BY 

Μαρία Τζίκα, Η γυναίκα με τα εκατό παιδιά

Ακολουθώ την πλάτη της γυναίκας
που καταπίνει ο νυχτωμένος δρόμος,
τον μπερδεμένο ύπνο μέσα στις παντόφλες
ξεφλουδισμένα μάγουλα μες στην παλιά εσάρπα
έναν τυχοδιώκτη σκόρο
που τα κατατρώγει όλα,
εδώ και χρόνια.
Στο μεσοδιάστημα του λήθαργου
θυμήθηκε μια παλιά αποστολή
σε μια παραίσθηση
να μιλάει με τα παιδιά της.
Έχει εκατό παιδιά
όλα κορίτσια
ζητούν εργάτριες
τρέχει να προλάβει τα ισάριθμά τους στομάχια,
πάντοτε το είχε μόνη έγνοια.
Η εικόνα της σκοντάφτει,
τη συγκρατώ από το μπράτσο,
«Ποια είσαι;» με ρωτάει.
«Η εγγονή σου είμαι, γιαγιά,
ξέχασες να μου πεις ένα παραμύθι.»
Μια παύση αφόπλισε τον άκαιρο περίπατο,
διπλώθηκα παιδάκι στο πλευρό της,
προσμένοντας την ποθητή επιστροφή
με μια ιστορία,
μία από εκείνες που έφερναν πάντα ύπνο σπλαχνικό.
Από ρωγμές του βλέμματος
χυνόταν άστεγη η καρδιά
ενόσω άδειαζαν οι μνήμες
από την αγάπη.
Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015) της Μαρίας Τζίκα
https://thepoetsiloved.wordpress.com/