Τα βαθύτερα ποτάμια ρέουν σιωπηλά
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, απ’ αυτούς τους ταπεινούς, τους σχεδόν αθόρυβους, που πετυχαίνουν τους στόχους τους σιωπηλά και χωρίς ίχνος έπαρσης. Που κάθε τι που επιτυγχάνουν, δεν γίνεται πρωτοσέλιδο, ούτε πολύχρωμο στάτους στο Facebook.«Τα βαθύτερα ποτάμια ρέουν σιωπηλά» λέει μια ιαπωνική παροιμία, συνοψίζοντας σε λίγες λέξεις, το πόσο ταπεινά κινούνται τελικά, οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι.
Σε μια εποχή που το «φαίνεσθαι», έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ το «είναι», σε μια εποχή που το πώς θα πλασάρεις μια πράξη, μοιάζει σημαντικότερο απ’ την ίδια την πράξη, υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι που επιλέγουν να διαφέρουν. Επιλέγουν να μιλούν λιγότερο και να σκέφτονται περισσότερο. Επιλέγουν να επικεντρώνονται στους στόχους τους κι όχι στη διαφήμιση του εαυτού τους. Επιλέγουν να σπαταλούν την ενέργειά τους στο να κάνουν κι όχι στο να δείχνουν. Επιλέγουν την ουσία…
Όμορφο πράγμα να καταφέρνεις αυτά που θέλεις. Όμορφο πράγμα να κάνεις τα ζητούμενά σου, πράξη. Όμορφο πράγμα να αποκτάς αυτό που ποθείς κι είναι ανθρώπινο να θες κάποιες φορές να μοιραστείς τη χαρά σου. Είναι ανθρώπινο κι απολύτως κατανοητό, δυστυχώς όμως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν αναγάγει την διαφήμιση των επιτευγμάτων τους, σε σκοπό ζωής. Είναι όλοι αυτοί, που δεν διστάζουν να βροντοφωνάξουν την κάθε μικρή τους νίκη και συνήθως με μία (ή περισσότερες) δόσεις υπερβολής.
Αλήθεια όμως, γιατί κάποιοι έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη τον θαυμασμό των άλλων; Γιατί προσπαθούν με κάθε τρόπο να κερδίσουν τα βλέμματα και τις επευφημίες των υπολοίπων; Γιατί δεν τους αρκεί απλά, η χαρά που τους γεμίζει κάθε τους νίκη; Γιατί εντέλει τα «μπράβο» των υπολοίπων, μοιάζουν να έχουν μεγαλύτερη σημασία απ’ την ίδια την επιτυχία τους;
Είναι μάλλον γεγονός, πως οι περισσότεροι από μας, έχουμε πέσει έστω μια φορά στη ζωή μας στην παγίδα, του να προσπαθήσουμε να διατυμπανίσουμε κάτι που καταφέραμε. Είναι μάλλον γεγονός, πως περιμέναμε με αγωνία, τα όλο θαυμασμό βλέμματα των υπολοίπων. Είναι όμως επίσης γεγονός, πως όταν το ξανασκεφτήκαμε, συνειδητοποιήσαμε πως δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος να το κάνουμε αυτό. Δεν υπήρχε λόγος, γιατί στο τέλος, η αναμονή για τα «συγχαρητήρια» και κάποια απ’ τα βλέμματα ζήλιας που ίσως μας έριξαν, μετρίασαν κατά πολύ τον αρχικό μας ενθουσιασμό.
«Τα βαθύτερα ποτάμια ρέουν σιωπηλά» λέει μια ιαπωνική παροιμία και όσο μεγαλώνουμε, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε πως ότι καταφέρνουμε, δεν είναι παντιέρα που θα έπρεπε να σηκώνουμε για να μας θαυμάσουν, αλλά αόρατα παράσημα, λιθαράκια που θα πρέπει να χρησιμοποιούμε για την εσωτερική μας άνοδο. Μια άνοδο που αφορά μόνο εμάς κι όχι όσους μας περιτριγυρίζουν. Δεν είναι μόνο επειδή Η ευτυχία δεν είναι πάντα μεταδοτική, αλλά κυρίως γιατί όσο καυχιόμαστε για κάποιο μας επίτευγμα, μειώνουμε τη μαγεία και την θετική ενέργεια που μας γεμίζει η ίδια η κατάκτηση του στόχου.
Όμορφο πράγμα να καταφέρνεις αυτά που θέλεις. Όμορφο πράγμα να κάνεις τα ζητούμενά σου, πράξη. Όμορφο πράγμα να αποκτάς αυτό που ποθείς κι είναι ανθρώπινο να θες κάποιες φορές να μοιραστείς τη χαρά σου. Είναι ανθρώπινο κι απολύτως κατανοητό, θα πρέπει όμως να προσέχουμε μήπως αυτό σ’ αυτό το μοίρασμα, ξοδέψουμε περισσότερη ενέργεια απ’ όση το ίδιο το επίτευγμα μας δώσει και τελικά καταλήξει αυτή η ιστορία με αρνητικό πρόσημο.
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου