Αδικία – ώρα μηδέν
Υπάρχει αλήθεια κάτι, που μπορεί να σε κάνει πιο έξαλλο απ’ την αδικία; Υπάρχει κάτι πιο εξοργιστικό απ’ το να σε βλέπεις ανθρώπους να αδικούν; Υπάρχει κάτι πιο χυδαίο απ’ το να αδικούνται κάποιοι, με μόνο σκοπό το κέρδος ή την ικανοποίηση ενός αρρωστημένου «εγώ», κάποιων άλλων;
Νομίζω πως οι περισσότεροι γίνονται έξαλλοι με την αδικία. Βλέπω πως αντιδρούν, όταν βλέπουν κάτι σχετικό στην τηλεόραση ή όταν διαβάζουν κάτι στο διαδίκτυο. Ακούω ανθρώπους να συζητάνε, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους, «απαιτώντας»την παραδειγματική τιμωρία αυτού που αδίκησε και να ωρύονται για το τι θα έκαναν αν τον είχαν μπροστά τους. Απ’ την άλλη πλευρά βέβαια, βλέπω ανθρώπους να κοιτάζουν αυτόν που κακοποιεί ένα ζώο και ν’ αλλάζουν πεζοδρόμιο. Βλέπω ανθρώπους να γνωρίζουν αυτόν που αδίκησε κατάφωρα κάποιον άλλον και να σφυρίζουν αδιάφορα. Βλέπω ανθρώπους να βλέπουν κάποιον να επιτίθεται σε κάποιον άλλον και να κρύβονται στη γωνία, ίσα για να τραβήξουν βιντεάκι με το κινητό τους και να το ποστάρουν στο Facebook, με βαρύγδουπες λεζάντες για το τι τιμωρία αξίζει στον «δράστη». Απ’ την άλλη πλευρά, βλέπω ανθρώπους να βρίσκονται μπροστά σε μια αδικία, να βλέπουν, να γνωρίζουν και για τον όποιο λόγο, να στέκονται στο πλευρό του θύτη. Του «δυνατού».
Παράξενα πλάσματα είμαστε οι άνθρωποι. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, θεωρούμε πως αν κλείσουμε τα μάτια μπροστά σε μια αδικία, στο αμέσως επόμενο στενό, δεν θα συμβεί και σε μας το ίδιο. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, πιστεύουμε πως αν σταθούμε στο πλευρό του «δυνατού», αυτό θα μας κάνει φίλους του. Δεν περνάει καν απ’ το μυαλό μας, πως ο άνθρωπος αυτός δεν θα διστάσει να φερθεί και σε μας με τον ίδιο τρόπο…
Δεν γίνονται πάντα οι κάμπιες πεταλούδες και τα καθάρματα παραμένουν καθάρματα. Οι μεν, θα συνεχίσουν αέναα να σέρνονται και οι δε, θα είναι πάντα επικίνδυνοι. Για όλους. Μηδενός εξαιρουμένου. Κλείνοντας τα μάτια, δεν γίνεσαι αόρατος. Συνυπογράφοντας μια αδικία, δεν προστατεύεσαι απ’ αυτήν.
Όσο επιτρέπουμε να συμβαίνουν αδικίες μπροστά στα μάτια μας και δεν παίρνουμε θέση, ακόμη κι αν δεν αφορούν εμάς προσωπικά, αφήνουμε το πεδίο ελεύθερο για να συμβούν κι άλλες… κι άλλες… κι άλλες και κάποια στιγμή, είναι επόμενο να βιώσουμε κι εμείς κάποια. Όταν αντιδράς βλέποντας μια αδικία, δεν προστατεύεις μόνο τον αδικημένο, αλλά κι εσένα μελλοντικά. Αν δεν το κάνεις γίνεσαι συνένοχος. Συνένοχος σ’ έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος κάποια στιγμή θα παρασύρει κι εσένα τον ίδιο!
«Κοίτα τη δουλειά σου!». «Μην ανακατεύεσαι!». «Μην μπλέκεσαι με υποθέσεις που δεν σε αφορούν!». Ωραίες οι συμβουλές, αλλά στην πράξη, μας φέρνουν όλο και πιο κοντά σ’ ένα μέλλον που δεν θα θέλαμε να αντικρίσουμε. Δυστυχώς.
Κάποια στιγμή, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως εμείς είμαστε η κοινωνία, ο καθένας από μας ξεχωριστά και πως τίποτα δεν θα αλλάξει αν ο καθένας απ’ την πλευρά του, δεν αντιδρά στην αδικία που βλέπει ακόμη κι αν δεν τον αφορά.Τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν πάψουμε ο καθένας ξεχωριστά να κοιτά το σπιτάκι του, τη δουλίτσα του και τη ζωούλα του, αλλιώς συνυπογράφουμε ο καθένας για το μέλλον στο οποίο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου