Φυγόκεντροι Άνθρωποι I- Η μεγάλη έκρηξη
(ζουν ανάμεσά μας)
Είμαστε κάποιοι άνθρωποι, λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα ίσως, που στα μάτια των άλλων μοιάζουμε παράξενοι, παράταιροι κι ανάρμοστοι μέσα στο πλήθος, γιατί διαλέξαμε την κίνηση, τη φυγή για σκοπό της ζωής μας. Ίσως να μην ήταν ολότελα δική μας, προσωπική επιλογή, αλλά, μες τη παραζάλη της κίνησης, στο παραμιλητό που μας έχει απομείνει, η στιγμή της έναρξης, της ώθησης ήταν παλιά, χρόνος υπερσυντέλικος. Δε θυμόμαστε πια ούτε πως έγινε ούτε την πορεία μας μέσα στους καιρούς και στις εποχές. Η ανάμνηση ομιχλώδης, ίσως γιατί δεν έχει πια καμία αξία να συγκρατούμε λεπτομέρειες, γεγονότα, και να κάνουμε λογικούς συνειρμούς, συναρτήσεις που συνεπάγονται τελικά αποτελέσματα, λύσεις και απαντήσεις. Εμείς κρατάμε την κίνηση, φυγόκεντρη, εμείς κρατάμε το κενό, τη διάστασή του, τον παραλογισμό και την αντίφαση.
Εμείς είμαστε κάποιοι άνθρωποι που ζουν τον ίλιγγο. Ανυπόφοροι για τους πολλούς, ίσως στα μάτια μερικών, ενδιαφέροντες αλλά διάττοντες, περαστικοί. Ευτυχώς! – γιατί το κενό τρομάζει και βασανίζει. Με το πλήθος το πέρασμά μας, η σύγκρουση προκύπτει χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, χωρίς αντίδραση, δεν μας διέπουν οι νόμοι της Φυσικής, για μας τέχνη ανούσια οι νόμοι κι οι κανόνες… Οι άλλοι, λοιπόν, βγαίνουν άθικτοι, αλώβητοι, ακέραιοι, γιατί δεν έχουμε τέτοιο σκοπό ν’αλλάζουμε, δηλαδή, τις προδιαγεγραμμένες πορείες της ζωής των άλλων. Εμείς, άυλα στοιχεία που διψάσαμε το διάστημα, δεν έχουμε ενέργεια θετική ή αρνητική για να προκαλέσουμε αντιδράσεις. Εμείς απλά ταχθήκαμε σε μια περιφορά , σε κυκλική περιστροφή μετά από βιβλική καταστροφή και τώρα έχουμε αρχίσει ν’ απομακρυνόμαστε διαγράφοντας φυγόκεντρες τροχιές, μακριά από τον πυρήνα της πρωταρχικής έκρηξης.
Είμαστε άνθρωποι που έχουν χάσει την επαφή με το χρόνο. Για εμάς τα δευτερόλεπτα μοιάζουν χρόνια και οι μήνες δέκατα του απειροελάχιστου. Ανίκανοι να συλλάβουμε το χρόνο και τη σημασία του πλανιόμαστε στο άπειρο, μοναδικός μας στόχος και ανησυχία: μερικές φορές τρομάζουμε στη σκέψη, ότι κι αυτό μπορεί να είναι προσπελάσιμο, να έχει όρια, να μας πνίξουν οι ορίζοντες, το στερέωμα τ’ ουρανού να μας σταθεί εμπόδιο. Για μας ο χρόνος είναι περισσότερο χρονοχώρος μάλλον, θα έλεγα χώρος και μόνο, σημεία διακριτά αναφοράς από εκεί που περάσαμε, τελείες που ενώνουν την αιώνια ελλειπτική διαγράφουσα τροχιά μας, ουρά κομήτη.
Είμαστε λίγοι αλλά πηγαίνουμε πληθαίνοντας στο πέρασμα των αιώνων κι είμαστε πολλοί, χιλιάδες όσα τα ουράνια σώματα, σώματα κι εμείς….
https://nosensewords.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου