Πρόσημα – ποίημα
Σε τυλίγει μια βοκαμβίλια.
Στεφάνι καλό, ακάνθινο οσίου.
Κάτι λιγότερο από το Χριστό.
Κάτι λιγότερο από τον Άγιο.
Κάτι περισσότερο από τους ποιητές.
Εσύ αναρριχάσαι πάνω της.
Πάνω σου περπατά ένα ποντίκι
κι αυτή η εναλλασσόμενη σκέψη
με ουρά.
Την ανεβοκατεβάζουν μαστιγοφόρα μυρμήγκια:
Μέσα έξω στο αυτί σου.
Μέσα έξω στη γλώσσα σου.
Θετικό (+) αρνητικό (-) πρόσημο.
Βαθύ κάθισμα κι ανάταση.
Η συνεχή ροή των αμπέρ καίει μεμιάς τις λέξεις,
τους φόβους
τις ελπίδες,
ηλεκτρολύει τον εφιάλτη.
Εσένα όμως σε εκδικούνται
τα πρόσημα
κι ό,τι πάντα επιστρέφει.
https://nosensewords.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου