Στάλες βροχής

 Βεατρίκη Α  

‘Όσο τα θεριά βγαίνουν από τα λημέρια τους, κυνηγοί άλλων ανθρώπων γινωμένα , άνθρωποι λογιζόμενα τα ίδια,

τόσο το σπαθί υψώνεται στα χέρια μου, πικρή με γεύση η νίκη

Όσο ο θόρυβος των ανθρώπων μεγαλώνει, τόση η κούρασή μου,

τόση η λύπη για τα περιττά βαθαίνει στην ψυχή μου,

Το κελί μου είναι εκεί, με περιμένει κι η μουσική θρόϊσμα και άκουσμα,  της ψυχής μου το βάλσαμο στην ησυχία

Οι νότες, στάλες βροχής στον καυτό άνεμο της ασχήμιας..

Ανασαίνω και πάλι..

Μέχρι να βραδιάσει, θαρθούν και απ’ τα όμορφα.. ‘Όλα του κόσμου είναι

Καλή μας ημέρα!

https://beatrikn.wordpress.com/