BY 

Ιωάννα Λιούτσια, Επιτάφιος

Σήμερα που ο κόσμος ξεκουρδίζεται
ήρθα για να μυρίσω τα λουλούδια
και να διαλέξω ποιο θα έρθει μαζί μου, στην Ανάσταση.
Να πάρω εσένα, μεσόκοπη κυρία
εσένα που με τα καλά σου ρούχα ντυμένη
τους προσπερνάς για να φιλήσεις το σταυρό μου
για να ’ρθεις πιο κοντά στη βασιλεία μου
κι έπειτα για να μουρμουρίσεις κάτι για την κόλαση.
Να πάρω εσένα, διστακτικέ μου νέε
με το ειλικρινές σου βλέμμα πίσω από τα γυαλιά
με το αμήχανο κοκκίνισμα στα μάγουλα
με την αδυναμία του σώματός σου
με την υπομονή αυτή, που σε δυναμιτίζει.
Να πάρω εσένα, κυρία μου, που πλησιάζεις
– οι άνθρωποι γίνονται πιο ταπεινοί όταν τους πλησιάζει ο θάνατος.
Σε πλησιάζει, σου πήρε ήδη κάποιες τρίχες από τα μαλλιά σου.
Το ξεθωριασμένο, λευκό χαμόγελό σου υπάρχει ακόμα όμως.
Προσδοκάς ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος.
Να πάρω εσένα, γλυκό μου αγοράκι
που μου γελάς σαν με μεταλαβαίνεις.
Εσύ που δεν έρχεσαι κοντά μου, αλλά είσαι ήδη μέσα μου
κι εγώ είμαι εντός σου.
Προσεύχομαι για σένα, μα στ’ όνομά σου.
…………..
Σήμερα που ο κόσμος ξεκουρδίζεται
κι όλα κινούνται και πηγαίνουν πάνω-κάτω
μόνο μια σταθερά υπάρχει:
αύριο θα ’χουμε Ανάσταση.
Από τη συλλογή Αρρυθμίες (2016) της Ιωάννας Λιούτσια
https://thepoetsiloved.wordpress.com/