πάροδο του χρόνου, γίνονται ρωγμές, μετατρέπονται σε τρύπες, κουφάλες ολόκληρες που φτάνουν να μπάζουν από παντού. Τότε αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις την ωμή πραγματικότητα. Ανασύρεις τα κομμάτια σου και ότι κουράγιο σου έχει απομείνει και προσπαθείς να επουλώσεις τις πληγές, να καταγράψεις τις παράπλευρες απώλειες, να καταστρώσεις σχέδιο αναδιάταξης ή απλά να μαζέψεις τα απομεινάρια σου και να τα χτίσεις όλα από το μηδέν.
Ίσως να χρειάζεται να αναθεωρήσεις, ίσως να αλλάξεις την οπτική και τη χαλιναγώγηση που είχες ασπαστεί στη μέχρι τώρα πορεία της ζωής, αλλά σίγουρα οφείλεις στον εαυτό σου να συνειδητοποιήσεις το πώς και το γιατί έφτασες ως εδώ. Δυσβάσταχτος ο δρόμος της αλλαγής, μόνο μέσω προσπάθειας και πόνου απελευθερώνεις το μανδύα της προηγούμενης μορφής. Τον κουβαλάς άλλωστε χρόνια, θέλει κόπο να τον αποτινάξεις από το δέρμα σου και να υφάνεις ένα νέο ξανά από την αρχή.
Πολύ μοναξιά ρε φίλη… Ξέρουμε και οι δύο ότι ο αγώνας αυτός είναι προσωπικός. Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Κανείς δε μπορεί να σώσει κανένα. Μόνος σου σώζεις τον εαυτό σου. Η αιώνια μάχη του παλιού, με το νέο “εγώ”. Πολλά τα υπόγεια και τα σκοτεινά μονοπάτια, για να φτάσεις στο τέρμα της διαδρομής.
Δεν ήθελα συμβουλές, δεν ήθελα γνώμες και επικρίσεις. Ο χειρότερος κριτής μου άλλωστε είμαι εγώ. Η αυτοκριτική ειδικότης μου, οπότε ότι κι αν έλεγες θα σε είχα ήδη προλάβει. Το μόνο που ήθελα ήταν να ήσουν κάπου εκεί… Μπορούσες απλά να με ρωτήσεις «τι χρειάζεσαι;». Δυο λέξεις που περικλείουν όλο το νοιάξιμο του κόσμου… «Τι χρειάζεσαι;»…
https://gynaikaeimai.com
Από Stella
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου