Πρώτο Ανάθεμα για τη Ραβέννα* – Ποίημα
*Ποιητικός Κύκλος:
«15 Αναθέματα για τη Ραβένα ή και για κάθε επαρχία».
Ο τίτλος είναι ενδεικτικός και δανειστικός.
Οι συνταξιούχοι ψωνίζουν φοιτήτριες
αλλοδαπής Καλών Τεχνών:
σε στάση οκλαδόν,
παίρνοντας μέτρα με τον αντίχειρα,
πετούν σφήνα στο Σαν Απολλινάρε,
το ηλικιωμένο τους μόριο:
πεφταστέρι από ζαχαροδιαβήτη και γεροντική άνοια.
Εκείνοι, χαϊδεύουν τα ξανθιά τους κεφάλια,
τους προσφέρουν φυσαλίδες αναψυκτικών
και σάλια,
αυτές όμως πάλι, αγνοούν την γέρικη αγέλη
νομίζουν ότι εκτιμούν την Τέχνη τους,
την κοινή γοτθική καταγωγή,
στην ουσία εκείνοι,
γονυπετείς, όταν τις βλέπουν, τους θολώνει
η μνήμη,
κρατούν το τουρλωτό γλουτό στο ένα και μοναδικό τους εγκεφαλικό κύτταρο,
το στητό στήθος τους στο ένα και μοναδικό τους δόντι,
νομίζουν πως αυτές σπέρνουν κουκιά ανάμεσα στο πλακόστρωτο δρόμο
πως φυτεύουν, σε γραμμική σειρά, ραπανάκια στα χείλη του πεζοδρομίου,
πως
τώρα θα τους έρθουν πλάι στο κρεβάτι,
με το ανατομικό στρώμα,
το σφυρήλατο πόμολο,
το σατέν πανωσέντονο,
που ‘χει ακριβά αγοράσει
από Κατάστημα Λευκών Ειδών
στην Κεντρική Πλατεία
η σύζυγος,
όταν κατεβαίνει με θολές ίριδες, τυφλή,
από την αηδία τόσων χρόνων σύζευξης
από ασπρόμαυρη φωτογραφία σε κάδρο τριανταφυλλιάς.
Η γριά υπομονετικά
όλα αυτά τα χρόνια
μασούλησε ένα – ένα τ’ αγκάθια.
Ανάθεμα στη γριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου