Ξύπνησα κακόκεφη σήμερα. Ίσως είναι η κούραση των τελευταίων ημερών, χρόνων πες καλύτερα, ίσως είναι και αυτές οι επίμονες σκέψεις που έρχονται απρόσκλητα κάθε βράδυ και δεν αφήνουν το μυαλό και το σώμα να ξεκουραστούν. Τουλάχιστον ο ήλιος είναι στην θέση του, χαρίζοντας το φως του και την ζεστασιά του στη γη. Ποτέ δεν κατάλαβα πως με επηρέαζαν ανέκαθεν τόσο, οι εναλλαγές του καιρού. Μόλις σκοτεινιάσει, σκοτεινιάζει η ψυχή μου, μόλις βγει ο ήλιος, αναζωογονούμαι, αναπλάθομαι.
Πάλι σκέψεις πρωί πρωί… Σαν να ακούω την κόρη μου «Άρχισες πάλι με τις φιλοσοφίες σου;». Προσγειώνομαι στην πραγματικότητα. Ετοιμάζω ταπεράκια για το σχολείο, πλένομαι, ντύνομαι, τα ξυπνάω και ξεκινάμε. Δυο ζεστές αγκαλιές, δυο ρουφηχτά φιλιά, και δυο «σ’αγαπώ ότι και αν γίνει», είναι η τονωτική ένεση της ημέρας και η καθημερινή επιβεβαίωση της ουσίας της ζωής.
Βάζω μπροστά το αμάξι να φύγω. Συνήθως χρειάζομαι δέκα λεπτά να φτάσω στην δουλειά. Αν ξεκινήσω στην ώρα μου και δεν συναντήσω κανέναν αργόσχολο, θα φτάσω εγκαίρως και δεν θα συναντήσω και το κλασικό μποτιλιάρισμα που επικρατεί τις ώρες αιχμής, τον πανζουρλισμό που θαρρείς ότι ένα λάθος να κάνεις, θα καταλήξει σε θανατηφόρα καραμπόλα. Καθημερινά ένας αγώνας επιβίωσης για να φτάσεις στον προορισμό σου. Ο καθένας πάει όπου θέλει, χωρίς να νοιάζεται για τα όρια και τους κανονισμούς. Άλλοι υπερβολικά γρήγορα, άλλοι υπερβολικά αργά, άλλοι πετάγονται από εκεί που δεν τους περιμένεις, από εκεί που στην τελική δεν είναι δουλειά τους, δεν είναι ο δρόμος τους.
Όλοι βιάζονται να περάσουν πρώτοι, να μπουν σφήνα, μην υπολογίζοντας ούτε την δική τους ακεραιότητα, αλλά ούτε και των άλλων. Σπάνιο να σου δώσουν προτεραιότητα και ακόμα πιο σπάνιο να περιμένουν καρτερικά στην γραμμή τους. Δεν ξέρεις αν θα φτάσεις σώος, παλεύεις όμως γι’αυτό, είτε προσέχοντας, είτε όντας επιφυλακτικός, είτε καχύποπτος. Με όποια ιδιότητα, κάπως φτάνεις, τουλάχιστον με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.
Χαμένη στις σκέψεις μου, πετάγεται ένας από δεξιά μου. Ευτυχώς γλυτώσαμε τα χειρότερα, τον αφήνω να περάσει. Ούτε φωνές, ούτε βρισίδια, δεν είναι θεμιτό να κάνεις στους άλλους αυτά που δεν θέλεις να σου κάνουν. Βασικός κανόνας οδήγησης και κυρίως ζωής. Παράλληλα, αφήνω την κυρία με το καροτσάκι να διασχίσει την διάβαση πεζών, να περάσει ασφαλής και το μπλε αγροτικό από αριστερά μου. Για ευχαριστώ ούτε λόγος! Ένα νεύμα, ένα κούνημα του χεριού, κάτι! Έχουν μάθει όλοι να απαιτούν, χωρίς να προσφέρουν τίποτα, σαν να είναι ο δρόμος μόνο δικός τους και μετά απλά βρίζουν το κράτος και τους οδηγούς. Ένα χάος!
Αναρωτιέμαι πόση ώρα θα χρειαστεί, μέχρι κάποιος να με αφήσει να περάσω. Άλλοι μπροστά, άλλοι από το πλάι, δεν ξέρεις από πού θα σου’ρθει… Προχωρώ με προσοχή, είμαι στην μέση του δρόμου, έχω κλείσει την κυκλοφορία, ανασύρω ότι κατανόηση και υπομονή μου έχει απομείνει και χαμογελώ γλυκά. Ευτυχώς έπιασε, μπαίνω στην πορεία μου και αφήνω να περάσουν τα αυτοκίνητα από τον δεξιό παράλληλο. Είναι μια ανακούφιση, ότι τουλάχιστον ανταποδίδω και εγώ το καλό που μου κάνανε, δούναι και λαβείν. Χωρίς όμως ζυγαριές, ένα εγώ – ένα εσύ. Ο κάθε άνθρωπος δίνει ότι έχει απόθεμα. Σε άλλους περισσεύει λίγο, σε άλλους πολύ.
Συνεχίζω την πορεία μου. Βλέπω την ώρα, καθυστέρησα σήμερα. Βλέπω το κόκκινο βανάκι να θέλει να μπει σφήνα στο αντίθετο ρεύμα, δεν το αφήνω. Μερικοί άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ότι άλλο η τόλμη και άλλο το θράσος, άλλο το ζητάω και άλλο το έτσι θέλω. Όλα έχουν τα όρια τους, είμαι έτοιμη να βρίσω, συγκρατούμαι όμως. Δεν θέλω να μου χαλάσει την μέρα, αν και χρειάζεται που και που, να ξεσπάς, να αδειάζεις. Ο συγκεκριμένος μου ρίχνει τα μπινελίκια, χωρίς φυσικά να αναλογιστεί, αν και πόσους μπορεί να έχω βοηθήσει στο διάβα μου. Με κρίνει χωρίς να με ξέρει, χωρίς να γνωρίζει την ιστορία μου, απλά επειδή δεν τον άφησα να περάσει. Πόσο τραγικό που οι περισσότεροι δεν βλέπουν τις ζωές τους και τους εαυτούς τους και απλά να αρέσκονται στο να κριτικάρουν και να κρίνουν τους άλλους, καλύπτοντας όλα αυτά που δεν θέλουν οι ίδιοι να αντιμετωπίσουν!
Επιτέλους έφτασα στην δουλειά. Αποστολή εξετελέσθη, χωρίς παράπλευρες απώλειες. Κάνω καφέ να χαλαρώσω. Επαναφέρω στο μυαλό μου, την σημερινή μου διαδρομή μέχρι να φτάσω εδώ. Αναλογίζομαι τις συμπεριφορές, τους ανθρώπους, τις αντιδράσεις, τις συνέπειες…. απλά την διαδρομή και πως την αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος. Την διαδρομή προς την δουλειά, που απλά καθρεφτίζει την διαδρομή της ίδιας μας της ζωής!!!
Η διαδρομή της ζωής…
Είναι γεμάτη κακουχίες και κακόφημα σοκάκια…
Είναι γεμάτη οάσεις και τρεχούμενα ρυάκια…
Είναι γεμάτη πρέπει … ίσως… και γιατί…
Είναι γεμάτη θέλω και μπορεί…
Τι θα διεκδικήσεις;
Την διαδρομή της ζωής σου μόνο εσύ θα την καθορίσεις…
Είναι γεμάτη οάσεις και τρεχούμενα ρυάκια…
Είναι γεμάτη πρέπει … ίσως… και γιατί…
Είναι γεμάτη θέλω και μπορεί…
Τι θα διεκδικήσεις;
Την διαδρομή της ζωής σου μόνο εσύ θα την καθορίσεις…
Από Stella
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου