BY 

Ρία Φελεκίδου, Χωρίς φίλους

Οι φίλοι
έχουν πάει να κατοικήσουν
σε άλλα περιβόλια
κι εγώ έχω μείνει μόνη
με τα κουνέλια,
με ακούρδιστες νότες
στις τρύπιες μου τσέπες,
με τη μνήμη μιας αφής
να παραπαίει
στο φόντο της πλάτης
του δερμάτινου καναπέ
όπου καθίσαμε
αμέτρητες φορές
παλιότερα.
Μια βάρκα χάσαμε
–για όλους μας σημαντική–
όμως δεν πρόλαβα
να τους το πω
γιατί όταν έφευγα
πέρασα το σφίξιμο στο μαντίλι τους
για νοσταλγία.
Έφυγα πριν από τη βάρκα.
Φοβήθηκα το πέλαγος
που ανοιγόταν
μπροστά στο ανύποπτο πανί της.
Χωρίς κυβερνήτες
με άνεμο το θυμό
που όριζε το μαντίλι τους.
Όμως δεν πειράζει.
Οι άνεμοι ποτέ δεν κοιτάζουν.
Μακάρι
να παραδέρνουμε με αξιοπρέπεια
στο φύσημά τους.
Κι οι ακούρδιστες νότες
στις τρύπιες τσέπες
δε σου υπόσχονται τίποτα.
Προλαβαίνουν ωστόσο
να κουδουνίσουν γλυκά
μέχρι να χαθούν.
Κι όταν χάνονται πάλι,
αποκλείεται να αναρωτηθείς
για τους λόγους της απώλειας.
Τα κουνέλια
πότε τα χαίρομαι
πότε τα μισώ.
Με κρατούν στα γύρω περιβόλια.
Κι όταν αποφασίζω
να φύγω μακριά
ή να πετάξω έστω
μουρμουρίζουν όλα μαζί.
Αυτό από μόνο φτάνει
για να ματαιώσει
τις φυγές μου.
Όταν ηρεμώ
σκέφτομαι
πως η φιλία μας
είναι σταθερή
και με κάνει
αυτό που είμαι.
Δε με παρηγορεί βέβαια
αλλά με βοηθά
να ψάχνω
καινούριους τρόπους
καλύτερους λόγους
να φεύγω.
Από τη συλλογή Αυτά (2008) της Ρίας Φελεκίδου
https://thepoetsiloved.wordpress.com/