Μια φορά και έναν καιρό ήταν… το Hollywood

«Αγαπάω τον κινηματογράφο, όπως και εσείς. Είναι το ταξίδι της πρώτης ανακάλυψης μιας ιστορίας. Είμαι ενθουσιασμένος που βρίσκομαι εδώ στις Κάννες για να μοιραστώ το «Κάποτε στο Χόλιγουντ» με το κοινό του φεστιβάλ. Οι ηθοποιοί και οι συντελεστές της ταινίας έχουν δουλέψει τόσο σκληρά για να δημιουργήσουν κάτι πρωτότυπο και το μόνο που ζητώ είναι όλοι να αποφύγουν να αποκαλύψουν το οτιδήποτε που θα μπορούσε να αποτρέψει το μελλοντικό κοινό από το να βιώσει την ταινία με τον ίδιο τρόπο. Σας ευχαριστώ.»

Με αυτή του την ανάρτηση-παράκληση στα κοινωνικά δίκτυα λίγο πριν την επίσημη παγκόσμια πρεμιέρα της ένατης μεγάλου μήκους ταινίας του στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών, ο Quentin Tarantino θέλησε να ευαισθητοποιήσει όσους αρέσκονται στην διάδοση spoiler και να αποτρέψει την διαρροή πικάντικων λεπτομερειών ενός έργου βαθιά προσωπικού, το σενάριο του οποίου επεξεργαζόταν για πέντε ολόκληρα χρόνια. Ο λόγος φυσικά για το πολυαναμενόμενο φιλμ «Once Upon a Time… in Hollywood», το οποίο ο ίδιος ο auteur χαρακτήρισε -πιθανότατα και με μια γερή δόση αυτοσαρκασμού- ως το δικό του «Roma», μολονότι στην πραγματικότητα φαίνεται πως ομοιάζει περισσότερο στη γλυκόπικρη ιταλική ταινία «Σινεμά ο Παράδεισος» για τον τρόπο με τον οποίο και τα δυο έργα αναδεικνύουν την αγάπη των δημιουργών τους για την έβδομη τέχνη.

Εντός ενός κυκεώνα από αποσπάσματα ταινιών που σε κάποιο παράλληλο σύμπαν θα μπορούσαν να είχαν πράγματι γυριστεί, ο διπλά βραβευμένος με Όσκαρ για την σεναριακή του δεινότητα σκηνοθέτης των κλασικών πλέον «Reservoir Dogs» και «Pulp Fiction» αποδεικνύει τόσο τις γνώσεις του γύρω από την τέχνη του σινεμά όσο και το ταλέντο του πίσω από τις κάμερες. Ως μια οπτικοποιημένη εξερεύνηση των ποικίλων κινηματογραφικών ειδών που άνθησαν και ήκμασαν εν μέσω της δεκαετίας του 1960, το «Once Upon a Time…in Hollywood» καταφέρνει να τα ανασυνθέσει όλα σε ένα έργο-εξύμνηση της αυτοαναφορικότητας, που συνδυάζει -εκτός των άλλων- φιλμ spaghetti western, ιταλικά B-movies, αστυνομικά δράματα και ταινίες πολεμικών τεχνών.

Έχοντας έτσι ως αποτέλεσμα την παράδοση ενός καθαρόαιμου και παθιασμένου homage στα τελευταία χρόνια του ένδοξου Χόλιγουντ και της κινηματογραφικής του βιομηχανίας, ο Tarantino αφορμάται από την πραγματική ιστορία της Οικογένειας Manson και της φρικτής της δράσης που συγκλόνισε Αμερική και υφήλιο στα τέλη της δεκαετίας του ’60 για να δικαιώσει με τον δικό του προσωπικό τρόπο όλα τα θύματά της. Με  πλοκή που συνομιλεί με το επίσης ταραντινικό «Inglourious Basterds» του 2009 ως προς την επιδίωξη ανατροπής της πορείας των ιστορικών γεγονότων, ο θεατής εισάγεται στον κόσμο του -εκ πρώτης όψεως- φιλικού και υπέρλαμπρου Los Angeles του 1969 που, αν και υπόσχεται κάθε μεγαλείο, τελικά αναθρέφει στους κόλπους του κάθε λογής ανθρώπους: από αθώες επίδοξες σταρ του σινεμά και επιτυχημένους ανερχόμενους σκηνοθέτες, μέχρι ναρκομανείς αιμοβόρους χίπις και παρηκμασμένους βίαιους κασκαντέρ.

Εν μέσω μιας ιδιαίτερα σχοινοτενούς αφήγησης που ίσως κουράσει ακόμα και ορισμένους από τους πιο πιστούς του οπαδούς, ο Αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος επιλέγει να παρουσιάσει ένα κολλάζ χαρακτήρων, έχοντας ως βασικούς του πρωταγωνιστές το δυναμικό ντουέτο των Leonardo DiCaprio και Brad Pitt, οι οποίοι κλέβουν τις εντυπώσεις τόσο για την ερμηνευτική τους δεινότητα όσο και για τη μεταξύ τους χημεία. Αποδίδοντας μέσω των χαρακτήρων τους ένα φόρο τιμής στην άνευ όρων φιλία που ανάγεται σε σχέση ζωής, οι DiCaprio και Pitt ενσαρκώνουν αντίστοιχα τον Rick Dalton, έναν ξεπεσμένο σταρ της τηλεόρασης που προσπαθεί να αναστήσει το «εγώ» του, κυνηγώντας μια ένδοξη κινηματογραφική καριέρα και τον Cliff Booth, τον άκρως ιδιόρρυθμο κασκαντέρ και βοηθό του, μια φιγούρα αμφιλεγόμενη που προσπαθεί να βρει τη θέση του στην Πόλη των Αγγέλων. Κι ενώ στην οθόνη παρελαύνουν παλιοί γνώριμοι του Tarantino σε ρόλους έκπληξη, οι νέες αφίξεις δεν θα μπορούσαν παρά να αφήσουν θετικές εντυπώσεις, με πρώτη και καλύτερη την παρουσία της νεαρότατης Margot Robbie στον ρόλο μιας γοητευτικά αιθέριας Sharon Tate, της οποίας η αθωότητα και η ομορφιά βρίσκονται σε πλήρη συνάρτηση με το ρομαντικοποιημένο αμερικάνικο όνειρο που -τουλάχιστον εδώ- παρέμεινε ζωντανό.

Και καθώς η μεστή σκηνοθεσία συνοδεύεται από μια εξίσου άρτια φωτογραφία που υπογράφεται από τον βραβευμένο εις τριπλούν με το χρυσό αγαλματάκι των Όσκαρ Robert Richardson, το σενάριο δεν θα μπορούσε παρά να διαθέτει τα γνωστά τερτίπια του Tarantino που συνεχίζουν να ενθουσιάζουν τους φαν του. Τρισδιάστατοι χαρακτήρες, πνευματώδεις διάλογοι και μια σωρεία φετίχ συνοδεύονται από το αιφνιδιαστικό ξέσπασμα της βίας και τον καταιγισμό βωμολοχιών σε μια ταινία που, αν και σίγουρα λιγότερο αιματοβαμμένη από τις προηγούμενες δημιουργίες του, παραμένει εξίσου προβοκατόρικη και απολαυστική.

Και ο Quentin επί το έργον…

Με μια κατακλείδα συγκινητικά παραμυθένια που αποσκοπεί να απαλύνει τον πόνο που έσπειρε η συμμορία του Manson και που επέφερε με τη σειρά της τη βάναυση κατάρρευση του χίπικου ονείρου το καλοκαίρι εκείνο του 1969, ο Tarantino, ως γνήσιο τέκνο της γενιάς του, καταφέρνει να πει το δικό του «αντίο» όχι μόνο στην εποχή της αμερικανικής αθωότητας των χρόνων του ‘60, αλλά και στα ένδοξα χρόνια της κινηματογραφικής της βιομηχανίας, οι πρωταγωνιστές της οποίας -αρρενωποί καουμπόηδες, πικάντικα κορίτσια, άρχοντες των πολεμικών τεχνών και τόσοι ακόμα- έμελλε να παραχωρήσουν τη θέση τους στους ψυχολογικά καταρρακωμένους στρατιώτες του Βιετνάμ του «Ελαφοκυνηγού» και του «Αποκάλυψη Τώρα», στους ηθικά κατακερματισμένους πρωταγωνιστές του «Chinatown» και του «Taxi Driver» και στους αιμοδιψείς μανιακούς δολοφόνους των «The Texas Chainsaw Massacre» και «Halloween».

Νοσταλγική μνεία στον κόσμο και το σινεμά του τότε, το «Once Upon a Time…in Hollywood» στέκει τελικώς περήφανα ανάμεσα στις υπόλοιπες ταινίες της φιλμογραφίας του Quentin Tarantino, αποτελώντας ένα έργο της ωριμότητάς του που κάθε λάτρης της ιδιαίτερης αισθητικής του οφείλει στον εαυτό του να απολαύσει επί της μεγάλης οθόνης.

Υ.Γ. To «Once Upon a Time…in Hollywood» προβάλλεται από την Πέμπτη 22 του Αυγούστου στις ελληνικές αίθουσες. Όσοι πιστοί προσέλθετε!

https://stylerivegauche.wordpress.com/