Ανδρέας Λίτος, Προσδοκία

Το προαίσθημα με πνίγει
κι ο κόμπος στο λαιμό μένει.
Δεν με ξεγελά η ασημένια ανταύγεια,
της απατηλής φαντασίας η έκρηξη.

Γελώ πνιχτά, σαν κλάμα,
στο μυαλό μου γυρίζει το έρεβος,
στην χαοτική κίνηση λέω
οι ελπίδες μου αρχίζουν με φως.

Λένε πάει η εφηβεία μου
λέω εδώ κρυφολάμπει
ξυπνάει στις ώρες του βάθους
σαν αστραπή της κόκκινης λαχτάρας.

Με κεραίες μακρινές στο άπειρο
πατώντας στη γη μας ευφραίνομαι
εγώ ο μικρός κι ο πανμέγας
θεωμένο εγγόνι τ’ ουρανού.

Από τη συλλογή Φωτορροές (1993) του Ανδρέα Λίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανδρέας Λίτος

https://thepoetsiloved.wordpress.com/Προσδοκία

ΑΚΑΝΘΟΧΟΙΡΟΣ