BY 

Κατερίνα Γώγου: [Ο Γιάννης μου ’πε…]

Ο Γιάννης μου ’πε
να μην ακουμπάω το κεφάλι μου στον τοίχο
όταν διαβάζω ή όταν καπνίζω.
Στη φυλακή, μου ’πε
γι’ αυτό είχανε πάντα πονοκεφάλους.
Το βράδυ άρχισε καβγάς γι’ αυτούς που γράψαν δήλωση.
Ο Χρόνης είπε
πως αν αυτοί βρήκαν τη δήλωση
εμείς βρήκαμε να μην υπογράφουμε.
Εγώ έλεγα πως η αντοχή έχει όρια οι άνθρωποι είν’ από κρέας
έλεγα για τους σταλινικούς και τη μέθοδο
να τουφεκάνε σα προδότες τους καλύτερους
κι αυτοί να ουρλιάζουνε πεθαίνοντας ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΟΜΜΑ.
Ο Σήφης είπε
η δήλωση είν’ η αρχή.
Μετά ρωτάνε ποιοι είναι οι φίλοι σου.
Μετά πού μένουν.
Εγώ είπα εκατομμύρια άνθρωποι ρε. Γιατί; Για ποιο κόμμα;
Ο Γιώργος είπε γι’ αυτό που θα φιάξουμε.
Στο τραπέζι είμαστε 3 εργάτες, 2 δηλωσίες, ο Γιώργος άνεργος
κι εγώ προνομιούχα φέτο δουλεύω. Καπνίζαμε.
Πίνανε. Ο Γιάννης πιο πολύ
–πώς διάβολο θ’ ανεβεί στο μηχανάκι–
δε θέλανε που μίλαγα έτσι.
Ύστερα έφυγα πιο μπρος μ’ είχε πιάσει ο πονοκέφαλος
ακούμπαγα πάλι στον τοίχο. Δεν ξέρανε πως ήξερα.
Πως δε θα υπόγραφα ποτέ.
Και για κανένα κόμμα.
Πως ένα σακάκι έριξα –Γενάρης 79–
στην παγωνιά που κουβαλάν οι δηλωσίες…
Από τη συλλογή Ιδιώνυμο (1980) της Κατερίνας Γώγου
https://thepoetsiloved.wordpress.com/