Όλοι εμείς οι καταστροφολόγοι
Ναι, οι πιθανότητες για κάτι (για οτιδήποτε) μπορεί να είναι υπέρ μας. Μπορεί όλοι και όλα να μας διαβεβαιώνουν γι’ αυτό, κάποιες φορές όμως (σχεδόν πάντα), το μικρό σκουληκάκι που υπάρχει μέσα μας, μας θυμίζει συνεχώς πως η καταστροφή (μπορεί να) είναι κοντά.
Όλο αυτό το άγχος που αισθανόμαστε για οτιδήποτε κάνουμε, προφανώς καταστρέφει το ήμισυ της χαράς που θα έπρεπε να νιώθουμε. Το γνωρίζουμε, παρόλα αυτά είναι φύσιν (μας) αδύνατο να κάνουμε διαφορετικά. Στην προσπάθειά μας να γίνουν όλα, όσο το δυνατόν με πιο ασφαλή τρόπο, αναλωνόμαστε με το να ψάχνουμε όλες τις πιθανότητες (παίρνοντας φυσικά ως επικρατέστερη την πιο απίθανη). Αναλωνόμαστε με το να ψάχνουμε όλα τα στραβά που μπορεί να προκύψουν, ώστε να τα αποτρέψουμε. Το θέμα είναι πως όλο αυτό, εξουθενώνει και εμάς και τους οικείους μας, οι οποίοι προφανώς καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να μας ηρεμήσουν (ή να μας κάνουν να σκάσουμε – δεν ξέρω).
Το «ο διάολος έχει πολλά ποδάρια» και το «ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει» είναι απ’ τις αγαπημένες μας εκφράσεις. «Σιγά μην τύχει αυτό!» σου φωνάζουν οι γύρω σου, όμως εσύ…! Εσύ ξέρεις πως όλα μπορούν να συμβούν κι είσαι αποφασισμένος να κάνεις το αδύνατο δυνατό, για να καλύψεις όλες τις περιπτώσεις, κάτι που φυσικά είναι ανέφικτο κι έτσι απλά καταλήγεις να γκρινιάζεις ασταμάτητα κι από ένα σημείο και μετά να γίνεσαι (sorry) γραφικός!
Προφανώς οι πιθανότητες να σε χτυπήσει μετεωρίτης, την ώρα που είσαι στο σπίτι, ενώ έχεις πει σε κάποιον ότι θα λείπεις και να μάθει για το ψέμα σου, είναι ελάχιστες. Δεν παύουν όμως να υπάρχουν κι αυτό είναι το μότο, όλων εμάς που καταστροφολογούμε σαν να μην υπάρχει αύριο.
Πρέπει να κάνεις μια εξέταση κι ο γιατρός σου ξεκαθαρίζει πως κατά 95% όλα είναι καλά. «Τι είναι το 95%; Και τι γίνεται με το υπόλοιπο 5%; Γιατρέ, πείτε μου την αλήθεια! Πεθαίνω έτσι δεν είναι;».
Αποφάσισες να την κάνεις κοπάνα απ’ τη δουλειά, γιατί έκλεισαν οι κολλητές ένα σούπερ τριήμερο σε νησάκι. «Κοπάνα;;;; Κι να πετύχω κάποιον απ’ την εταιρία και με καρφώσει; Τι εννοείς, για ποιο λόγο να βρεθεί κάποιος γνωστός στη Σκόπελο, Σεπτέμβρη μήνα;».
Γνωρίζω πως όλους εμάς που σκεφτόμαστε έτσι, δεν μας καταλαβαίνουν όλοι. Για την ακρίβεια δεν μας καταλαβαίνει κανείς! Εκτός φυσικά αν είναι σαν κι εμάς. Δεν χρειάζεται να νιώθουμε μοναξιά! Ας μαζευτούμε όλοι εμείς οι καταστροφολόγοι μαζί μια μέρα… Όπα! Κι αν στη συνάντησή μας γίνει κανένας σεισμός και χαθούμε στα συντρίμμια και δεν έχουμε και σφυρίχτρες μαζί και…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/?author=138419785
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου