Γίνεται να είσαι ερωτευμένος
και να μη ζηλεύεις;
Έρωτας. Όμορφο συναίσθημα, μεθυστικό. Οξύνει και κρατάει σε εγρήγορση τις αισθήσεις. Γεμίζει το μυαλό και την καρδιά με μουσικές και δίνει νόημα στην ύπαρξή μας. Μας ανεβάζει στα σύννεφα και δίνει στα όνειρα και στις σκέψεις μας, ένα χρώμα πιο φωτεινό, πιο όμορφο, πιο ροζ… Τι γίνεται όμως, όταν αυτό το υπέροχο ροζ, μετατρέπεται σε… πράσινο; Τι γίνεται όταν η ζήλια, μας χτυπάει επίμονα την πόρτα; Γιατί, γίνεται να είσαι ερωτευμένος και να μη ζηλεύεις;
Άργησε να επιστρέψει στο σπίτι. Χαμογέλασε λίγο παραπάνω στη σερβιτόρα που τον εξυπηρέτησε. Ήταν λίγο πιο εγκάρδιος στο τηλέφωνο, μ’ εκείνη την πελάτισσα. Απάντησε μ’ ένα “χαχα”, στην τύπισσα που του έκανε σχόλιο (ΚΑΙ καρδούλα!!!) κάτω απ’ τη φωτογραφία του στο facebook. Στη δουλειά του έχει έρθει μια καινούρια συνάδελφος, που δείχνει πιο… ευχάριστη (και μπάνικη) απ’ όσο θα ήθελες. Συνεχίζει να κάνει παρέα με τις φίλες που είχε πριν σε γνωρίσει… κι η λίστα με τα πράγματα που μπορεί να κάνουν τη μούρη και τη σκέψη σου πράσινη, δεν έχει τελειωμό!
Δεν ζηλεύεις! Δεν θέλεις να ζηλεύεις! Ξέρεις πως δεν σου έχει δώσει ποτέ ουσιαστικό δικαίωμα και πως νιώθει για σένα όπως κι εσύ γι’ αυτόν. Πόσο εύκολο είναι όμως, να μη βλέπεις καπνούς ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει φωτιά, όταν ο έρωτας σ’ έχει τυφλώσει;
Λες πως μεγάλωσες πια, είσαι πιο ώριμη, πιο συνειδητοποιημένη, πιο σίγουρη για τον εαυτό σου. Λες πως δεν είναι πράγματα της ηλικίας σας, να του κάνεις σκηνές ζηλοτυπίες απ’ το πουθενά. Ξέρεις πως όλο αυτό, μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα στην κατά τ’ άλλα υπέροχη σχέση σας κι αυτό είναι το τελευταίο που θα ήθελες. Γνωρίζεις καλά πως είσαι υπερβολική κι ορκίζεσαι πως δεν θα πεις τίποτα, που θα τον κάνει να σε θεωρήσει “γυναικούλα”. Έχουμε και μια αξιοπρέπεια, αλλά… ΚΑΙ ΚΑΡΔΟΥΛΑ;;;
Ο Σαίξπηρ, χαρακτήριζε τη ζήλια, “φρουρό του έρωτα” και ποια είμαι εγώ να τον αμφισβητήσω; Υποθέτω όμως, πως εννοούσε αυτή τη ζήλια την γλυκιά, την παιχνιδιάρικη, που σου προκαλεί τσιμπηματάκια στο στομάχι. Υποθέτω πως εννοούσε αυτή τη ζήλια, που σε οδηγεί στο να του κάνεις παράπονα με ναζιάρικο υφάκι και πετάρισμα της βλεφαρίδας, γιατί δεν φαντάζομαι πως είχε στο νου του την εικόνα εκείνη, της γυναίκας με τα ρολά στο κεφάλι που περιμένει τον άντρα της με τον πλάστη! Ούτε αυτή, της γυναίκας που παθαίνει υστερία και σπάει το σερβίτσιο της προίκας (του άντρα της) στους παροιμιώδεις καβγάδες που δημιουργεί, επειδή εκείνος χαμογέλασε στην κοπέλα στα διόδια. Υποθέτω πως η ζήλια, μπορεί να είναι φρουρός του έρωτα, όταν είναι ελεγχόμενα εκφραζόμενη (κι ας θέλεις στην πραγματικότητα να του σπάσεις το κεφάλι!).
Δεν μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει άνθρωπος που είναι ερωτευμένος και δεν ζηλεύει. Έτσι κι αλλιώς ο έρωτας είναι συναίσθημα εγωιστικό. Σε κάνει να θέλεις τον άλλον πολύ, δυνατά και μόνο για σένα! Δεν αντέχεις στη σκέψη πως μπορεί να τον χάσεις! Το θέμα όμως είναι, πως αν η ζήλια αρχίζει να ξεφεύγει του “φυσιολογικού” και γίνεται αρρωστημένη, παθολογική, οδηγεί σε δύσβατα για τη σχέση μονοπάτια. Κοινώς, αν κατηγορείς τον άλλον χωρίς λόγο και αιτία πως κάτι τρέχει, μπορεί να τον οδηγήσεις στο “κάτι τρέχει” για να μην τον κατηγορείς κι άδικα! Αν φέρεσαι διαρκώς σαν απατημένη, μπορεί σύντομα να γίνεις! Και δεν το θέλει κανείς αυτό!
Το καλύτερο λοιπόν θα είναι, όσο κι αν βράζουμε (σαν χύτρα) μέσα μας, να προσπαθούμε να κρατάμε χαμηλά τη μπάλα, για να μην κουράσουμε κι αυτόν κι εμάς. Κι επίσης καλό θα ήταν να προσέχουμε που βάζουμε την… καρδούλα μας κορίτσια! Ναι;;;
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου