Η ευτυχία δεν είναι πάντα μεταδοτική

Είσαι ευτυχισμένος! Ή δεν είσαι και τόσο αλλά σου έχει συμβεί κάτι πραγματικά καλό! Έχεις μια μεγάλη επιτυχία στη δουλειά σου, πήρες αύξηση, γνώρισες τον άντρα των ονείρων σου, παντρεύεσαι, κέρδισες το λαχείο… σου συνέβη κάτι απ’ αυτά που δεν συμβαίνουν συχνά και ίσως δεν συμβαίνουν σε όλους! Τα κατάφερες με κόπο, δουλειά και πολύ προσπάθεια ή απλά η τύχη σου χαμογέλασε κι ήρθε το πρόσωπό σου και φώτισε, ήρθε η καρδιά σου κι άνοιξε! Σκέφτηκες να βγεις στο δρόμο και να βροντοφωνάξεις τη χαρά σου! Να το ποστάρεις στο facebook με χρωματιστά μπαλόνια! Σκέφτηκες να το κάνεις γιγαντοαφίσα και να το τοιχοκολλήσεις στην παραλιακή! Σκέφτηκες πολλά, αλλά είπες να συγκρατηθείς και προτίμησες απλά να το μοιραστείς με τους ανθρώπους γύρω σου. Αυτούς τους ανθρώπους που θεωρείς δικούς σου, οικογένεια κι ας μην έχεις με όλους το ίδιο αίμα. Πήρες τηλέφωνο τη μαμά σου (η μαμά είναι πάντα η πρώτη που μαθαίνει τα ευχάριστα και δικαίως), πήρες την αδερφή σου, μετά την κολλητή σου, την κουμπάρα σου… Το μοιράστηκες με την τύπισσα στο διπλανό γραφείο (love U ρε!), την ξαδέρφη σου και σιγά σιγά ο κύκλος άρχισε ν’ ανοίγει… Το πως το έμαθε μέχρι κι ο φούρναρης της (δίπλα) γειτονιάς, χαμπάρι δεν πήρες (τι πως; εσύ του το ξεφούρνισες!)! Όμορφο πράγμα να μοιράζεσαι τη χαρά σου! Όμορφο πράγμα να βλέπεις το πρόσωπο των ανθρώπων που σ’ αγαπάνε να φωτίζεται και διακόπτης να είναι αυτό το καλό που συνέβη σε σένα….

Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς πως το «θαύμα» που σου έτυχε, το έχουν μάθει όχι μόνο στον πέρα μαχαλά, αλλά και στους όμορους (και όχι μόνο) νομούς. Και ok, μπορεί να μην ήταν μυστικό και να μη σε νοιάζει και ιδιαίτερα, είμαι σίγουρη όμως πως κάποια στιγμή (ίσως αρκετά αργότερα – όταν είχες κατέβει απ’ τη βάρκα με την οποία έπλεες στα πελάγη ευτυχίας σου), είδες ανθρώπους να σε κοιτάνε μ’ ένα λίγο… πράσινο βλεμματάκι. Πράσινο δεν είπαμε είναι το τέρας της ζήλιας; Είμαι σίγουρη πως έμαθες από καλοθελητές πως ο τάδε ή η δείνα, σε σχολίασε αρνητικά. Είμαι σίγουρη πως ίσως αντιλήφθηκες πως ακόμη και μπροστά στα (φωτεινά από χαρά ακόμη) μούτρα σου, κάποιοι προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τη σπουδαιότητα του γεγονότος ή ακόμη και να αμφισβητήσουν το μέγεθός του. Θα μου πεις τώρα… «Τι με νοιάζει τι λένε οι άλλοι;». Όσο και να μη σε νοιάζει, μια τσατίλα την αισθάνεσαι, όταν βλέπεις / μαθαίνεις / καταλαβαίνεις κάτι τέτοιο. Την αισθάνεσαι, γιατί ξέρεις πως εσύ δεν θα στράβωνες / ζήλευες / κακολογούσες κάποιον, μόνο και μόνο γιατί του συνέβη κάτι καλό.

Πάνω στον ενθουσιασμό σου, είναι σίγουρο πως θα ανοίξεις το στόμα σου περισσότερο απ’ όσο «πρέπει», αλλά εξίσου σίγουρο είναι πως κάποιες φορές θα το μετανιώσεις. Δεν είναι εύκολο να συγκρατηθείς, το ξέρω (παθούσα εδώ!), θα έπρεπε όμως. Όχι για να μη στο… ματιάξουν, που θα έλεγε η γιαγιά μου, αλλά γιατί η χαρά είναι θησαυρός κι όταν κρατάς έναν θησαυρό στα χέρια σου, πρέπει να τον φυλάσσεις μακριά από αδιάκριτα και έτοιμα-να-πρασινίσουν βλέμματα. Ναι, να μοιράζεσαι τη χαρά σου, αλλά να διαλέγεις προσεχτικά με ποιους. Ίσως δεν έχουν όλοι τη δική σου καθαρή ματιά.

Της Κικής Γιοβανοπούλου

https://gynaikaeimai.com/