Σα φίδι σύρσου πάνω μου – Ποίημα

Artworks: © 2011 Lynn Scordal. Title: «Up your dosage», analog collage. Ευγενής παραχώρηση δικαιωμάτων

Δεν μου φτάνουν οι παλάμες.

Δεν έχω πια χέρια.

Και τώρα πως;

Αφού, εξ ανάγκης τα ‘ριξα καταγής, όπως πλεονέκτης χωρικός

στέρφες παραφυάδες,

όπως την ουρά της κυνηγημένη σαλαμάνδρα.

Έτσι κι εγώ σε έναν αόριστο κίνδυνο αυτομόλησα με αυτοτομή.

Κανείς δεν βλέπει πλέον ποιον χαϊδεύω με τα μάτια,

γλείφω με τη γλώσσα,

του σκάβω με τα δόντια την παλιά ουλή,

το αρχέγονο τραύμα –

άλλωστε κι οι παπάδες ασπάζονται εκ του πλησίον.

Πως να σου σφουγγίσω, λοιπόν, τα αίματα

δίχως απολήξεις;

Τον ιδρώτα πως να σου τον πάρω;

Σήκω κι έλα εσύ.

Στήσου στα πόδια και σύρσου πάνω μου.

Στέγνωσε τα υγρά σου μάτια στο στέρνο μου.

Κρύψου για λίγο μέσα στην μασχάλη μου.

Εκεί θα είσαι ασφαλής.

Ο Πολύφημος, τυφλός, θηλάζει τους αμνούς του.

Αν τα βράδια κοιτάζεις το δέρμα μου,

πάρεις τον λόφο, την ανηφόρα για τη θηλή μου,

θα τα ακούσεις να βελάζουν,

θα τα δεις να πηδούν από τις μάντρες,

τον οικόσιτο κύκλωπα να διηγείται

πως η διαδρομή Ενός ανάμεσα στον κόσμο,

για την επιστροφή στο νοικοκυρεμένο σπίτι του,

τον έκανε να χάσει το φως του,

πως Ένας για να γενεί τρανός

χαμήλωσε ο άλλος.

Μα εσύ δεν με υπολόγιζες ποτέ και πλέον δεν με ακούς.

Στα έλεγα πως οι πολιτείες έχουν τους δικούς τους κανόνες.

Τη δική τους νομοτέλεια.

Δε χτίστηκαν κατ’ ουσίαν μας.

Όταν καίγεται μια γειτονιά,

στην περιφέρεια πλοκάμι αναγεννιέται ένα προάστιο.

Εσύ ζορίζεσαι να βρίσκεις τις χρυσές τομές,

να ακροβατείς σε μία τριχιά ενώ ο κόσμος σαπίζει από κάτω σου,

ακόμα κι όταν, για εμάς, όλα έχουν γυρίσει ανάποδα,

και υπτίως κι οι δυο ακουμπάμε στην πραγματικότητα

μόνο με την πλάτη,

αντικρίζοντας τα σαββατοκύριακα τον ίδιο σκασμένο σοβά.

Δεν κατάλαβα ποτέ, αν δειλιάζεις

ή αν διανύεις το τελευταίο στάδιο της απελπισίας.

Οι πόλεις – έλεγα – έχουν τους δικούς τους κανόνες.

Δεν τηρούν ρυμοτομίες.

Δεν συντηρούν διελεύσεις.

Δεν διευκολύνουν κυκλοφορίες

των σωμάτων,

δεν συντηρούν διόδους, υπόγειες διαβάσεις, σήραγγες,

δεν ασφαλτοστρώνουν δρόμους

για κυριακάτικες ανάπαυλες σε πάρκα,

για αυτοάνοσους έρωτες,

για τα στρωμένα τους κρεβάτια.

Εσύ ψάχνεσαι πάντα με κάτι να παραμυθιάζεσαι,

να ονειροβατείς όπως το νήπιο του Αβραάμ,

πως το κάτω κάτω της Γραφής,

δεν γίνεται, λες,

θα υπάρχουν πέρα από τους καπνούς

άλλες αλήθειες,

ένας γήινος παράδεισος,

στη μια γωνιά του,

ένα κουπάκι ρύζι και για εμάς,

ενώ εγώ σε βάζω σε επιφυλακή,

σε σύνεση,

πως εκεί που κατοικείς,

δεν έχει άλλη όψη,

δεν είναι double face,

τίποτε δεν κρύβονται πίσω από τα τσιμέντα.

Οι σκέψεις των ρομαντικών,

η ελπίδα των απέλπιδων,

η υστεροφημία των ηρώων,

είναι υδατοδιαλυτές.

Γι αυτό χαράζονται νέα φρεάτια.

Γι αυτό διασταυρώνονται αποχετεύσεις.

Γι αυτά στήνονται εργοτάξια.

Με τη βροχή θα ξεπλυθούν,

θα φύγουν,

όπως τα σπερματοζωάρια των εφήβων από τα δάχτυλα,

τα αμνιακά υγρά των αποβολών

με ό,τι νέο περιμέναμε να ‘ρθει,

ουσίες υδατοδιαλυτές,

όπως η νικοτίνη στα ρούχα μας,

των ποιητών οι ωραίες λέξεις.

Δεν μου ‘μειναν χέρια σε αυτή τη ζωή.

Σα φίδι, σύρσου και γύρε πάνω μου.

https://nosensewords.wordpress.com/