Βιβλική ημέρα της Μαρίας Τζίκα

από Βίκυ Παπαπροδρόμου

Βιβλική ημέρα

Είχε βγάλει τα μαλλιά της
και χτένιζε αμέριμνη
τις αναμνήσεις τους,
άκουσε στα σύννεφα ραγίσματα
και μαύρα ράμφη να σκοτώνουν τα δέντρα στον αέρα
στις λακκούβες τους να σπέρνονται σπίτια
με αφυδατωμένα χρώματα
κι αμμώδεις εσοχές.
Όλες οι φαγωμένες σάρκες ενωθήκανε.
Γίναν αμνοερίφια κι άνθρωποι
φτύσανε το ελαττωματικό χώμα
με τους κυνόδοντες της ιστορίας μέσα του
που τους χρησίμευαν
για ψεύτικα μάτια,
τρίψανε τα αποτύπωματά τους,
έφυγαν για νέα περιβολή.

Τα παιδιά
μια μάζα από φίλια στοιχεία,
ένας πάνσοφος κορμός
με πτερωμένες τις φολίδες του,
πιάστηκαν
στο γονεϊκό πλέγμα μιας θεότητας,
η εναπομείνασα ύπαρξη
εκτινάχτηκε στις ατραπούς του χάους
κι έπεσε σαν κέρας
στη μεγάλη μύτη ενός άστρου
που θα πέθαινε για πάντα

φόρεσε τα μαλλιά της,
ξάπλωσε μόνη
όπως κάθε ημέρα
γιατί για εκείνη
ο κόσμος έλειπε από καιρό
και τίποτα στον χαλασμό του
δεν τον είχε αλλάξει.

Από τη συλλογή Ελαττωματικό χώμα (2015) της Μαρίας Τζίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Τζίκα