Αν δεν έρθει το τέλος, τίποτα δεν έχει τελειώσει
Μπορεί κάθε μέρα να νιώθεις πως όλα παραμένουν τόσο στάσιμα που σε πνίγουν κι όταν αλλάζουν, να είναι πάντα προς το χειρότερο. Μπορεί οι στιγμές που νιώθεις να πιέζεσαι, να αυξάνονται επικίνδυνα. Μπορεί να αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σ’ ένα σκοτεινό τούνελ, την άκρη του οποίου, αυτή στην οποία βρίσκεται το φως, δεν την βλέπεις πουθενά. Μπορεί…
Δεν είναι εύκολη η ζωή. Για τους περισσότερους από μας. Τα προβλήματα στο κεφάλι μας, αυξάνονται συνεχώς. Καθημερινά έρχονται καινούρια, να στοιβαχτούν πάνω στα παλιά. Το βάρος μέσα μας είναι τεράστιο κι όσο κι αν ψάχνουμε απεγνωσμένα ένα χέρι να μας βοηθήσει έστω και προσωρινά, δεν βλέπουμε τίποτα γύρω μας. Μόνοι σ’ έναν ωκεανό. Γνώριμο συναίσθημα για πολλούς…
Γιατί όμως παρότι το φως στο τούνελ δεν φαίνεται πουθενά, γιατί παρότι δεν βλέπουμε σχεδία στον φουρτουνιασμένο ωκεανό, γιατί παρόλα αυτά επιμένουμε να προσπαθούμε; Γιατί, ενώ μιλάμε απαισιόδοξα για το μέλλον, δεν τα παρατάμε και συνεχίζουμε;
Ίσως δεν το ξέρεις. Ίσως δεν το νιώθεις. Ίσως δεν θες να το παραδεχτείς, αλλά η αλήθεια είναι πως βαθιά μέσα μας, υπάρχει πάντα μια μικρή φλόγα. Μια φλόγα στην οποία πιστεύουμε, ίσως και υποσυνείδητα. Η φλόγα της ελπίδας.
Όλοι έχουμε μέσα μας μια φωνούλα που μας ψιθυρίζει, πως μέχρι το τέλος μπορούμε να παλεύουμε, να επιμένουμε, να προσπαθούμε. Μέχρι εκείνη τη μικρή στιγμή του τέλους, μπορούμε να ανατρέψουμε τα πάντα. Μαγικά; Δεν ξέρω. Μπορούμε όμως! Σε μία μόνο στιγμή, μπορούν όλα να ανατραπούν. Ακριβώς όμως, όπως μια μικρή στιγμή είναι αρκετή για να διαλυθεί ο κόσμος μας, μπορεί να υπάρξει μια τόσο δα στιγμή που να τον φωτίσει και να τον γεμίσει χρώματα.
Σ’ αυτό ελπίζουμε. Πως πάντα υπάρχει η πιθανότητα σε μια μόνο στιγμή, ν’ αλλάξουν όλα. Μια στιγμή χρειάζεται για την καταστροφή εξάλλου, γιατί να μην αρκεί μια στιγμή, απ’ αυτές τις τυχαίες, που να φέρει το φως; Γι’ αυτό το φως δεν συνεχίζουμε;
Αυτό το φως που μέσα μας αναθεματίζουμε και επιμένουμε να αγνοούμε την ύπαρξή του, είναι αυτό το φως για το οποίο παλεύουμε και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μέχρι το τέλος. Μέχρι το δικό μας τέλος, γιατί η αλήθεια είναι ακριβώς αυτή. Αν δεν έρθει το τέλος, τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου