ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Λένε οι ιστορίες του αρχαίου ανέμου
πως ήταν μια φορά μια κόρη
που η φρόνηση κοιμόνταν
μες στα αυλάκια του μυαλού της.
Κι ήτανε λέει μια πολιτεία από ρέματα πολλά
επίθετα το ένα πάνω στο άλλο μέχρι τον ήλιο
άνθρωποι με τροχισμένα
από τον άνεμο μαλλιά και νύχια.
Και θέλησε η κόρη να βρεθεί
με αυτόν που έμοιαζε σαν ήλιος
εκεί στο άγριο ποτάμι των παθών
εκεί που ο χαλκός γνωρίζει το μαύρισμα και φεύγει.
Και ήρθανε οι σοφοί που πάντα μουσικές γνωρίζουν
από παλιά βουνά που χάθηκαν πια στα βότσαλα της όχθης
και είπανε ότι «ο θάνατος είναι κοντά σ’ αυτόν»
είναι στον ώμο τον δεξί του, περιμένει.»
Κι αυτή τον θέλησε γιατί
τον θάνατο γυρεύει ολοένα ο άνθρωπος
για αυτό και τρέχει μες στους δρόμους σαν τρελός
στης κάθε μέρα το άχρηστο νεύμα.
Και μείνανε μαζί γαμπρός και νύφη
κι ήταν ο κόσμος αστραπή,
ένα νεύμα ερωδιού, μια πλάτυνση του ενικού
Πώς να το πω;
Και ήρθε ο χρόνος που έπρεπε
κι ο θάνατος θυμήθηκε
τον βρήκε εκεί στο σκίσιμο των ξύλων
τον πήρε ως δίκαιος αυτός του τάφου.
Ετρεξε αυτή ματώνοντας
στην απαλή του δόξα
τον παρακάλεσε με δάκρυα
από παλιά μοιρολόγια του βουνού
της πέτρας ξεριζώματα.
Δεν άκουγε, έφευγε με τη ζωή στον ώμο του.
Και τότε λένε οι παλιοί
κάθισε αυτή κι έφτιαξε αυτό το ποίημα
το είπε σιωπηλά στα μανιτάρια
το ξόδεψε σε κάτι πέρδικες την ώρα της αυγής
μέχρι που έφτασε σε μένα τον αργό της νύχτας.
Λένε οι ιστορίες των παλιών
ότι στην μαύρη νύχτα της ψυχής
υπάρχει πάντα ένα φως
πάνω του φέρνει τους στίχους της ζωής
που μια γυναίκα δώρισε στο βράχο
και στον αρχαίο άνεμο
τα λόγια ενός έρωτα παλιού
από λόγο μαζί και θάνατο. 

ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΑΛΗΣ

https://anastasiakalantzi50.wordpress.com/