ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΣ ΓΙΕ ΜΟΥ…
12ΟΚΤ.
Ο Γιάννης (ο μεγάλος μου γιος), στην ηλικία των 6 με 7 (Α’ Δημοτικού), γυρνώντας μια μέρα από το σχολείο, με ρώτησε πολύ σοβαρός:
-Μαμά, ξέρεις τί θα γίνω άμα μεγαλώσω?
-Τί αγάπη μου? ρώτησα αφηρημένα, περιμένοντας να ακούσω, κάτι σαν… «αστροναύτης», «φορτηγατζής», ποδοσφαιριστής» και άλλα τέτοια που δηλώνουν τα αγόρια αυτής της ηλικίας.
-Γενετιστής…
Κουφάθηκα, ωστόσο ανάκτησα γρήγορα ψυχραιμία και ρώτησα χαμογελώντας:
-Τί είναι αυτό και που το άκουσες?
-Το άκουσα στην TV και να… Θα μάθω, γιατί γεννιέται άλλοτε αγόρι και άλλοτε κορίτσι, γιατί μερικά δίδυμα μοιάζουν, ενώ άλλα όχι, πως μπορούμε να ξέρουμε ποιος είναι ο… μπαμπάς μας, πως γίνονται τα παιδιά του σωλήνα και… άλλα τέτοια…
… Με ένα «καλά, καλά… πλύνε τώρα τα χέρια σου γιατί σε λίγο τρώμε», τερμάτισα την κουβέντα.
12 χρόνια μετά, έδινε Πανελλήνιες, δήλωσε μόνο το Βιολογικό του Αριστοτελείου και πέρασε… δεύτερος.
Ωστόσο, δεν έμεινε να σπουδάσει εδώ, αλλά σε συνεννόηση με τον πατέρα του, έκανε αίτηση (πολύ πριν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων) στο Βιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου του Essex της Βρετανίας, όπου και έγινε δεκτός και σπούδασε Βιολογία. Μεταπτυχιακά και Διδακτορικό στο Bristol και δουλεύει εδώ και 15 χρόνια σαν Ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ… όνειρο του από την απαλών ονύχων ηλικία…
Όταν τον ρώτησα γιατί αφού είχε σκοπό να σπουδάσει στο εξωτερικό (αυτό έγινε με την συναίνεση και βοήθεια του πατέρα του… εμένα μου το ανακοίνωσαν απλώς), γιατί μπλέχτηκε με τον πανικό των Πανελληνίων, μου απάντησε χαμογελώντας (ήταν η σειρά του να χαμογελάσει):
-Μα… για να μην νομίσεις μαμά, πως φεύγω ακριβώς για να αποφύγω τον πανικό των Πανελληνίων. Είχαμε συνεννοηθεί με τον μπαμπά, καιρό πριν…
Ο Τάκης, τον συνόδευσε για την εγκατάσταση του στο Colchester, τον Σεπτέμβριο του 1996, έμεινε και μια εβδομάδα κοντά του και ξαναγύρισε στο σπίτι μας. Εγώ, δεν μπόρεσα να πάω, γιατί εκείνες τις ημέρες, είχα χειρουργηθεί και ήμουν στην Θεσσαλονίκη.
___________________________
Αυτές τις ημέρες, με την ευκαιρία των χειμωνιάτικων εργασιών στο σπίτι, είπα να ξεκαθαρίσω κάποια συρτάρια και ερμάρια από την χαρτούρα ετών και βρήκα μέσα σε φάκελλο όπου ήταν διάφορα χαρτιά από τις σπουδές του Γιάννη (όλα αυτά, τα τακτοποιούσε ο Τάκης), αυτό το παρακάτω χαρτάκι.
Α ρε Τάκη… Πόσο ουσιαστικά και έμπρακτα αγαπούσες τα παιδιά σου… Χωρίς φανφάρες, χωρίς κομπασμό, χωρίς θεατρινισμούς. Αγαπούσες… έμπρακτα. Αυτό.
Ένα μικρό σημείωμα μόνο, που έδειχνε τον πόνο του αποχωρισμού, τον πόνο από το πέταγμα του νεαρού παιδιού από την γονεϊκή «φωλιά»…
Ένα μικρό σημείωμα, που το βρήκα 23 χρόνια μετά…… και 5 χρόνια μετά τον θάνατο του…*
-Μαμά, ξέρεις τί θα γίνω άμα μεγαλώσω?
-Τί αγάπη μου? ρώτησα αφηρημένα, περιμένοντας να ακούσω, κάτι σαν… «αστροναύτης», «φορτηγατζής», ποδοσφαιριστής» και άλλα τέτοια που δηλώνουν τα αγόρια αυτής της ηλικίας.
-Γενετιστής…
Κουφάθηκα, ωστόσο ανάκτησα γρήγορα ψυχραιμία και ρώτησα χαμογελώντας:
-Τί είναι αυτό και που το άκουσες?
-Το άκουσα στην TV και να… Θα μάθω, γιατί γεννιέται άλλοτε αγόρι και άλλοτε κορίτσι, γιατί μερικά δίδυμα μοιάζουν, ενώ άλλα όχι, πως μπορούμε να ξέρουμε ποιος είναι ο… μπαμπάς μας, πως γίνονται τα παιδιά του σωλήνα και… άλλα τέτοια…
… Με ένα «καλά, καλά… πλύνε τώρα τα χέρια σου γιατί σε λίγο τρώμε», τερμάτισα την κουβέντα.
12 χρόνια μετά, έδινε Πανελλήνιες, δήλωσε μόνο το Βιολογικό του Αριστοτελείου και πέρασε… δεύτερος.
Ωστόσο, δεν έμεινε να σπουδάσει εδώ, αλλά σε συνεννόηση με τον πατέρα του, έκανε αίτηση (πολύ πριν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων) στο Βιολογικό Τμήμα του Πανεπιστημίου του Essex της Βρετανίας, όπου και έγινε δεκτός και σπούδασε Βιολογία. Μεταπτυχιακά και Διδακτορικό στο Bristol και δουλεύει εδώ και 15 χρόνια σαν Ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ… όνειρο του από την απαλών ονύχων ηλικία…
Όταν τον ρώτησα γιατί αφού είχε σκοπό να σπουδάσει στο εξωτερικό (αυτό έγινε με την συναίνεση και βοήθεια του πατέρα του… εμένα μου το ανακοίνωσαν απλώς), γιατί μπλέχτηκε με τον πανικό των Πανελληνίων, μου απάντησε χαμογελώντας (ήταν η σειρά του να χαμογελάσει):
-Μα… για να μην νομίσεις μαμά, πως φεύγω ακριβώς για να αποφύγω τον πανικό των Πανελληνίων. Είχαμε συνεννοηθεί με τον μπαμπά, καιρό πριν…
Ο Τάκης, τον συνόδευσε για την εγκατάσταση του στο Colchester, τον Σεπτέμβριο του 1996, έμεινε και μια εβδομάδα κοντά του και ξαναγύρισε στο σπίτι μας. Εγώ, δεν μπόρεσα να πάω, γιατί εκείνες τις ημέρες, είχα χειρουργηθεί και ήμουν στην Θεσσαλονίκη.
___________________________
Αυτές τις ημέρες, με την ευκαιρία των χειμωνιάτικων εργασιών στο σπίτι, είπα να ξεκαθαρίσω κάποια συρτάρια και ερμάρια από την χαρτούρα ετών και βρήκα μέσα σε φάκελλο όπου ήταν διάφορα χαρτιά από τις σπουδές του Γιάννη (όλα αυτά, τα τακτοποιούσε ο Τάκης), αυτό το παρακάτω χαρτάκι.
Α ρε Τάκη… Πόσο ουσιαστικά και έμπρακτα αγαπούσες τα παιδιά σου… Χωρίς φανφάρες, χωρίς κομπασμό, χωρίς θεατρινισμούς. Αγαπούσες… έμπρακτα. Αυτό.
Ένα μικρό σημείωμα μόνο, που έδειχνε τον πόνο του αποχωρισμού, τον πόνο από το πέταγμα του νεαρού παιδιού από την γονεϊκή «φωλιά»…
Ένα μικρό σημείωμα, που το βρήκα 23 χρόνια μετά…… και 5 χρόνια μετά τον θάνατο του…*
https://silia.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου