Για εκείνους που δεν έκαναν ποτέ, το «μαζί» πράξη
Περιμένατε ίσως τις κατάλληλες συνθήκες, αυτές που δεν ήρθαν ποτέ.Φοβόσασταν ο ένας την απόρριψη του άλλου, γι΄αυτό κανείς απ’ τους δυο σας δεν τόλμησε να δείξει τι νιώθει. Δυο βλέμματα που δεν αφήσατε ποτέ να κολλήσουν το ένα στο άλλο, γιατί ήταν τόσο γεμάτα αγάπη, που φοβόσασταν ότι θα προδώσουν αυτά που νιώθατε. Δυο χείλη, που δαγκώνατε με λύσσα, για να μην ξεστομίσουν τις αλήθειες τους. Δυο άνθρωποι, που όσο κι αν το ήθελαν κι οι δυο, δεν έκαναν ποτέ το «μαζί» πράξη.
Κι ήρθε η σιωπή και κέρδισε το συναίσθημα. Κι όσο ο καιρός περνούσε, τόσο πιο μακρινό έκανε το πολυπόθητο «μαζί». Και κάθε μέρα που περνούσε, σας απομάκρυνε όλο και περισσότερο. Κι έφτασε η στιγμή, που όλα άρχισαν να ξεθωριάζουν μέσα σας. Κρύφτηκε ο καθένας στη δική του καθημερινότητα, που έσβηνε σιγά σιγά τα «Σε θέλω!» και τα «Σ’ έχω ερωτευτεί!»…
Απομακρύνθηκες και κατάφερες να τιθασεύσεις όσα ένιωθες. Έκανε το ίδιο κι εσύ το μετέφρασες ως αδιαφορία. Κράτησες αποστάσεις, που όλο και μεγάλωναν. Και κάπως έτσι χαθήκατε κι έγινε όλο αυτό, μια παρολίγον ευτυχία, την οποία όλο και πιο σπάνια φέρνεις στο νου σου, ποτέ όμως δεν ξέχασες εντελώς και σε κάθε ευκαιρία, ρίχνεις μια διακριτική ματιά στη ζωή του. Γίνεσαι θεατής σ’ ένα έργο που θα ήθελες να πρωταγωνιστείς, αλλά δεν πονάει πια κι ας ξέρεις πως όλα θα ήταν αλλιώς αν…
Ένας κοινός φίλος, τον οποίο θα ρωτήσεις τάχα αδιάφορα για το πώς είναι και πώς περνάει. Ένα μήνυμα, τάχα τυπικό στα γενέθλια και στη γιορτή του. Μια βόλτα, τάχα τυχαία απ’ το στέκι του. Και φυσικά αυτά τα social media, που σου επιτρέπουν να κοιτάς απ’ την κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων. Μια κλειδαρότρυπα απ’ την οποία θα κοιτάξεις τις χαρές, τις στεναχώριες και τις στιγμές του, ξεχνώντας πολλές φορές πως όσα δείχνει δεν είναι απαραίτητα όλα όσα ζει. Ξεχνώντας πως αυτά που δείχνει, μπορεί να μην έχουν καμία σχέση μ’ αυτά που βιώνει.
Περνάει ο καιρός κι όλα τα «τάχα», γίνονται όλο και πιο σπάνια. Ακόμη κι αυτό το κρυφοκοίταγμα απ’ την κλειδαρότρυπα του προφίλ του, δεν γίνεται πια τόσο συχνά. Συνεχίζεται όμως για πολύ καιρό ακόμη. Συνεχίζεται ακόμη και αν όσα ένιωσες, ξέρεις πως έχουν από καιρό πεθάνει. Συνεχίζεται ακόμη κι όταν ο φόβος ή οι ακατάλληλες συνθήκες, τα έχουν καταφέρει, κάνοντάς τον από «παραλίγο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή σου», απωθημένο.
Μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για το «μαζί». Μπορεί να ήρθαν στη ζωή σου μ’ αυτό τον τρόπο, για να ξυπνήσει το μέσα σου και να το ετοιμάσει για κάτι άλλο. Για κάτι καλύτερο που θα ακολουθήσει. Ή ίσως να μην ήταν καν αυτό που πίστευες. Να ήταν απλά κάτι απλό και χλιαρό, που βάφτισες έρωτα, γιατί είχες ανάγκη να τον νιώσεις.
Για να καταφέρει ο φόβος να νικήσει το συναίσθημα, ήταν πολύ αδύναμο. Για να άντεξες να περιμένεις τις ιδανικές συνθήκες, μάλλον ήταν πολύ λίγο, αφού μπορούσες να το ελέγχεις. Γιατί ο έρωτας, ο πραγματικός έρωτας, δεν φοβάται. Ο πραγματικός έρωτας δεν περιμένει τις ιδανικές συνθήκες, τις δημιουργεί. Κι αν δεν το καταφέρει, ζει και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, που πολλές φορές σε κάνουν να καίγεσαι, να καταστρέφεσαι. Γιατί… ατρόμητος και παράλογος, αυτό είναι ο έρωτας.
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου