Γράμμα σ’ ένα λύκο
Αγαπημένε μου, δεν ξέρω αν μπέρδεψες τα παραμύθια ή αν επέλεξες να με επισκεφθείς. Προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου, την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας. Την επιδίωξες εσύ ή σε προκάλεσα εγώ με κάποιο νεύμα μου;
Θυμάμαι ότι στο άκουσμά της ανακοίνωσης της επίσκεψής σου, παρέλυσα. Η στιγμή της αναμονής. Ώρα μηδέν. Η στιγμή εκείνη που βλέπεις την πυροδότηση του ηφαιστείου, τη λάβα να κοχλάζει, αναμένοντας καρτερικά να ξυπνήσει το θεριό που θα κατασπαράξει τα πάντα στο διάβα της. Εκείνη τη στιγμή που αναζητάς απελπισμένα μια διέξοδο διαφυγής, ένα καταφύγιο να κρυφτείς για να μην ακούσεις, να μην χρειαστείς να αντιμετωπίσεις, μήπως και δεν ακούσεις τις κραυγές της σιωπής.
Όχι, δεν ήμουν έτοιμη γι αυτό! Δεν με είχε προετοιμάσει κανείς! Άμαχη, στην πιο σκληρή μου μάχη. Ανήμπορη να αντιδράσω, κοκαλώνω. Ακούω το συρμό των λέξεων που πλησιάζουν στα αυτιά μου. Όχι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν! Μπροστά στην αποκάλυψη καταρρέω. Τα βουητά του φόβου, με ακινητοποιούν. Χιλιάδες τα κομμάτια που σπάνε μέσα μου. Οι πληγές ξεχειλίζουν, πλημμύρα σκέψεων χωρίς επιστροφή. Τα «αν» και τα «γιατί», με κατακλύζουν χωρίς σταματημό. Ο χείμαρρος της απογοήτευσης παρασέρνει τα πάντα, μην αφήνοντας περιθώρια για λογική…
Κάποιες μέρες γρυλίζεις τον πόνο για να εισακουστείς, απαιτώντας την αμέριστη προσοχή μου για να σε κανακέψω, να σε νιώσω και να σε δω. Άλλες μέρες πάλι χουχουλιάζεις απαλά στη φωλιά σου, γουργουρίζοντας από χαρά και ηδονή, οπότε μου αφήνεις το περιθώριο να αναπνεύσω λίγο ηρεμία και ζωή.
Αναρωτιέμαι… θεατής ή πρωταγωνιστής του δικού μου παραμυθιού; Πέρασε καιρός για να μπορέσω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, να τις αναδιοργανώσω. Απομονώθηκα για να μπορέσω να σε αποδεχτώ. Δεν δέχτηκα κανένα πλάι μου. Κατά μέτωπο αναμέτρηση. Μόνο εσύ και εγώ.
Το «γιατί», περιπλανιόταν μέρες μέσα μου, χωρίς να μπορώ να βρω σαφή απάντηση. Ξέρεις… είναι δύσκολο να εισβάλλει κάποιος με το έτσι θέλω, χωρίς να ερωτηθείς, μέσα σου και να διεκδικεί ένα κομμάτι από τον δικό σου ουρανό. Αλλά βλέπεις, δεν υπάρχει επιλογή. Ήρθες για να μείνεις, οπότε δεν μένει κάτι άλλο πέρα από το να σε αποδεχτώ…
Ίσως ο ρόλος του «κακού λύκου» να σε έχει στιγματίσει… ίσως το μόνο που θες να νιώσεις είναι μια αγκαλιά, ασφάλεια, αποδοχή και θαλπωρή! Σύντροφε και συνοδοιπόρε της ζωής μου, υπόσχομαι να σε νοιάζομαι και να σε φροντίζω! Ελπίζω και εύχομαι να κάνεις το ίδιο και εσύ…
Από Stella
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου