Όταν αγαπάς πραγματικά
Και ήρθε η μέρα που χωρίσαμε και έφυγες. Έφυγες και μ’ άφησες μόνη μου, να ζω σ’ ένα σπίτι με αναμνήσεις. Να κοιτάζω την κάθε γωνία και να σκέφτομαι εσένα. Να κοιμάμαι σ’ ένα κρεβάτι άδειο, χωρίς την παρουσία σου, χωρίς το ροχαλητό σου! Να κλειδώνω την πόρτα και μαζί μ’ αυτήν και όλη τη ζωή μου απ’ έξω.
Όλα μου φαίνονται άνοστα κι ανόητα. Έκλεισα τα παντζούρια του σπιτιού μας και δεν ξέρω αν είναι μέρα ή νύχτα. Έμαθα ποιοι πραγματικά είναι οι φίλοι μου, ποιοι έμαθαν να με αντέχουν όπως έχω γίνει.
Πέρασαν και κάποιοι άντρες απ’ τη ζωή μου, αλλά δεν μπορούσα να τους δω. Έχω εσένα ακόμη στην καρδιά μου. Δεν θέλω κοντά μου έναν άνθρωπο για να γαντζωθώ. Ήθελα έναν άνθρωπο που να σου μοιάζει, που θα είσαι εσύ. Κανείς δεν σου μοιάζει! Δεν έχει τα μάτια σου, τις ρυτίδες στο μέτωπό σου, τα στραβά δάχτυλα των ποδιών σου! Όλα! Όλα είσαι εσύ!
Δεν ξέρω αν θα σε ξεπεράσω ποτέ, ούτε αν θέλω, αλλά πάντα θα σ’ έχω κρυμμένο σ’ ένα μέρος της καρδιάς μου, που θα είναι μόνο δικό σου. Έτσι δεν γίνεται όταν αγαπάς πραγματικά;
Της Ευγενίας Τριανταφυλλίδου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου