Αν ήξερες πόσο μου λείπεις!
Θέλω να πάρω το αεροπλάνο, να πετάξω κοντά σου αγάπη μου κι ας είσαι τόσο μακριά! Θέλω να δω ξανά το πρόσωπό σου, ν’ακούσω να λες τις ίδιες εκείνες ιστορίες ξανά και ξανά. Να με πάρεις στην αγκαλιά σου, να γεμίσω για λίγο τα πνευμόνια μου με το άρωμα σου. Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να σε νιώθω δίπλα μου. Να ξυπνήσω μαζί σου, μιλώντας ακατάπαυστα και να με κοιτάς μισοκοιμισμένος κι όταν πάω να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι, να με τραβήξεις στην αγκαλιά σου και να μου πεις “Μείνε λίγο ακόμα! Σε θέλω κοριτσάκι μου!”.
Τι όμορφα που θα είναι να κοιτάζω τα μάτια σου, να σε αγγίζω, να σε φιλώ, να σε νιώθω κοντά μου! Πάντα ήσουν ο βράχος μου! Αυτός που του άνοιγα την καρδιά μου, γιατί ήσουν πάντα η φωνή της λογικής μου! Αυτός που μπορούσε να με μαλώνει, χωρίς να του θυμώνω. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να σου θυμώσω για πολύ!
Χωρίς εσένα νιώθω ότι δεν ζω! Μου λείπει ο ήχος της φωνής σου, οι βλακείες που κάναμε μαζί, οι ταινίες που βλέπαμε αγκαλιά… Αν ήξερες πόσο μου λείπεις!
Πες με αφελή, όμως ακόμη πιστεύω πως κάποτε θα έρθει η στιγμή που θα γίνει το όνειρο πραγματικότητα, που θα σε έχω δίπλα μου, μέσα μου! Ίσως όχι για πάντα, αλλά για όσο αντέξουμε παπί μου. Είσαι δεν είσαι εδώ, εσύ κρατάς το κλειδί της καρδιάς μου!
Της Ελευθερίας Τάσιου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου