Εγχώρια Τηλεοπτική Βιοτεχνία…
…μεγέθους επαρχιακού εργαστηρίου για λουκάνικα
Ανέκαθεν … πρωί, μεσημέρι, βράδυ … εντός και εκτός συνόρων, η τηλεόραση αποτελούσε το απόλυτο αντ-εκπαιδευτικό μέσο που όχι μόνο δεν προσέφερε τίποτα αλλά μπορεί από ΚΑΤΙ να σε μετέτρεπε σαν άνθρωπο σε ΤΙΠΟΤΑ.
Το να μπορείς να παρακολουθείς τον παλμό του Μέσου, για να είσαι ενήμερος πως σκέφτονται ή απλά δεν σκέφτονται στα εκάστοτε εκτελεστικά αρχηγεία, είναι μεγάλη τέχνη που μόνο λίγοι και καλά θωρακισμένοι είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν χωρίς να κιτρινίσουν ολούθε.
Βέβαια, από το ότι το φαινόμενο συνέβαινε «ανέκαθεν» και μάλιστα «εντός και εκτός συνόρων» που είναι μια αλήθεια που δεν εξαιρεί εποχές και χώρες, καταλήξαμε στο «σημερινό εγχώριο φαινόμενο» που η κατάντια του έχει χαθεί στα άδυτα του πηγαδιού, είναι μια ολοκαίνουργια πραγματικότητα.
Αυτήν, ακριβώς, τη ‘φρέσκια και ντόπια’ πραγματικότητα σχολιάζει ο Νίκος Μαστοράκης παρακάτω:
Η εγχώρια τηλεοπτική βιοτεχνία (μεγέθους επαρχιακού εργαστηρίου για λουκάνικα) έχει μια ιδιόμορφη αποκλειστικότητα, που δεν τη συναντά κάποιος ούτε στην τηλεόραση της Ζουαζιλάνδης: Μεγάλο μέρος του προγράμματος των καναλιών δεν είναι πρωτογενές, αλλά έντεχνα (κακότεχνα) κλεμμένο, αφού πρωϊνάδικα, μεσημεριανάδικα και απογευματινάδικα, 7 μέρες την εβδομάδα μηρυκάζουν («αναμασούν», ανόητε, πάψε να ρωτάς για τις άγνωστες λέξεις) τη δική τους τροφή αλλά και την ήδη μασημένη άλλων καναλιών.
Κατσίκες και αγελάδες των τρίωρων δεν παράγουν παρά μόνο 10 λεπτά πρωτογενούς υλικού (κατά κανόνα κάποιο ανόητο και βαρύτατα μεταχειρισμένο θέμα ρεπορτάζ ή κάποια συμπτωματική συνέντευξη με δήθεν celeb στα ξεφτιλέ εγκαίνια ή επίδειξη ενός τριτοκοσμικού που πληρώνει ξεπεσμένους celeb για να έχει κάλυψη από τα εξίσου ξεφτιλέ προγράμματα) ενώ όλο το υπόλοιπο τρίωρο, με εξαίρεση τα άκρως συναρπαστικά σποτς του Ριχάρδου, του Medi Jeunesse, γιλέκων, επιδέσμων, σωβράκων ακράτειας και άλλα παρόμοια καλής αισθητικής telemarketing, συντίθεται από βαρετή φλυαρία και τα μηρυκαστικά (η παρουσιάστρια με το συμφοριασμένο πάνελ που αποτελείται από ασήμαντους ρεπόρτερ, ανεπάγγελτα αγορίτσια, παίκτες ριάλιτι, σουσούδες της σαχλής κοινωνίας και κάποιο “γνωστό” ξέκωλο) αναμασούν κλεμμένο υλικό, τόσο από συνάδελφα κανάλια που επίσης κλέβουν — άρα ο κλέφτης του κλέφτη δεν είναι κλέφτης — ή από το ένοχο λιμάνι πειρατικών αναρτήσεων, το YouTube. Από εκεί άλλωστε κλέβουν υλικό και τα κεντρικά δελτία, όταν ξεμένουν από το ελάχιστο για το οποίο έχουν πληρώσει δικαιώματα.
Φωνάζει ο κλέφτης…
Ο κλέψας του κλέψαντος, όταν τον τραβήξεις στα δικαστήρια (αν έχεις δηλαδή αντοχή να περιμένεις οκτώ χρόνια μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεσή σου) ισχυρίζεται ξεδιάντροπα μπροστά στον πρόεδρο «δεν το κλέψαμε, το κατεβάσαμε από το YouTube». Oσο για την αλληλοκλοπή, οι κατεργαραίοι μεταξύ τους συμπράττουν στην ομερτά του «δε λέω τίποτα» επειδή όλοι χρειάζονται όλους για να καλύψουν τα ημιθανή τους τρίωρα. Παράλληλα με αυτό το είδος της κλοπής, έχει εξελιχθεί και ένα άλλο: η χρήση μουσικής για υπόκρουση σε σήριαλ αλλά και για «φόντο» στα τρίωρα που έχουν και… DJ στο στούντιο. Τα κανάλια ξέρουν ότι παρανομούν και κλέβουν αλλά έχουν ένα πρόστυχο άλλοθι: «Πληρώνουμε την ΑΕΠΙ (όταν υπήρχε) και δίνουμε λίστες των συνθέσεων». Πίτσες μπλε, δηλαδή. Ο νόμος ορίζει σαφώς ότι αυτά τα ψυχία που χρέωνε τα κανάλια η ΑΕΠΙ και έμπαιναν στις τσέπες των ιδιοκτητών, είναι για «εκτελεστικά» δικαιώματα. Για χρήση μιας μουσικής σύνθεσης σε οπτικοακουστικό έργο, απαιτείται η άδεια του δημιουργού. Μ’ αυτό το φτηνό κόλπο τα κανάλια κλέβουν κάπου δέκα εκατομμύρια τον χρόνο από δικαιώματα, αν τα είχαν ποτέ ζητήσει και πληρώσει.
Μετά μουσικής…
Σε καμιά άλλη τηλεόραση, σε καμιά άλλη χώρα ένα κανάλι δεν μπορεί να παίξει απόσπασμα από εκπομπή άλλου καναλιού χωρίς άδεια. Ακόμη και το λεγόμενο fair use για μερικά δευτερόλεπτα αποσπάσματος χάριν ενημέρωσης η απαραίτητου σχολίου δεν είναι ξεκάθαρο και πολλές φορές διώκεται. Αν λοιπόν υπολογίσουμε ότι για 30 δευτερόλεπτα ενός τραγουδιού, για χρήση του σε διαφημιστικό σποτ, οι δημιουργοί απαιτούν κάπου 10,000–20,000 ευρώ, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της καναλοκλοπής των μη αυθεντικών μουσικών επενδύσεων, των «γεφυρών,» και του background music.
Κατσίκες και αγελάδες, μηρυκαστικά, μιξτ γριλλ πάνελ έχουν και άλλη μια πρωτιά: τον ευτελισμό και εξευτελισμό του αξιώματος «αρχισυντάκτης.» Θυμάμαι το δέος μας, όταν αρχισυντάκτης μας ήταν ο Φιλιππόπουλος, και το συγκρίνω με τους ρεζιλέ τίτλους στο τέλος ακόμη και εκπομπών μαγειρικής, όπου υπάρχει αρχισυντάκτης για τα μπρόκολα, αρχισυντάκτης για σουτιέν, αρχισυντάκτης για τα ξέκωλα, κάθε είδους αρχισυντάκτης.
Γλωσσοφωνιάδες
Σε όλα αυτά τα παράδοξα, ας προσθέσουμε και άλλη μια διεθνή πρωτιά: η ελληνική τηλεόραση είναι η μόνη που επιτρέπει αβασάνιστα την εκφορά δημοσίου λόγου των αγράμματων επαγγελματιών και τη στρέβλωση της γλώσσας, όταν ο θεατής (ειδικά εύπλαστων ηλικιών) ακούει από τον ματσουκοφόρο ρεπόρτερ «έτσι ούτως ώστε» «των πληγέντων περιοχών» «σε ασφαλή σημείο» και εκατοντάδες άλλα τέρατα. Έχουμε λοιπόν μια τηλεόραση συρραπτική, κλέφτρα, ανεύθυνη, ξεδιάντροπη, μια κοινωνία κλεπτών και μηρυκαστικών και με αυτή πρέπει να ζήσουμε, αν δεν έχουμε δραπετεύσει ήδη στον πλανήτη Netflixη στον πλανήτη Amazon Prime, η έστω και στους εγχωρίους του πλανητικού μας συστήματος (Nova κλπ.) που και ακριβές συνδρομές έχουν, είναι ελάχιστο το ελληνικό τους προϊόν και απλώς υποτιτλίζουν διεθνή παραγωγή.
Απ’ ολότελα….
Πηγή: Kourdisto Portkali
https://www.macroskopio.gr/el
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου