ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ
Γυναίκες, όμορφα πλάσματα, περίεργα… αλλά τόσο αναγκαία στην ζωή μας! Θα εκφράσω την δική μου άποψη και ίσως και αρκετών φίλων, για το τι θέλουν από τις γυναίκες, τι τους αρέσει, τι μας κάνει να μην ξεκολλάμε από δίπλα τους. Είναι προφανές πως αναφέρομαι σε εκείνους τους άνδρες που ξέρουν τι θέλουν, που είναι νηφάλιοι και που δεν έχουν μόνιμα την ανάγκη επιβεβαίωσης, ή έχουν κάνει σπορ τον ποδόγυρο.
Σε μια γυναίκα είναι πολλά που μπορεί να μας κάνουν να θέλουμε να είμαστε μαζί της. Κάποια από αυτά είναι αυτονόητα και άλλα απρόβλεπτα. Τι να την κάνω την νοικοκυρά, αν δεν μου λέει κάτι σαν γυναίκα; Προτιμώ να την βλέπω και να λιώνω κι ας μην πετυχαίνει το φαγητό. Ας μην το έχει καθόλου στην κουζίνα στο κάτω κάτω! Τι έγινε αν δεν καθάρισε μια μέρα το σπίτι; Μπορεί να είναι πρώτα γυναίκα; Να την κοιτάω και να την θέλω κάθε λεπτό της ημέρας;
Θα φτιάξω εγώ να φάμε, θα παραγγείλουμε απ’ έξω βρε αδερφέ και θα τα φάμε ταΐζοντας ο ένας τον άλλον στο στόμα! Θα κάνουμε δουλειές μαζί όταν θέλουμε και καθώς θα τις κάνουμε, θα παίζουμε παιχνίδια κι ας τελειώσει το μάζεμα 3 μέρες μετά! Στην τελική, όλα μπορούμε να τα κάνουμε και οι δύο… Ε ας μοιραστούμε κι αυτό όπως όλα τα άλλα. Πολλές φορές χάλασα την πιάτσα σε φίλους, αλλά δεν πειράζει… ξύδι φιλαράκια μου, δουλειά σας και δική μου!
Τι με νοιάζει αν δεν είναι πλασμένη σαν άγγελος, σαν μοντέλο, σαν μια αψεγάδιαστη
“μπίμπο”; Μπορεί να έχει τύπο, καμπύλες… ναι καμπύλες, να ξέρει να περιποιείται τον εαυτό της, τόσο όσο χρειάζεται και πίσω από τα εκφραστικά της μάτια, να υπάρχει ένα μυαλό που να με κάνει να τρελαίνομαι; Μπορεί να έχει χιούμορ και να είναι χαλαρή σε κάθε πείραγμα; Αυτά θέλουμε!
“μπίμπο”; Μπορεί να έχει τύπο, καμπύλες… ναι καμπύλες, να ξέρει να περιποιείται τον εαυτό της, τόσο όσο χρειάζεται και πίσω από τα εκφραστικά της μάτια, να υπάρχει ένα μυαλό που να με κάνει να τρελαίνομαι; Μπορεί να έχει χιούμορ και να είναι χαλαρή σε κάθε πείραγμα; Αυτά θέλουμε!
Δεν την θέλουμε να μας περιμένει πάντα στο σπίτι να αράξουμε, αλλά κι αυτό να γίνεται επειδή το θέλουμε και οι δύο μας και όχι μια καθημερινή συνήθεια. Να μιλάμε στο τηλέφωνο και να της κλείνουμε ραντεβού κάπου όπως παλιά και να λέει “ναι…ψυχή μου, θα τα πούμε εκεί!”. Έτσι, χωρίς δισταγμό, αυθόρμητα! Να την ρωτάμε τι έχει και να μας το πετάει κατάμουτρα με το όνομά του. Ούτε μούτρα, ούτε υπονοούμενα. Εμείς είμαστε λίγο αργοί στην κατανόηση των πραγμάτων και τα σημάδια δεν μας είναι πάντα ορατά.
Οι σχέσεις είναι μια συνεχής προσπάθεια και μια μόνιμη πρόκληση, που δίνει το κάτι παραπάνω και την διάρκεια, αλλιώς είναι απλά συμβίωση ή γάμος για τα μάτια του κόσμου. Τόσο απλά. Όχι δύο άνθρωποι στις άκρες του καναπέ ρε σεις, αλλά ο ένας πάνω στον άλλον στην πολυθρόνα! Καταλάβατε;;;
Του Θωμά Τριάντη
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου