Την νύχτα που η θάλασσα σπάρθηκε μ’ αστέρια
Μια ιστορία από μένα, έτσι για τα καλοκαίρια που αφήσαμε πίσω..
Ήταν ένας Αύγουστος, χρόνια πριν. Τότε, είχα πάει να περάσω τις καλοκαιρινές μου διακοπές στο Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς. Γραφικό και πανέμορφο πάντα, όχι τόσο «τουριστικό» και πολύχρωμο ούτε και διευρυμένο σαν όπως σήμερα. Έμενα σε ένα μεγάλο δίπατο παλιό αρχοντικό δίπλα στην θάλασσα, κοντά στην άκρη του λιμανιού. Ένας στενός τσιμεντένιος δρόμος με χώριζε από τα νερά της. ‘Έτυχε να δω αυτή την φωτογραφία εκείνου του σπιτιού και τα θυμήθηκα και σας τα λέω αυτά. Να, δείτε το:
Τότε, μπροστά από το σπίτι δεν υπήρχαν αυτά τα πλοιάρια τα πολυεστερικά που βλέπετε στην εικόνα, ούτε ο τόπος έλαμπε τα βράδυα από τα πολυτελή τα φώτα.. Μια λάμπα μοναχά στην άκρη του δρόμου που έριχνε ανεμικό το φως της ένα μικρό γύρο, πολλές οι σκιές και στην θάλασσα απέναντί του, ίσα κανα δυο βαρκούλες, παλιές, από τις ξύλινες. Πιο δίπλα, γεμάτο, όπως ως τα σήμερα, το λιμανάκι του χωριού από τα πολυτελή τα ιστιοφόρα, μεγάλα και μικρότερα, φερμένα απ’ όλο τον κόσμο, που άραζαν στον όρμο μετά από τα μακρινά τους τα ταξίδια.
Από την σιδερένια την καγκελόπορτα του σπιτιού – εκεί στα πλαϊνά του- ξεκίναγε ένα μονοπάτι που στ’ αριστερά του είχε τον κήπο του – θυμάμαι το δέντρο του το πανύψηλο – και οδηγούσε πίσω στα δεξιά του στην αυλή και ακόμη πιο πίσω, ίσα πάνω σε ύψωμα, στην παλιά την στέρνα που μαζεύει το νερό της βροχής για τις ανάγκες του νοικοκυριού και των ανθρώπων του… Στερεμένος ο τόπος από γλυκό νερό.
Τα πρωινά με το που ξύπναγα κι αγνάντευα από το μπαλκόνι την θάλασσα και τον ορίζοντα, κατέβαινα τρέχοντας σ’ αυτήν για την πρώτη βουτιά..Μετά έπινα τον καφέ μου στον κήπο ή πήγαινα στον παλιό τον καφενέ στην πάνω μεριά του μικρού του λιμανιού να τον πιω, αντίκρυ στις εικόνες των διάσημων που είχαν περάσει από κει και σκέπαζαν τους τοίχους του.. Χάζευα συχνά, θυμάμαι, μια του Πήτερ ο Τουλ που μου άρεσε περισσότερο από τους άλλους. Κι ύστερα, γύρναγα στο σπίτι, φορούσα το μαγιώ, ζωνόμουν την ζώνη με το μαχαίρι το ναυτικό και το δίχτυ στην άλλη μεριά, φόραγα τα βατραχοπέδιλα, έβαζα και την μάσκα και χανόμουν με τις ώρες στην θάλασσα να εξερευνήσω τα βράχια της, τους υφάλους και τον βυθό της, να χαζέψω τους αστερίες της και τ’ άλλα της τα ωραία τα πλάσματα, να χαϊδέψω τους κήπους της, να μαζέψω απ’ αυτήν τους αχινούς κι ο, τι άλλο έβρισκα και μ’ άρεσε.. Είναι ο τρόπος μου αυτός που χαίρομαι την θάλασσα, αυτός που εννοώ όταν λέω ¨πάω για μπάνιο». Ακόμη και σήμερα, αναλογικά.
Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, το είχα αλωνίσει εκείνο το λιμανάκι και πιο πέρα στην βραχώδη μύτη της άλλης άκρης, τον απάνεμο κολπίσκο, τον άδειο από τα πλοία. Κρυστάλλινα τα νερά παντού ακόμη και κει που αράζαν’ τα πλοία, πεντακάθαρος ο βυθός της θάλασσας κι όλος από τριζάτη άμμο. Πέρα στον κολπίσκο, που είχε πολύν από τον πλούτο που μ’ άρεσε, είχα ανακαλύψει και μια σπηλιά στον πυθμένα της θάλασσας που σαν έμπαινα σε αυτήν και κολυμπούσα ίσα στο μήκος της, έφτανα μετά από κάμποσο στην ανηφορική έξοδό της κι από κει στα ψηλά του βράχου στην στεριά, στην άλλη άκρη του τόπου από όπου έμενα. Πολλές ήταν οι φορές που από κει γύρναγα πεζή στο σπίτι, αφού πρώτα χαιρόμουν ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο της αεικίνητης κυρά Τασίας, στο κέντρο του μικρού λιμανιού. Κι ύστερα, η μεταμεσημεριάτικη 
σιέστα, το καφεδάκι τ΄απογεύματα με την παρέα ή με το βιβλίο μου, άντε και μια βόλτα πάνω στα καλντερίμια του χωριού, και τα βράδυα όλοι μαζί, οι της παρέας και με άλλους ξένους και του τόπου, για ποτό και χορό στον κήπο.
Μια τέτοια βραδυά ήταν που στο τελείωμα μιας ακόμη γιομάτης ωραίας μέρας τα έπινα, με μια μεγάλη συντροφιά κάτω στον κήπο. Η νύχτα είχε προχωρήσει, η κουβέντα είχε ανάψει, οι ιστορίες έδιναν και έπαιρναν κι εγώ είχα πιεί περισσότερο από αρκετά…. Δεν ξέρω πως το είπα τότε και ούτε πως τους έπεισα πόσο ωραία θα ήταν να πηγαίναμε νυχτερινή τσάρκα με ένα πλοίο και να κολυμπήσουμε νυχτιάτικα στην θάλασσα. Ας όψονται οι βότκες.. Βέβαια, δεν περίμενα ούτε εγώ, ούτε πιστεύω, οι περισσότεροι από μας οτι θα μπορούσε και να γίνει, μιας κι ούτε πλοίο είχα, και ούτε ήξερα νάχε κανείς στην παρέα. Που όμως, δεν τους ήξερα και καλά ολουνούς κι άλλους, καθόλου. Σαν με ρωτήσαν’ όμως, κανα δυό τους, αν και γινόταν να συμβεί, αν στ’ αλήθεια, θα έμπαινα να κολυμπήσω νύχτα στα νερά, εγώ η κυρά, απάντησα ναι. ‘Όταν λοιπόν αργότερα, μου είπαν οτι είναι η ώρα να φύγουμε για το κολύμπι που έλεγα και οτι το πλοίο ήταν έξω και μας περίμενε, αιφνιδιάστηκα. Τα είχα ήδη αποξεχασμένα, όσα λέγαμε πριν.. Κουβέντες του αέρα πάνω στην μέθη..Αλλά, τις είχα πει. Κι όλοι τους, με περιμέναν’.
Ζαλισμένη από την απρόσμενη εξέλιξη, πήγα και φόρεσα το μαγιό- δεν με έπαιρνε να κάνω κι αλλιώς- και έτσι ανεβήκαμε σε ένα μεγάλο καΐκι που μας περίμενε έξω από τον κήπο και βγήκαμε στη θάλασσα.. Δεν ήξερα τι κι αν θα έκανα. Είπα, στον εαυτόν μου οτι θα το αποφάσιζα τελευταία στιγμή. Και, τους είπα, σαν με ρώτησαν, να πάμε πέρα, στον μικρό τον κολπίσκο με την σπηλιά. Έτσι και έγινε.
Εκεί που άραξε το πλοίο στα βαθειά, παντού βασίλευε η νύχτα κι η στεριά στο πουθενά. Σκοτάδι ολόγυρα, τ’ αστέρια μακρινά πάνω στον ουρανό και το φεγγάρι άφαντο.. Κι η θάλασσα ν΄απλώνεται μαύρη κι ακίνητη. . Απόλυτη η κάλμα. Πολλοί από την παρέα κάνανε πίσω. Θα μέναν’ στο πλοίο. Η αφεντιά μου, τ’ αποφάσισα να πέσω. Τα νερά τα ήξερα από τα πριν και τον βυθό της, επίσης. Άλλως τε, εγώ ήμουνα εκείνη που το είχε ξεκινήσει όλο αυτό. Κοίταξα την μαυρίλα της πάνω ψηλά από το σκαρί και βούτηξα μέσα της..
Το νερό ήταν υπέροχα δροσερό μα, σαν ανέβηκα στην επιφάνεια, την ένοιωσα την θάλασσα βαρειά πως ήταν. Μια περίεργη, παράξενη αίσθηση. Τόσο βαρειά και πυκνόρρευστη σαν να κολυμπούσα σε λάδι.. Μα, την ήξερα νάναι τόσο ανάλαφρη… Τι, στο καλό, αναρωτήθηκα.. Άπλωσα τα χέρια μου, να την νοιώσω να περνάει μες από τα δάχτυλά μου. Και, τότε το είδα.. Αστέρια ξεπήδαγαν’ μες από την κίνησή μου. Ανάμεσα από τα δάχτυλά μου έρεαν αστέρια! Αν ήταν δυνατόν!! Στάθηκα ορθή μέσα της και άρχισα να στριφογυρίζω σαν να χόρευα ένα βαλς, ας πούμε. Ω! Κάθε κίνησή μου διαγραφόταν γύρω της από τα αστέρια της θάλασσας.. Αχνάρια μου αστροφωτισμένα! Μαγεύτηκα!
Κι άρχισα να φωνάζω στους άντρες που κολύμπαγαν πιο κει. .. Κοιτάτε, έχει αστέρια!. Σπέρνω την θάλασσα μ΄ αστέρια!
Και, τους άκουσα να μου απαντούν: Α! ..Πλαγκτόν είναι, πλαγκτόν είναι, δεν είναι τίποτα!
Πλαγκτόν!! Είχα διαβάσει γιαυτό στα βιβλία, μα δεν ήξερα, δεν είχα δει ποτέ μου πόσο πανέμορφα γίνονται τα νερά της θάλασσας σαν ανακινείται! Έφερα τον νου μου στην σπηλιά..Πω πω!! Αν κολύμπαγα κείνη την ώρα μέσα της, θα της πήγαινα τον ουρανό!
Κι ήταν ανάγκη τούτοι να μου το εξηγήσουν επιστημονικά.. Νομίσαν’ ίσως πως φοβόμουν ενώ εγώ ήμουν θαμπωμένη από την ομορφιά!! Αχ! Γιατί δεν μ’ άφηναν λίγο ακόμη να ζήσω στην μαγεία ενός θαύματος; Απογοητεύτηκα .. Άντρες, σου λέει μετά..
Ούτε που ήθελα να ανέβω στο πλοίο. Τόσο υπέροχα ήταν στην θάλασσα! Τώρα, το πως ανέβηκα, αυτό είναι μια πονεμένη ιστορία.. Που με κάνει να γελάω μέχρι τα σήμερα! Ήταν που το καράβι ήταν ψηλό και δεν έφτανα να πιαστώ από τους επάνω, ήταν και που δεν είχα μάθει να ανεβαίνω με σκοινιά, ήταν κι εκείνη η ρημάδα η πρόκα που εξείχε στο ξύλινο το πλευρό του πλοίου..Αυτήν έλαχε και βρήκα στην ανεβασιά μου και με έξυσε για τα καλά καθώς άλλοι με έσπρωχναν και άλλοι με τράβαγαν να ανεβώ.! Ιλαροτραγωδία!!Η κόκκινη χαρακιά της πάνω μου, πάντως, με στόλιζε για καιρό μετά.. Μικρό, όμως, το κακό! Κι η όλη εμπειρία, μοναδική!!
Και, για κάθε περίπτωση, το μάθημά μου, μετά από κείνη την νύχτα, το πήρα!
Σας αφήνω, με ένα τραγούδι αγαπημένο, σε στίχους του ποιητή μας, του Νίκου του Καββαδία, τιμής ένεκεν μιας και μεγάλωσε στο Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς, αποδοσμένο από την μοναδική φωνή της Μαρίζας Κωχ και σε μουσική σύνθεση της ίδιας.
Και μακάρι για όλους μας ναρθούν κι άλλα καλοκαίρια στην ζήση μας και να τα περνάμε όμορφα, έτσι όπως τα ποθούμε και μ’ άλλα όμορφα κι ανέλπιστα!
Καλό μας Φθινόπωρο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου