Το παρελθόν πρέπει να μένει πίσω, εκεί που ανήκει…
Κι ήρθε το τέλος. Ξαφνικά ή όχι και τόσο. Από δική σου επιλογή ή υποχρεωτικά, γιατί το ζήτησε ο άλλος. Ήρθε γεμάτο φωνές και καβγάδες ή μετά από ατελείωτες, εκκωφαντικές σιωπές.
Ήρθε και δύσκολα ίσως, αποφάσισες πως τελικά ήταν η σωστότερη επιλογή, γιατί το πολύ μαζί πονούσε. Εσένα. Εκείνον. Και τους δυο.
Ήρθε και μετά από θρήνους, κλάματα και τόνους παγωτού, βλέποντας για χιλιοστή φορά το Notting Hill, πήρες τις αποφάσεις σου. Αποφάσισες να προχωρήσεις. Τα πρώτα βήματα ίσως ήταν επώδυνα, αλλά σύντομα κατάλαβες πως μπορείς. Αντέχεις. Πως πρέπει να συνεχίσεις. Αποφάσισες να αφήσεις το παρελθόν πίσω, εκεί που ανήκει.
Κι εκεί που έδειχναν όλα να βελτιώνονται μέρα με τη μέρα, εκεί που το κάθε επόμενο βήμα έδειχνε να πονάει όλο και λιγότερο, ήρθαν κάτι βράδια μοναξιάς που ένιωθες να σε καταπίνουν. Ήρθαν κάτι τραγούδια σε άσχετες στιγμές, να σε ταξιδέψουν πίσω.Ήρθε μια ξεχασμένη φωτογραφία, να σε ρουφήξει μέσα της, γεμίζοντας το μυαλό σου με θύμησες του τότε.
Ήταν μια τέτοια στιγμή, που παρασυρμένη απ’ τα αισθήματα αναπόλησης, χτυπημένη από βραχεία και επιλεκτική μνήμη και πνιγμένη από μοναξιά κι ανάγκη συντροφικότητας, ρουτίνας και συνήθειας, πληκτρολόγησες τον αριθμό του ή ένα και καλά τυπικό «Τι κάνεις;»στο messenger. Κι ήρθε κι η απάντησή του. Μια απάντηση, που ορμώμενη ίσως από συναισθήματα παρόμοια μ’ αυτά που οδήγησαν κι εσένα στην πρώτη κίνηση, δεν αρκέστηκε σ’ ένα απλό «Καλά».
Δεν χρειάστηκε πολύ, για να θυμηθείτε τις όμορφες στιγμές σας. Δεν χρειάστηκε πολύ, για να ξεχάσετε τα κακώς κείμενα. Δεν χρειάστηκε πολύ, για να αποφασίσετε να ξαναπροσπαθήσετε το «μαζί». Κι ίσως όλα αυτά να μην ήταν κακή ιδέα, αν οι συμπεριφορές και των δυο σας, δεν οφείλονταν σε τίποτα άλλο, παρά ανάγκες, που αυθαίρετα βαφτίσατε συναισθήματα.
Λένε πως ο ορισμός της παράνοιας, είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά, περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα.
Καμιά φορά, το παρελθόν είχε κάποιο λόγο για να γίνει παρελθόν.
Καμιά φορά, κάτι γίνεται παρελθόν, γιατί δεν έχει μέλλον.
Καμιά φορά, δεν αξίζει να προσπαθούμε να δώσουμε ζωή, σε κάτι που έχει πεθάνει.
Καμιά φορά, δεν πρέπει να αγγίζουμε όσα τέλειωσαν, γιατί άθελά μας, καταστρέφουμε τα όσα όμορφα είχε αφήσει μέσα μας.
Καμιά φορά, ίσως πρέπει απλά να αφήνουμε το παρελθόν πίσω, εκεί που ανήκει…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου