Πιο αβάσταχτη η μοναξιά τις αργίες
Οι περισσότεροι από μας, περιμένουμε με ανυπομονησία τις αργίες. Είναι οι μέρες που προσδοκούμε, για να βρεθούμε πιο κοντά στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι οι μέρες που λατρεύουμε, γιατί μας δίνουν την ευκαιρία να περάσουμε όμορφες στιγμές με αυτούς που αγαπάμε. Οι μέρες των αργιών, είναι μια μικρή όαση, στη σκληρή καθημερινότητα. Μια μικρή ένεση ξεκούρασης, ηρεμίας, ξεγνοιασιάς, αλλά πάνω από όλα, αγάπης!
Χουζούρεμα μέχρι αργά, βόλτες μέχρι τελικής πτώσης, συναντήσεις με φίλους που δεν βλέπουμε πια τόσο συχνά ή μονοήμερες αποδράσεις με αγαπημένα πρόσωπα. Ότι κι αν σκοπεύουμε να κάνουμε, το σίγουρο είναι πως κοιτάμε συχνά το ημερολόγιο με αγωνία. Όλοι. Όλοι;
Η καθημερινότητα για τους περισσότερους από μας μπορεί να είναι δύσκολη, μπορεί να είναι κουραστική, μπορεί να είναι αβάσταχτη, για κάποιους όμως μπορεί να είναι και το πιο ήρεμο λιμάνι. Μπορεί η ρουτίνα της καθημερινότητας, να είναι ακριβώς ότι χρειάζονται. Μπορεί οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής, να είναι ότι ακριβώς ζητούν, για να μην σκέφτονται, να μην πονάνε και να μην έχουν χρόνο να αντικρίσουν κατάματα την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα του ότι η ζωή τους δεν είναι αυτό που ήθελαν, ονειρεύονταν, περίμεναν. Η ασφάλεια της ρουτίνας, μπορεί για κάποιους να είναι θεόσταλτο δώρο.
Τη στιγμή που ο ένας μπορεί να κοιτάει με ανυπομονησία το ημερολόγιο, για να εντοπίσει την επόμενη αργία, κάποιος άλλος μπορεί να σκοτεινιάζει γι’ αυτή τη μέρα που πλησιάζει. Η αργία, για κάποιους μπορεί να είναι γιορτή, για κάποιους άλλους μικρός θάνατος.
Τα κλειστά μαγαζιά, οι φίλοι που έχουν από καιρό κανονίσει το πρόγραμμά τους, οι οικογένειες που συγκεντρώνονται για να δουν ο ένας τον άλλον… Πόσο όμορφο για κάποιους! Για κάποιους άλλους όμως; Κάποιους που εκείνη τη μέρα θα έχουν συντροφιά μόνο τη μοναξιά και τις σκέψεις τους;
«Βγες μ’ έναν φίλο!», «Πήγαινε μια βόλτα!», «Ξεκουράσου λίγο!», συμβουλές που με όση καλή διάθεση κι αν δοθούν, δεν θα φτάσουν ποτέ ως κάτι εφικτό, στ’ αυτιά του παραλήπτη που νιώθει μόνος. Ένας άνθρωπος που νιώθει μόνος, δεν θα «φορτωθεί» σε κανέναν φίλο, γιατί ξέρει πως οι περισσότεροι έχουν από μέρες κανονίσει που και με ποιον θα είναι. Να πάει βόλτα; Που; Σε μια άδεια πόλη με κλειστά μαγαζιά; Πόσο πιο μόνο θα τον έκανε να αισθανθεί κάτι τέτοιο; Να ξεκουραστεί; Δηλαδή να δώσει στο μυαλό του όλο το χρόνο που χρειάζεται για να θυμηθεί, να σκεφτεί και να μελαγχολήσει;
Δεν αγαπούν όλοι οι άνθρωποι τις αργίες και τις γιορτές. Είναι οι μέρες που τους θυμίζουν όσα είχαν κι έχασαν ή όσα δεν κατάφεραν να αποκτήσουν ποτέ. Δεν αγαπούν όλοι οι άνθρωποι τις αργίες και τις γιορτές. Θα έδιναν τα πάντα για να μπορούσαν να παρακάμψουν αυτές τις μέρες και να κρυφτούν στην πίεση της καθημερινότητας. Ανέφικτο να τα καταφέρουν κι εξίσου ανέφικτο να βρουν μια λύση γι’ αυτό, μέχρι τουλάχιστον να βρουν τον εαυτό τους και να τον αγαπήσουν. Να τον αγαπήσουν όσο του αξίζει. Με όλα τα λάθη, τα στραβά ή τα ζόρια του.
Η ζωή δεν είναι εύκολη. Δεν είναι εύκολη για όλους. Για κάποιους, μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολη και δυστυχώς δεν υπάρχουν μαγικά φίλτρα για να το διορθώσουν αυτό. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, που η ζωή τους δεν είναι εύκολη, αδιάφορο το αν συνέβη λόγω των επιλογών τους ή όχι, οι αργίες θα είναι πάντα ένα μικρό μνημόσυνο. Μια άχαρη, θλιβερή τελετή μνήμης…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου