Μέσα στο αυγό

20 ΙΟΥΝΙΟΥ, 2019 / ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Γευόμαστε σήμερα κάθε αρχέγονη χοντροκοπιά του ανθρώπου. Σαν μπούφοι που εκσπερματώνουν πάνω στα βαλτωμένα και ηδυπαθή σύμβολα. Πάνω στο νεκρό χωροχρόνο και στα φαιά αραβουργήματα τρομάρας.

Μονάχα ο θάνατος μας προσφέρει υλικό για να γελάμε όλη μας τη ζωή. Μέχρι να έρθει να πάρει και μας, κάνοντας άλλους να γελούν με το θάνατό μας.

Πρέπει να διαπαιδαγωγήσουμε το σώμα μας στο γέλιο. Στο πιο αυθάδες γέλιο.

Θα πρέπει να ανακαλύψουμε όλα αυτά τα παιδαγωγικά παιχνίδια της ανθρώπινης τραγωδίας, βλέποντας την τάση του ανθρώπου για καταστροφή ως κινητήρια δύναμη κάθε δημιουργίας.

Αιώνες τώρα το ανθρώπινο είδος χασομερά λιγωμένο κάτω απ’ τα σάλια της ομορφιάς.

Παρηγορείται σαν ετοιμοθάνατη γριά που γυρνά στα νεκροταφεία, για να συμφιλιωθεί με τη δύσοσμη γάγγραινα της αιωνίου σιωπής.

Το καθαρόαιμο άτι που η μαμά υπεραξία εφοδιάζει με πτυχία και διπλώματα κυριαρχίας έχει μέσα του το ψοφίμι που μελλοντικά θα γίνει. Κι όποιος ψάχνει βρίσκει, χωρίς να περιορίζεται στις γραμμές της φευγαλέας λάμψης τους.

Ας αφήσουμε την αγάπη να ξεπηδήσει μέσα απ’ τα όστρακα της καρποφόρας συνάντησής μας με το σώμα των άλλων.

Ας χώσουμε τη γλώσσα μας μέσα στο λαιμό του συνανθρώπου μας για να γευτούμε αυτό που τρώει, ευλογώντας την πέψη του με ηλεκτρικά ποιήματα, γλιστρώντας απαλά μέσα στα έντερά του για πάντα.

Γλιτώνοντας το πετσί μας απ’ την ασθένεια του Ιησού, που, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια παχύρευστη γευστική σούπα για τα σκουλήκια, δίχως τη σταύρωση.

Καμιά πίστη δεν μπορεί να τα καταφέρει χωρίς εχθρούς. Κανένας Αλλάχ δεν μπορεί να πλάσει τους θανατηφόρους του εραστές και καμιά καλόγρια δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα στο κουκούλι του πένθους χωρίς δαιμόνια.

Κομματάκια φόνου στάζουν μέσα απ’ τις οθόνες, διαμελισμένα παιδιά και πρεζάκια που σκούζουν.

Οι εχθροί μας είναι εδώ. Γι’ αυτό υπάρχουμε, γιατί διαθέτουμε εχθρούς.

Απαθανατίζουμε κάθε στιγμή τις ωμές προσταγές της αρχέγονης βίας κάτω από στυγερούς υπότιτλους με τα μασημένα αγγλικά της αυτοκρατορίας.

Μέσα στον κλουβίσιο ηδονισμό της καλοπέρασης κλείνουμε τον πιο γόνιμο εφιάλτη. Αυτόν που κάποια στιγμή θα τρυπήσει τους τοίχους, αναμεταδίδοντας με οργασμικούς σπασμούς το μήνυμα, μέσω ηλεκτροδίων προσαρμοσμένων πάνω στο ιερό καβλί που ελέγετο φόβος του θανάτου.

Αφήνοντας τα ανθρώπινα πλάσματα έρμαια στην τυραννία της αγάπης.

Μόνο ο θάνατος μπορεί να γιατρέψει την ανθρωπότητα απ’ τις σκληρές άγριες ράτσες. Τους όμορφους και τους έξυπνους. Αυτούς που δεν παθαίνουν κρίσεις επιληψίας, πανούκλα, χολέρα, αιμορραγίες, βλεννόρροια, τρέλα.

Αυτούς που έχουν βάλει στον πρωκτό τους έναν αστυνόμο-κάβουρα για να φυλάει την είσοδο κάθε ανεπιθύμητης ψωλής απ’ τα κάτω.

Μα οι εφιάλτες κάποια στιγμή θ’ αρχίσουν να ζωντανεύουν. Οι όμορφοι, οι ηρωικοί, οι κραυγαλέοι θα σβήσουν μες στην έμφυτη βλακεία τους που θεωρεί την εκδίκηση δικαιοσύνη.

Κανένας θνητός δεν μπορεί να συγχωρέσει το δημιουργό του. Κατά βάθος μες στο μυαλό των πιστών ο δημιουργός είναι παρά ένας ξεσχισμένος πούστης αφού δεν έφτιαξε αθάνατα πλάσματα αλλά όντα χεσμένα μπροστά στο φόβο και διστακτικά απέναντι στην αλήθεια.

Κι έτσι ο κοινός θνητός χώνεται μέσα στο ψυχρό του συμφέρον και στη φαρμακερή του αιώνια κακία.

Μόνο εάν εξοντωθούν οι πιστοί μεταξύ τους, έως τελευταίας ρανίδος, θα πάρει την πρώτη της ανάσα η ζωώδης φύση μας, κατασπαράσσοντας την υποκρισία που είναι το στολίδι της ομορφιάς και της δύναμης.

Μόνο τότε θα λάμψουν το σώμα και το πνεύμα ως αδιαίρετα μέρη χωρίς το ένα να φονεύει και να προστάζει το άλλο.

Χωρίς η ευφυΐα να τα βάζει με τον κώλο και το μουνί του σώματος που την φιλοξενεί.

Χωρίς η ψωλή να παθαίνει ερωτική γάγγραινα απ’ τη στέρηση που της προκαλεί το άθλιο μαγαρισμένο πνεύμα της συναναστροφής.

Ας προκαλέσουμε το θάνατο της πίστης και των πιστών δίχως όπλα. Ας σκάψουμε λαγούμια και ας κρυφτούμε σε βαθιές σπηλιές κάτω απ’ τη γη μέχρι να λιώσει και η τελευταία πέτσα του τελευταίου πιστού πάνω στο τελευταίο μεταλλικό παραπέτασμα του πολέμου.

Κι ας βγούμε ως καυλωμένα βρέφη πια, στην επιφάνεια, γνωρίζοντας τον ομορφάσχημο αληθινό θάνατο.

Συντονίζοντας τ’ αρχίδια του κόκορα που λαλεί στο σκοτάδι με τα ακάματα πάθη. Την αρχέγονη αυτή ύλη όλων των αιώνων που πέρασαν από καταβολής απείρου, δίνοντας στο βλέμμα μας, συχνά, εκείνη τη μουντή διαύγεια των βάλτων την αυγή κι εκείνη την ελαιώδη ηρεμία των τροπικών θαλασσών παρατημένη κάτω απ’ τα αχαμνά του μεσημεριάτικου ήλιου.

https://dromos.wordpress.com/

Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana