Σα παραμύθι

 Βεατρίκη Α  08/04/2019

“Θυμάμαι το παιδί
που με κομμάτια κουρελούδες
έφτιαχνε κάποτε μια μπάλα
……………………………………………….
Ανάμεσα στη γραμμή του ήλιου
και την καμπύλη της νύχτας
πλάθω ένα ποίημα
σαν στρογγυλεμένο παραμύθι.
Είναι οι λέξεις του χωρίς γωνιές,
καιρό πολύ τις στίλβωνα
μέχρι να γίνουν λείες.
Ύστερα αφαίρεσα
όλες τις οξείες.

Η πιθανότητα τραυματισμού
έχει σχεδόν εκλείψει.
Τώρα ανενόχλητα
φυλλομετρώ τα λήμματα
του λεξικού της λήθης”

 “Το παραμύθι”

Της Αλεξάνδρας Γαλανού

από την ποιητική της συλλογή «Στις γωνιές των Λέξεων»

Πάει καιρός από τότε..

Ήταν τότε που μια γυναίκα, άγνωστή μου, στάθηκε αίφνης μπροστά μου.

-Θέλω να σας μιλήσω, μου είπε

-Σας ξέρω από κάπου; την ρώτησα απορημένη.

-Α! Όχι, μου απάντησε. Εγώ, σας βρήκα!

-Και, εσείς πως με βρήκατε; την ρώτησα πάλι. Είχα ξαφνιαστεί.

Την προσκάλεσα να καθίσει δίπλα μου. Σαν να μην με είχε ακούσει. Έμεινε ορθή να με κοιτάζει. Όλη, μια ένταση. Τα μάτια της λάμπαν’.. και με κάτι μέσα τους σαν από ίχνος θριάμβου, σάμπως μου φάνηκε

– Σας έχω ακούσει να μιλάτε! Μου απάντησε.

Σώπασε, ίσα να πάρει ανάσα και συνέχισε

– Κι είπα, αυτή είναι, αυτή που ψάχνω

Έμεινα να την βλέπω χωρίς να μιλώ καθόλου. Την περίμενα

Κι ύστερα, εκείνη έγειρε σιμά μου, στήριξε το βάρος της όλο, με τα ανοιχτά της χέρια πάνω στο τραπέζι μπροστά μου, και μου είπε χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά:

-Είναι οι λέξεις σας, στρογγυλές!

“Φωνή

χωρίς φωνήεντα η κραυγή.

Πως να ακουστεί;”

από τα “Μετέωρα λόγια” της Αλεξάνδρας Γαλανού

Να πω.. Κι ας μην  είναι για το ποίημα, μηδέ για το παραμύθι.. Μα, μια από τις αλήθειες της ζωής, μοναχά..Κι από όσο της, είδα..

Η κραυγή,  είναι φορές που χειρότερα ακόμη, είναι ολότελα άηχη για μερικούς ανθρώπους, ξέρετε .. 

Τότε, δεν έχει ούτε φωνήεντα, ούτε φθόγγους.. Σα να έχει πετρώσει κάπου  βαθειά μέσα τους, σαν πως και το πρόσωπό τους καμμιά φορά.. Είναι, νομίζω, από τον  μεγάλο φόβο, τον τρόμο που έχουν νοιώσει, που  είναι ποτισμένοι οι άνθρωποι αυτοί..Μα, ακόμη και τότε, υπάρχει, πιστεύω, τρόπος να ακουστεί..Κι ας είναι στην σιωπή.

Τα θύματα κακοποίησης – ειδικά εκείνα που έχουν υποστεί βαριά ψυχολογική βία ή και σωματική και ακόμη χειρότερα για μακρύ χρονικό διάστημα- δεν μπορούν να αρθρώσουν καν λόγο, ουδέ καν να φθογγίσουν για το καίριο τραύμα τους.. Τις περισσότερες φορές σωπαίνουν, άλλες, σαν το τολμήσουν σε αναλαμπή, ίσα που ακούγονται κι είναι τα λόγια τους λίγα και λειψά- παράξενα στους πιο πολλούς..Κι αν τολμήσουν να πουν κάτι, πισωγυρίζουν εύκολα.. Κι είναι κι άλλες φορές που πεθαίνουν χωρίς να μιλήσουν ποτές..

Και, οι λέξεις, οι στρογγυλές, δεν έχουν οξείες γωνίες, σαν των μαχαιριών που δεχτήκαν..

Δυο σημειώσεις μου: 1.Τα δυο ποιήματα είναι της  σύγχρονής μας Κύπριας ποιήτριας Αλεξάνδρας Γαλανού. Για την ποιήτρια, για άλλα της ποιήματα και για τις κριτικές που έχει δεχθεί για τα ποιητικά της έργα, μπορείτε να διαβάσετε στην φιλική μου ιστοσελίδα εδώ 

2. Οι ζωγραφικοί πίνακες στην κεφαλίδα της δημοσίευσής μου αλλά και στο κείμενο είναι του  μέγιστου Εκουαδοριανού ζωγράφου και γλύπτη από το Quito του Ecuador (Εκουαδόρ)   Oswaldo Guayasamin (1919 – 1999). Αυτή, στο κείμενο, έχει τον τίτλο  «the Scream» (1984) ενώ στην κεφαλίδα είναι απόσπασμα από πίνακά του. (ομολογώ, δεν έμαθα ακόμη πως να μικραίνω τις εικόνες, γιαυτό το εξαναγκαστικό απόσπασμα)

https://beatrikn.wordpress.com/