Ο Κρόνος καταβροχθίζει το Εγώ του -- Κοινωνικό και πολιτικό ντόμινο

Ο Κρόνος καταβροχθίζει το Εγώ του

 

Κοινωνικό και πολιτικό ντόμινο

12/12/2018

Οταν ο Γκόγια αποτύπωνε τη μυθο-λογικήπαράσταση του Κρόνου να καταβροχθίζει με μένος τα παιδιά του, σκηνοθετούσε ταυτόχρονα το διαχρονικό θέατρο της ελληνικής πραγματικότητας.

Ο Τιτάνας, σαν αθάνατος και αιμοδιψής λάτρης της εξουσίας, προσπαθεί να τραφεί από τις ίδιες του τις σάρκες, προσπαθεί να απομυζήσει το Εγώ του για να διατηρηθεί στο αρρωστημένο προσκήνιο.

Είναι αστείος ορισμένες φορές ο τρόπος που το πολιτισμικό προϊόν της αρχαιότητας επισημαίνει και διαγράφει την πορεία του κράτους των επόμενων χιλιετιών.

Αν κάποιος καταφέρει και σπάσει τα δεσμά της πλατωνικής αλληγορίας και κάνει έστω και ένα βήμα πέρα από τη βιτρίνα της πραγματικότητας, αυτομάτως γίνεται παρατηρητής της τρομερής συμπεριφοράς των ανθρώπων που δε διδάχτηκαν τίποτα στα τόσα χρόνια σκλαβιάς.

Απεκδύοντας τη φανατική προσέγγιση του παρεξηγημένου πατριωτισμού, ήδη στο εξωτερικό οι άνθρωποι, μια παρένθεση εδώ, ναι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκτός της χώρας, που μάλιστα δε δίνουν δεκάρα για το τι συμβαίνει! σηκωνόμαστε από το σύννεφο που πέσαμε και συνεχίζουμε, αναφέρονται στην Μακεδονία με απορία, ποια από τις δυο Μακεδονίες εννοεί ο ποιητής;

Πιο πιθανό να αποδεχτεί ο κόσμος την ύπαρξη εξωγήινης ζωής, παρά ο Έλληνας την ύπαρξη άλλων ανθρώπων που δεν είναι φανατικοί πολέμιοι της τελειότητας που πρεσβεύει.

Φωνή βοώντος εν τη μιζέρια!

Οι αλαλαγμοί συνεχίζουν να υφίστανται, τη στιγμή ακριβώς που κανένας δεν αναρωτιέται αν όντως γίνεται προσπάθεια για αλλαγή. Τα πράγματα είναι απλά και οι αναλύσεις επί αναλύσεων μάταιες.

Φοροδιαφυγή, συνεχίζεται ακάθεκτη, δε ζητάμε απόδειξη μη μας παρεξηγήσουν, πλήρωνε και μη μιλάς με λίγα λόγια.

Πελατειακές σχέσεις και βόλεψη, φυτρώνουν ακόμη ημέτεροι στον κρατικοδίαιτο μπαχτσέ, σε λίγο καιρό θα ευωδιάσει ξανά, η περίοδος της επώασης κοντεύει να ευοδώσει καρπούς.

Σεβασμός και τήρηση των νόμων, ποιούς;

Σεβασμός στον συνάνθρωπο και στα δικαιώματά του, γιατί έχουν και οι άλλοι δικαιώματα; αναρωτιέται κάπου στην αχανή ελληνική ζούγκλα το νευρόσπαστο.

Παιδεία και εκπαίδευση, το αγκάθι της κοινωνίας, ο αποχυμωτής του Κρόνου, άσυλο αφού!

Ο κατάλογος είναι τόσο μακρύς που μπορεί να τυλίξει την υφήλιο, ακόμη μια πρωτοπορία του τιτανο-τεράστιου πολιτισμού της χώρας.

Ναι η ευθύνη βαρύνει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική εξουσία, ναι έγιναν και γίνονται λάθη από όλες τις πλευρές, λάθος χειρισμοί και κατευθυνόμενες γραμμές διοίκησης, αλλά όσο ακόμη μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία, ψηφίζει το σύνολο και η μονάδα που απαρτίζει το ντόμινο της χώρας. Η ευθύνη μοιράζεται ισόποσα όπως και το δικαίωμα εκλογής, οπότε οι φωνές των «αδικημένων» και «παραπληροφορημένων» ανήμπορων πολιτών δημιουργούν μια άμορφη μάζα και τίποτα παραπάνω.

Το παραμύθι του άλογου και καταφρονημένου υπηκόου δεν έχει βάση.

Καρότο και μαστίγιο για μια ακόμη φορά, αξιοπρέπεια στις έννοιες που κλειδώθηκαν στο χρονοντούλαπο και «παρανομώ άρα υπάρχω».

Είναι δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία, όμως το πρόβλημα βρίσκεται εκεί και πρέπει να γίνει η αρχή για την αλλαγή των στερεοτύπων. Καμία αρχή δεν είναι εύκολη, ειδικά όταν οι ρίζες του προβλήματος φτάνουν στο κέντρο της γης.

Πρέπει να καταλάβει η κοινωνική αποσάθρωση, πως για να γίνει διάρθρωση και να στηρίξει την πρόοδο, απαιτείται ένα τεράστιο άλμα πίστης με σφιχτά τα δόντια και σηκωμένα τα μανίκια. Δεν πολεμάει κανένας το άδικο με το να το ποτίζει με αδικία και απαξίωση.

Δεν είναι δυνατόν να άρχει ο ανίδεος και να ακολουθεί ο επαΐοντας, να κληρονομείται η εξουσία σαν μια δυναστική δημοκρατία.

Η συσχέτιση του άσχετου με την πολιτική, έρχεται σε αντίθεση με την αρχή της εκκλησίας του δήμου, μόνο που οι έννοιες παραμορφώθηκαν, τα πρόσωπα άλλαξαν και οι Θερμοπύλες άνοιξαν.

Στα χρόνια που ακολουθούν, το ζοφερό τοπίο θα ρίξει μαύρο και θα οφείλεται σε όλους όσους δεν προσπάθησαν για να το αποτρέψουν. Είναι εκπληκτικό το γεγονός πως ο Κρόνος τρώει τα παιδιά του και τα αναγκάζει στην ανυπαρξία, τα καθηλώνει στη φιμωμένη επανάσταση και τα προσδιορίζει χωρίς να κουνήσει το δάχτυλό του.

Η υποταγή και η δουλοπρέπεια για μια θέση στον αρρωστημένο κρατικό μηχανισμό αποτελεί το όνειρο του κάθε μέσου πολίτη, τα παιδιά της χώρας ξεμακραίνουν και μισοκοιτάνε τα αποκαΐδια με παράπονο, η εντεταλμένη υπηρεσία της ιδεολογικής προπαγάνδας κρατάει όμηρο τον ξεσηκωμό και παρόλα αυτά ο λήθαργος συνεχίζεται.

Είναι απορίας άξιο αν θα αλλάξει ποτέ η νοοτροπία και η στάση της κοινωνίας και πάψει να κυνηγάει τη σκιά της.

Ο μικρόκοσμος που φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του τι να μην κάνεις για να είσαι απλά ένας συμβατικός πολίτης τραβάει ακόμη το καρούλι της μοίρας του και συνεχίζει να τρέφει το τερατώδες Εγώ του.

Εμμανουήλ Πηλιτσίδης
- Πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του Α.Π.Θ.
- Συγγραφέας του βιβλίου «Και εγένετο πτώσις» (εκδ. Ρώμη)
- Αναγνώστης του Macroskopio

https://www.macroskopio.gr/el