Είμαστε χώρες που αλλάζουν σύνορα χωρίς πολέμους

Μου φαίνεται απίστευτο ότι σε μερικές εβδομάδες θα μας αποχαιρετίσει το ’18. Καλά καλά δεν το συνήθισα, δεν το χόρτασα, και σε λίγο φεύγει. Φεύγει όμως γεμάτο, όπως και αυτός εδώ ο μήνας. Ο Οκτώβρης κύλησε στην ρουτίνα που είχε καθιερώσει ο Σεπτέμβρης και η αλλαγή της ώρας, η τελευταία κατά πολλούς, ήρθε να με αποσυντονίσει ακόμα μια φορά. Η νύχτα πέφτει στην καρδιά του απογεύματος, αλλά αυτό που με συγκινεί περισσότερο είναι το φως, η κόκκινη ανατολή, που βλέπω όταν ξυπνάω. Πέφτει πάνω στους ηλιακούς και τα μαδημένα μπαλκόνια χρωματίζοντας τα. Δεν είναι πια οι τοίχοι που μπάζουν υγρασία με τα σάπια κουφώματα, είναι όμορφα ερείπια, σαν τις ζωές μας.

Εδώ και μήνες οι αναγνωστικοί μου ρυθμοί είναι πεσμένοι. Αποφάσισα λοιπόν κάθε μήνα να δημιουργώ έστω ένα πρόχειρο αναγνωστικό πλάνο με τα βιβλία που θέλω περισσότερο να διαβάσω. Παραδόξως, και ενώ δεν είμαι καθόλου συνηθισμένη σε τέτοιου είδους πρακτικές, με βοήθησε. Ο Οκτώβρης ξεκίνησε με ένα μικρό και όμορφο βιβλίο του Σεπούλβεδα, το Η ιστορία του γάτο που έμαθε σε ένα γλάρο να πετάει, και συνεχίστηκε με τον εξαιρετικό Έρωτα στα χρόνια της χολέρας. Μετά το πολυσέλιδο άσμα του Μαρκές συνέχισα με μικρότερα βιβλία, το ίδιο απολαυστικά, τον Παλαιοβιβλιοπώλη Μέντελ και την Αόρατη Συλλογή του Τσβάιχ και την νουβέλα Καληνύχτα καλούδια μου του Νικήτα Μ. Παπακώστα. Ειδικά το συγκεκριμένο βιβλίο, επειδή ήταν και αυτό που ουσιαστικά έκλεισε τον μήνα, μου άφησε μια ιδιαίτερη επίγευση. Η νουβέλα του Παπακώστα μου θύμισε έντονα συγγραφικό κράμα Βιζυηνού και Ζατέλη. Παρόλο που η πλοκή του δεν είναι πρωτότυπη, η γραφή του είχε δυναμική και η αφήγηση έρρεε αβίαστα. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε και τα επόμενα βήματα του συγγραφέα.

Ήταν η πολλοστή φορά που διάβασα τα Άπαντα του Νίκου Εγγόνοπουλου. Στην συγκεκριμένη συλλογή από Ίκαρο επιστρέφω κάθε χρόνο και κάθε χρόνο βρίσκω ένα ένα στίχο, μια νέα εικόνα να αγαπήσω. Ο Εγγονόπουλος δεν είναι εύκολος ποιητής και φοβάμαι πως για να τον εκτιμήσω σε βάθος θα περάσουν ακόμα πολλές αναγνώσεις. Ας είναι. Η έκπληξη του μήνα ήταν από ένα μικρό, τόσο δα βιβλίο, που διάβασα όρθια στο βιβλιοπωλείο. Είναι το Polaroid, μια ποιητική συλλογή χαϊκού του Παρασκευά Καρασόπουλου. Σε επόμενο άρθρο θα αναφερθώ εκτενέστερα στην συγκεκριμένη συλλογή, μέχρι τότε να πάτε να την διαβάσετε παιδιά γιατί είναι καταπληκτική. Από εκεί είναι παρμένος και ο τίτλος της σημερινής ανάρτησης να φανταστείτε!

Συνεχίζω ευλαβικά το Orange is the new black και για την ώρα είμαι στον πέμπτο κύκλο. Παρατηρώ με μεγάλη χαρά ότι παρά το μέγεθος της σειράς δεν κάνει κοιλιά το σενάριο. Κάθε κύκλος είναι όλο και καλύτερος. Λυπάμαι μόνο που άργησα τόσο να την ανακαλύψω και που όταν με το καλό την τελειώσω θα πρέπει να περιμένω μέχρι το καλοκαίρι για να ξεκινήσει ο έβδομος και τελευταίος κύκλος. Παράλληλα με τις πορτοκαλί στολές παρακολουθούσα και μια παραγωγή της κρατικής τηλεόρασης, το Volume. Πρόκειται για μια μουσική σειρά που στόχο έχει να μας συστήσει την εγχώρια ροκ σκηνή. Οι επιλογές των συγκροτημάτων είναι πολύ καλές και καθόλου αναμενόμενες. Αυτό που με κέρδισε περισσότερο στο Volume ήταν η παρουσίαση. Δεν βάζει απλά τα μέλη της μπάντας μιλάνε μπροστά από ένα μικρόφωνο, τους βάζει στη σκηνή να κάνουν την τέχνη τους. Για ένα άτομο σαν εμένα που είναι αγοραφοβικό και οι συναυλίες είναι βασανιστικές, τέτοιες εκπομπές είναι βάλσαμο στην ψυχούλα μου!

Στον παραμελημένο κινηματογραφικό τομέα τα πράγματα σαν να κινήθηκαν περισσότερο αυτόν τον μήνα. Βγήκα απ΄τα νερά μου και είδα μια ταινία που καιρό φοβόμουν, το Mad Max και, ουρανοί, πωρώθηκα! Τώρα περιμένω εναγωνίως να δω στους κινηματογράφους την ταινία του Στιβ Κρικρή με Σερβετάλη και Στάνκογλου, το The Waiter. Το greek weird wave δεν είναι και η μεγάλη μου αγάπη, αλλά ο Σερβετάλης είναι και δεν βλέπω την ώρα να τον δω ξανά στην μεγάλη οθόνη. Παράλληλα, μετράω τις μέρες για την πρεμιέρα του θεατρικού Γιούγκερμαν. Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία θα ζωντανέψει επιτέλους μπροστά στα μάτια μου.

Επειδή πήξαμε στην κουλτούρα και την σκόνη, να σας πω ότι τον Οκτώβρη ξεχώρισα δύο μαγαζιά που μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, το I cake you και το Naanwich. Το πρώτο είναι ήδη γνωστό για τα καταπληκτικά γλυκά του, το δεύτερο πρέπει να γίνει λόγω των ιδιαίτερων πιάτων του και της θέας του στην Ακρόπολη. Ό,τι και να πω είναι ελάχιστο. Αν περάσετε από την Ερμού πρέπει να το επισκεφτείτε.

Ο Νοέμβρης είναι ήδη εδώ. Ελπίζω να σας βρήκε πλήρεις, υγιείς και διαβασμένους. Ή, αν όχι, να σας αφήσει έτσι. Καλό σας μήνα!

https://stylerivegauche.wordpress.com/