Βαβέλ – δοκιμή

Artworks: © Dimitris Soukoulis. Analog collage, cut-it Title: A modern Jeanne d’Arc..

I

Αυτός είναι ένας αφορισμός για να ρίξει κάτω έναν άλλον αφορισμό.

Να λιμάρει τις βάσεις μιας Βαβέλ.

Εγώ να πετάξω πέτρα, να τον βρει κατακούτελα και να ρίξω κάτω έναν Γολιάθ, που κρύβεται πίσω από εξαόροφες πολυκατοικίες, από κεραίες συντονισμένες σε εγχώρια τηλεοπτικά show, από δορυφορικά πιάτα στραμμένα στα Βαλκάνια, από σειρές απλωμένα ρούχα.

Ξέρω, όμως, εκ των προτέρων πως ο αγώνας μου είναι άνισος.

Μου λείπει παράστημα και το μπράτσο μου δεν είναι γυμνασμένο στο τόξο, ούτε το μάτι μου στη σκοποβολή.

Κι από πέτρες κι αγκωνάρια εγώ προτιμούσα τα βότσαλα.

Έχω όμως γυμνάσει τα πόδια μου από το δρόμο, από το κυνηγητό.

Γνωρίζω από μνήμης όλα τα παραστράτια.

Αν δεν τον βρει στο μέτωπο η οργή μου, θα του ξεφύγω ανάμεσα.

Αυτός θα με κοιτά ξαφνιασμένος.

Εγώ απλά δε θα νοιάζομαι πια.

II

Περιφέρομαι.

Γεωγραφώ την πόλη ξανά και ξανά.

Με μεζούρα μοδίστρας μετράω τη διάμετρό της.

Τα Σαββατοκύριακα πάντα τη βρίσκω μεγαλύτερη.

Είναι γιατί οι εργάτες εκδράμουν.

Ψωνίζονται στην περιφέρεια, στην παραλία, στο άλσος με τα πεύκα.

Τινάζονται και τακτοποιούνται πριν επιστρέψουν.

Η πόλη παραμένει καθαρή από πευκοβελόνες.

Τακτοποιούν το μαλθακό πέος τους στο χαλαρωμένο βαμβακερό σώβρακο.

Το δασάκι, το πρωινό της Δευτέρας, μυρίζει ούρα.

Η αποφορά όμως διανύει το τελευταίο στάδιο της ανακύκλωσης.

Τα σχολιαρόπαιδα, σε πρωινή εκδρομή, την επόμενη μέρα, θα ακουμπήσουν στο οικογενειακό τραπέζι, τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, τα σκισμένα εσώρουχα, τα αθλητικά παπούτσια, με λάσπες θα λερώσουν τα πλακάκια.

Θα τα φορέσουν Αυτοί που γύρισαν.

Θα τα οσφρίσουν.

Θα τα επιπλήξουν για τα σκουπίδια που έφεραν.

Θα τα ευχαριστήσουν για το πνεύμα της οικιακής οικονομίας, της αυτάρκειας.

Αυτά θα γράψουν εκθέσεις και εντυπώσεις.

Θα τους διορθωθεί η μορφολογία.

Το περιεχόμενο θα είναι άμεμπτο.

Θα προαχθούν με εύσημον μνεία.

III

Σε αυτή τη σοσιαλιστική πόλη, τα βαλς ανακατεύονται με τα εμβατήρια.

Ο μισθωμένος υπαίθριος αοιδός από το Δήμο, σε στρατηγικό σημείο, στα μισά της οδού που συνδέει την πλατεία με το σταθμό, καλωσορίζει τους τουρίστες.

Αυξάνει τις δημόσιες προσόδους.

Συμπληρώνει το ΑΕΠ, όπως οι διανυκτερεύσεις των ξενοδοχείων και τα κουβέρ των χώρων εστιάσεως.

Στο προκείμενό του ντέφι ξένα κέρματα, κουμπιά, καρφίτσες και δυο ντόπιες γριές ξεχασμένες με σακούλες από το σούπερ μάρκετ.

Αυτές, προς το παρόν δεν είναι ανακυκλώσιμες.

Δείχνουν το υπόλοιπο του τραπεζικού λογαριασμού στη δημοτική αστυνομία.

Οι αστυνομικοί υποκλίνονται στις πιστωτικές τους κάρτες: είναι ακόμα ερωτεύσιμες, μέχρι την ημερομηνία λήξη τους.

IV

Σε αυτή την πόλη συναντώ φαντάσματα.

Έχω μεγαλώσει πια.

Ho fatto le ossa.

Ho ormai il fegato.

Συνηθίζεις το τέρας.

Κάποτε κονταίνει.

Άλλες φορές μακραίνει.

Πατάει τότε τη φόδρα του.

Πέφτει χάμω.

Τότε είναι που το προλαβαίνω και το γνωρίζω από κοντά.

Το μυρίζω.

Χθες, μου είπε, το πόσο το ενοχλεί το κυνηγητό μου.

Μετά με δάγκωσε στο χέρι.

Του λίμαρα τα δόντια, του έκοψα τα νύχια.

Το χάιδεψα, πατρικά, στο κεφάλι.

“Δεν θα γίνουμε φίλοι”, μου είπε.

“Δεν πρέπει να με αγαπήσεις, όσο κι αν μου μοιάζεις.

Από αιώνες μια ψιλή γραμμή το πέρασμα από το δίκιο στ’ άδικο:

από το θύτη στο θύμα

κι από το θύμα στον ήρωα.

Εγώ είμαι το Αρχέτυπο.

Τα χέρια Εκείνου στην κούνια.

Η ομιλία των ένα βήμα πιο πίσω, οι λέξεις των χρησμών τους.

Η απουσία τους, η σιωπηλή συναίνεσή τους.

Θα ‘ρθει η στιγμή που θα με ντυθείς.

Τότε θα πάψεις.

Ένας κι Εσύ σαν τους Πολλούς”.

© Copyright 2018 Σούκουλης Δημήτρης – All Rights Reserved

https://nosensewords.wordpress.com/