Αγαπητή μαμά και πεθερά…
Δεν είσαι καλός γονιός. Προφανώς το γνωρίζεις ήδη. Τα παιδιά σου είναι υπέρ του δέοντος ζωηρά και κακομαθημένα. Είναι πολύ κολλημένα με την τεχνολογία και φυσικά είναι πολύ αγενή και αντιδραστικά. Τα παιδιά σου, δεν έχουν διδαχτεί ότι σαν αδέρφια δεν πρέπει να μαλώνουν μεταξύ τους και ότι θα πρέπει κάθε μέρα να συμμαζεύουν το δωμάτιό τους… Δεν είσαι καλός γονιός. Προφανώς το γνωρίζεις ήδη. Ακόμη όμως κι αν δεν το έχεις πλήρως δεχτεί, είναι εκεί να στο θυμίζει συνεχώς η μαμά σου κι η πεθερά σου!
Δεν είσαι καλός γονιός κι αρκεί απλά να θυμηθείς τα δικά σου παιδικά χρόνια για να το επιβεβαιώσεις. Τότε που ήσουν πάντα ευγενικός και τηρούσες ευλαβικά το αυστηρό πρόγραμμα που σου επέβαλλαν οι γονείς σου. Τότε που δεν μάλωνες ποτέ με τον αδερφό σου και το δωμάτιό σου ήταν πάντα στην πένα. Τότε που ήσουν άριστος μαθητής κι όλοι είχαν να λένε για την επιμέλεια και την μεθοδικότητά σου. Τότε που έτρωγες αγόγγυστα τον αρακά και τις μπάμιες που μαγείρευε η μαμά σου. Τότε που οι γονείς σου τα έκαναν όλα τέλεια κι αυτό φαινόταν στο φρεσκοπλυμένο μουτράκι και στα πεντακάθαρα ρούχα σου. Γιατί τότε δεν έπαιζες με παιχνίδια τεχνολογίας (και να ήθελες δεν υπήρχαν), αλλά ταυτόχρονα ήσουν πεντακάθαρος και με άρτια την τσάκιση στο… σορτσάκι σου. Τι; Όχι;
Είναι μαγικό το πόσο εύκολα ξεχνάμε οι άνθρωποι! Είναι μαγικό, πώς εντυπώνεται το παρελθόν μέσα μας, μόνο με τα χρώματα που θέλουμε και τα μελανά μέρη αυτών, χαντακώνονται σε κομμάτια μνήμης που αποσύρουμε σε υπόγεια και πατάρια για να μην τα θυμόμαστε. Προφανώς δεν ήσουν ο σούπερ μαθητής με τα καλλιγραφικά γραμμένα τετράδια. Προφανώς όταν έβγαινες για παιχνίδι, γυρνούσες πίσω πιο βρώμικος κι από λασπογούρουνο. Προφανώς έπεφτε… μαλλιοτράβηγμα με τον αδερφό σου για τους πιο ανούσιους λόγους και προφανώς δεν ακολουθούσες πιστά το χρονοδιάγραμμα που σου έβαζαν οι γονείς σου. Όλα αυτά, αγαπητή μαμά και πεθερά, μάλλον επιβεβαιώνουν πως κάτι θυμάστε λάθος (αν τα θυμάστε σωστά, μάλλον περάσαμε φριχτή παιδική ηλικία!).
Για όλα αυτά που κάναμε ως παιδιά, δεν έφταιγαν οι γονείς μας. Δεν έφταιγε πως δεν ήταν καλοί γονείς. Με τα χρόνια μάλιστα, μάλλον σιγουρευτήκαμε πως οι γονείς μας ήταν οι καλύτεροι που θα μπορούσαμε να έχουμε. Ο λόγος όμως, που δεν ήμασταν«τέλειοι» σε όλα είναι άλλος και είναι πολύ απλός! Ήμασταν παιδιά!
Ήμασταν παιδιά, ακριβώς όπως είναι και τα δικά μας παιδιά σήμερα! Είναι παιδιά και θα λερώσουν τα ρούχα τους με λάσπες και παγωτό. Είναι παιδιά και θα κλάψουν και θα φωνάξουν ακόμη και σε ώρες κοινής ησυχίας. Είναι παιδιά και δεν θα θέλουν να πάνε στην ώρα τους για ύπνο, για να ξυπνήσουν το πρωί για το σχολείο. Είναι παιδιά κι όσο κι αν προσπαθούμε να τα βάλουμε σε καλούπια, το πράγμα δεν είναι τόσο εύκολο. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει, πως θα πάψουμε ποτέ να προσπαθούμε να τους βάλουμε όρια. Δεν σημαίνει, πως θα πάψουμε να προσπαθούμε να τα κάνουμε να καταλάβουν ποιο είναι το σωστό.
Το αν είμαστε καλοί γονείς, θα το δείξει η ιστορία. Μέχρι τότε όμως, αγαπητή μαμά και πεθερά, αφήστε μας να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με τον δικό μας τρόπο. Στην τελική, τα περισσότερα απ’ όσα κάνουμε, τα διδαχτήκαμε από σας! Λέτε αυτό να μας κάνει τόσο κακούς γονείς τελικά;
Της Κικής Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου