Κατερίνα Γώγου:
[σημείωμα της άλλης μέρας.]
σημείωμα της άλλης μέρας.
ΜΑΝΟΥΛΑ
σου αφήνω 200 δρχ. να πάρεις απ’ τη λαϊκή φασολάκια απ’ αυτά που λέει ο ποιητής γιατί τ’ άλλα είναι ακριβά και δε φτάνουνε. Να ’χουνε πολύ ζουμί να βουτάμε. Βγάλε ένα κλειδί για το παιδί. Όλα τα χάνει μες στον δρόμο. Πέρνα του το σ’ ένα κορδόνι στον λαιμό βρες ένα χρώμα γαλανό να μη στεναχωριέται. Έτσι όπως το πάει θα μένει πάντα έξω. Βάλε σ’ ένα ποτηράκι του κρασιού κάτι λουλουδάκια που ζωγράφισα την ώρα που κοιμόσαστε. Θα σας αρέσουν. Και πρόσεχε ρε μάνα που πλένεις τα τζάμια έκοψες απ’ τη χαλκομανία την πατούσα του ακροβάτη και τώρα αγριοκοιτάει εμένα που στέκει μετέωρος στο τεντωμένο σκοινί. Πέταξε να παν στον διάολο τα νάιλον σακούλια που μαζεύεις θα μας πνίξουνε και τις πρωτομηνιές με τους αγιασμούς που μας ραίνεις σ’ το ’χω πει εκατομμύρια φορές δε μ’ αρέσουν αυτά. Σ’ ΑΓΑΠΑΩ.
Μη νομίζεις ξέρω πόσο κουράζεσαι να ζωντανεύεις τα όνειρα. Μα το παιδί είναι μικρό κι εγώ στριμωγμένη. Μη βάλεις πάλι τις φωνές και μουρμουράς μονάχη σου πως όλο ζω με ψέματα έμαθα και το παιδί κι είμαι ονειροπαρμένη.
Δεν ξέρω όμως μάνα άλλο τρόπο να ζω.
Είναι ένας τρόπος κι αυτός μάνα να ζήσεις.
Σας αγαπώ πολύ και τις δυο. Μην κλαις.
Πάω να κοιμηθώ.
Έχω να ονειρευτώ
–λεπτομέρειες δηλαδή μείνανε–
χωνιά τα χέρια μου γύρω απ’ το στόμα εεεεεεεεεεεεεεεεε
απ’ αύριο δε θα κλαίει κανένας.
σου αφήνω 200 δρχ. να πάρεις απ’ τη λαϊκή φασολάκια απ’ αυτά που λέει ο ποιητής γιατί τ’ άλλα είναι ακριβά και δε φτάνουνε. Να ’χουνε πολύ ζουμί να βουτάμε. Βγάλε ένα κλειδί για το παιδί. Όλα τα χάνει μες στον δρόμο. Πέρνα του το σ’ ένα κορδόνι στον λαιμό βρες ένα χρώμα γαλανό να μη στεναχωριέται. Έτσι όπως το πάει θα μένει πάντα έξω. Βάλε σ’ ένα ποτηράκι του κρασιού κάτι λουλουδάκια που ζωγράφισα την ώρα που κοιμόσαστε. Θα σας αρέσουν. Και πρόσεχε ρε μάνα που πλένεις τα τζάμια έκοψες απ’ τη χαλκομανία την πατούσα του ακροβάτη και τώρα αγριοκοιτάει εμένα που στέκει μετέωρος στο τεντωμένο σκοινί. Πέταξε να παν στον διάολο τα νάιλον σακούλια που μαζεύεις θα μας πνίξουνε και τις πρωτομηνιές με τους αγιασμούς που μας ραίνεις σ’ το ’χω πει εκατομμύρια φορές δε μ’ αρέσουν αυτά. Σ’ ΑΓΑΠΑΩ.
Μη νομίζεις ξέρω πόσο κουράζεσαι να ζωντανεύεις τα όνειρα. Μα το παιδί είναι μικρό κι εγώ στριμωγμένη. Μη βάλεις πάλι τις φωνές και μουρμουράς μονάχη σου πως όλο ζω με ψέματα έμαθα και το παιδί κι είμαι ονειροπαρμένη.
Δεν ξέρω όμως μάνα άλλο τρόπο να ζω.
Είναι ένας τρόπος κι αυτός μάνα να ζήσεις.
Σας αγαπώ πολύ και τις δυο. Μην κλαις.
Πάω να κοιμηθώ.
Έχω να ονειρευτώ
–λεπτομέρειες δηλαδή μείνανε–
χωνιά τα χέρια μου γύρω απ’ το στόμα εεεεεεεεεεεεεεεεε
απ’ αύριο δε θα κλαίει κανένας.
Από τη συλλογή Ιδιώνυμο (1980) της Κατερίνας Γώγου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου