Ένα μάτσο έφηβοι σαραντάρηδες
Λίγα (;;;) χρόνια πριν, ανταλλάσαμε σκονάκια στο διαγώνισμα των Αρχαίων και παίζαμε σφαλιάρες στα διαλείμματα. Πίναμε παρέα καφέ μετά το σχολείο και περνούσαμε μαζί τα σαββατόβραδα σε κλαμπ, μπαρ ή παγκάκια. Πόσο ανέμελα ήταν όλα τότε! Πόσο αληθινά τα χαμόγελά μας! Ο ένας δίπλα στον άλλο λέγαμε ανέκδοτα κι έμοιαζε να μην μας νοιάζει τι θα φέρει το μέλλον.
Πέρασαν τα χρόνια και χάθηκε ο καθένας στη δική του καθημερινότητα. Ο ένας έγινε παθολόγος, η άλλη πωλήτρια, ο άλλος γυμναστής κι ένας άλλος αστυνομικός. Κάποιοι παντρεύτηκαν κι έγιναν γονείς, άλλοι παντρεύτηκαν κι είναι στις προσπάθειες, άλλοι παντρεύτηκαν και χώρισαν κι άλλοι ακόμη είναι ελεύθεροι κι ωραίοι. Κάποιοι έχουν αλλάξει πόλη (ή και χώρα), αλλά ακόμη και μ’ εκείνους που μας χωρίζουν ίσως μόλις λίγα λεπτά με το αυτοκίνητο, δεν βρισκόμαστε σχεδόν ποτέ. Άλλαξε η ζωή μας, άλλαξαν οι παρέες και τα ενδιαφέροντα. Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε… ή μήπως όχι;
Μπορεί πια, στο κατώφλι των 40 (μη βαράτε! στο κατώφλι είπα! δεν φτάσαμε ακόμη εκεί!), να είμαστε οικογενειάρχες, «πετυχημένοι» επαγγελματίες, «ευυπόληπτοι» πολίτες, αλλά οι στιγμές που ξαναβρισκόμαστε με τους φίλους απ’ το σχολείο, μπορούν άνετα και πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι θα μπορούσαμε να φανταστούμε, να μας ξανακάνουν έφηβους!
Ένας καφές με την παρέα του τότε, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον καφέ που πίνεις με τους φίλους που γνώρισες αφότου ενηλικιώθηκες. Ένας καφές με την παρέα του τότε, είναι γεμάτος πειράγματα, καφρίλες και γλυκιές θύμησες. Πριν καν το καταλάβεις, έχεις ξεχάσει τους καλούς σου τρόπους και το «κοινωνικό σου στάτους» κι έχεις καθίσει οκλαδόν στον καναπέ της καφετέριας, γελώντας με την καρδιά σου.
Μπορεί να ξέρεις πως μ’ αυτούς τους ανθρώπους, θα είναι πραγματικά δύσκολο να γίνετε όπως πριν. Μπορεί να ξέρεις πως ίσως θα ήταν αδύνατον να επανενταχτούν στην τόσο γεμάτη και δύσκολη καθημερινότητά σου. Μπορεί… όμως απολαμβάνεις όσο τίποτα τις σπάνιες πια συναντήσεις σας. Τις απολαμβάνεις όσο τίποτα, γιατί είναι απ’ τις λίγες ίσως πια φορές, που μπορείς να νιώθεις πραγματικά άνετα. Είναι απ’ τις λίγες ίσως πια φορές, που δεν χρειάζεται να υποκρίνεσαι και να ωραιοποιείς τα πράγματα. Μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Ο παλιός, αθώος και ανώριμος εαυτός σου.
Είναι όμορφες οι στιγμές μ’ αυτούς τους ανθρώπους. Είναι όμορφες, γιατί σε γυρίζουν έστω για λίγο σ’ εκείνες τις εποχές που ήσουν παιδί. Σ’ εκείνες τις εποχές που τη μια στιγμή αρπαζόσασταν και την άλλη μοιραζόσασταν το τσιγάρο στην τουαλέτα του σχολείου. Σ’ εκείνες τις εποχές που δεν μετρούσες μορφωτικό επίπεδο, κοινωνική θέση ή πάχος πορτοφολιού για να συναναστραφείς με κάποιον. Σ’ εκείνες τις εποχές που τα βλέμματα ήταν άδολα κι οι ψυχές καθαρές.
Άλλαξαν τα πράγματα από τότε. Για όλους. Είναι όμορφο όμως πού και πού να θυμόμαστε ξανά όλοι μαζί το παρελθόν. Είναι όμορφο να βγάζουμε τα κοστούμια και τα ψηλοτάκουνα και να γινόμαστε πάλι η παρέα του τότε κι ας είμαστε πια στο κατώφλι των 40. Είναι όμορφο να ξαναβρίσκονται στο ίδιο τραπέζι, ένα μάτσο έφηβοι σαραντάρηδες!
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου