Τρεις ταινίες για τον Ιανουάριο

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όπως θα έπρεπε, ο κανονικός τίτλος αυτής της ανάρτησης θα πρέπει να ήταν τρεις σχεδόν μέτριες ταινίες για τον Ιανουάριο και μια έκπληξη. Επειδή όμως το σχεδόν από το μέτριο απέχει μια αιωνιότητα, αποφάσισα να μιλήσω για όσες ταινίες παρακολούθησα αυτόν τον μήνα και να αφήσω τις περαιτέρω εντυπώσεις σε σας. Εξάλλου ο καθένας έχει την δική του ματιά, έτσι δεν είναι;

Το Πράσινο Βιβλίο (2018)

Το 1962 ένας Ιταλοαμερικάνος (Viggo Mortensen) αναλαμβάνει χρέη σοφέρ και προσωπικού βοηθού στη δούλεψη ενός σπουδαίου Αφροαμερικανού (Mahershala Ali) πιανίστα. Μαζί περιοδεύουν οδικώς στις νότιες πολιτείες, γνωστές για το σκληρό και αφιλόξενο κλίμα τους. Το οσκαρικό φαβορί του Peter Farrellyβασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και το σενάριο συνυπογράφει ο γιος ενός εκ των βασικών προσώπων. Η ιστορία έχει αποδοθεί με μετριασμένη δραματικότητα, αφήνοντας ως επί το πλείστον το βάρος στις πλάτες των σπουδαίων πρωταγωνιστών, Mortensen και Ali. Η γοητεία του Βιβλίου κρύβεται στα όμορφα κοστούμια, στα εξαιρετικά σκηνικά και στις καλές ερμηνείες. Από εκεί και έπειτα όμως εγώ παρακολούθησα ακόμα μια αμερικανική παραγωγή όμοια με τόσες άλλες, δεν είδα τίποτα καινούργιο. 3/5

Ένα Όμορφο Αγόρι (2018)

Πέρυσι τέτοια εποχή είχαμε όλοι θαυμάσει την συγκλονιστική ερμηνεία του Timothée Chalamet στο αξιαγάπητο Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου. Φέτος τον βρίσκουμε στο Αγόρι να παριστάνει τον εθισμένο στα ναρκωτικά έφηβο και να βάζει την οικογένεια του σε τρομερές δοκιμασίες. Ο Steve Carell βρίσκεται στο ρόλο του πατέρα, ενώ στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο Felix van Groeningen. Η ταινία δεν είναι κακή ούτε μπορώ να επισημάνω κάποιο λάθος, απλά μου δίνει την εντύπωση πως πίσω από όλα, το σενάριο, την σκηνοθεσία, την ερμηνεία, υπάρχει ένα δίχτυ ασφαλείας. Θα ήθελα να δω κάτι παραπάνω, ειδικά στην συγκεκριμένη περίπτωση που η πρώτη ύλη είναι πολλά υποσχόμενη. 2,5/5

Ρόμα (2018)

Ο Alfonso Cuarón σκηνοθετεί τα παιδικά του χρόνια. Μεξικό, αρχές της δεκαετίας του ’70, μια μεσοαστική οικογένεια ενός γιατρού ζει πλαισιωμένη από την αγάπη και την αφοσίωση των δύο οικιακών της βοηθών. Όλα κυλούν προβλέψιμα, χωρίς προβλήματα και απρόοπτα, μέχρι που η ζωή ξεκινά τα δραματικά της παιχνίδια. Το Ρόμα είναι ένα εντυπωσιακό οπτικό ποίημα. Δεν λέει τίποτα σπουδαίο, τουλάχιστον έτσι φάνηκε σε μένα, αλλά είναι τόσο όμορφο που δεν του κρατάς κακία. 3,5/5

Η Ευνοούμενη (2018)

Δεν  περίμενα ότι θα φτάσει ποτέ αυτή η στιγμή, αλλά να που έφτασε και εγώ νιώθω εντελώς απροετοίμαστη για αυτό που θα ακολουθήσει. Κυρίες και κύριοι, η Ευνοούμενη του Γιώργου Λάνθιμου είναι η καλύτερη ταινία που είδα αυτόν τον μήνα. Αρχές του 18ου αιώνα, με την Αγγλία και την Γαλλία να βρίσκονται σε πόλεμο, στον βρετανικό θρόνο κάθεται η φιλάσθενη και μωρόπιστη Βασίλισσα Άννα (Olivia Colman). Αντί για την εκείνη, κουμάντο κάνει η πονηρή Λαίδη Σάρα (Rachel Weisz). Το σκηνικό θα αλλάξει όταν στο παλάτι θα εισβάλλει η ξαδέρφη της τελευταίας, Άμπιγκεϊλ (Emma Stone), και θα διεκδικήσει μερίδιο της άτυπης αντιβασιλείας. Κωμωδία εποχής με έντονα δραματικά στοιχεία και άψογη γυναικεία ψυχογράφηση, η τελευταία ταινία του Λάνθιμου δεν θυμίζει σε τίποτα τον άψυχο Κυνόδοντα και τον αυτιστικό Αστακό. Την προσοχή μου τράβηξαν η συγκλονιστική ερμηνεία της Colman, που εύχομαι ολόψυχα να κερδίσει όλα τα Όσκαρς της χρονιάς, και η αισθητή και βαθμιαία βελτίωση της Stone. Όταν βγει στις ελληνικές αίθουσες, μην την χάσετε! (4/5)

Η κινηματογραφική χρονιά δεν ξεκίνησε με θέρμη και το κλίμα είναι ήδη ψυχρό από μόνο του, παρόλα αυτά ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες, αλκυονίδες. Εδώ χονέψαμε τον Λάνθιμο!

https://stylerivegauche.wordpress.com/