1/11 Μια μαρτυρία
Πρώτη του Νοέμβρη σήμερα. Καλό μήνα σε όλους μας!
Σήμερα και κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη των αγίων Κοσμά και Δαμιανού, των ιατρών που καθώς λένε’ είχαν θεραπεύσει πολύ κόσμο όσο ζούσαν, μα και μετά την κοίμησή τους, με βάση την μαρτυρία ανθρώπων διασωθέντων από την χάρη Τους.. Έτσι λένε.
Από την μεριά μου, είπα σήμερα, να σας πω μια ιστορία. Να μιλήσω και να μαρτυρήσω για ένα πραγματικό γεγονός που συνέβη πολλά χρόνια πριν, μια τέτοια ημέρα, την νύχτα της πρώτης Νοέμβρη, πριν καλο’ ρθεί το ξημέρωμά της.
Είχα τότε μια ανιψιά, κόρη της αδελφής μου, την Νικολέττα. Πολυαγαπημένη μου. Θάταν τότε στα οκτώ της χρόνια. ‘Ένα πολύ όμορφο, ευαίσθητο και πανέξυπνο κοριτσάκι, ευφυές θα’ λεγα.
Το βράδυ της προηγούμενη μέρας, η μικρή έπαιζε και χόρευε στο σπίτι μας. Φαινόταν νάναι μια χαρά!. Μέχρι, που σαν την έβαλε η μάνα της να κοιμηθεί, εκείνη είπε πως δεν ένοιωθε καλά και μέσα σε λίγα λεπτά το παιδί είχε χάσει τις αισθήσεις του.
Αλαφιασμένοι, όλοι εμείς της οικογένειας, το πήγαμε τρέχοντας στο Νοσοκομείο παίδων, στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο των Πατρών.
Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ένα περίπου μισάωρο αφότου είχαμε φτάσει, όταν το παιδί έπεσε σε κώμα. Οι γιατροί το είχαν μεταφέρει ήδη σε ένα μοναχικό δωμάτιο. Είχαν διαγνώσει, χωρίς να είναι και βέβαιοι, ότι είχε προσβληθεί από τύφο ή κάτι τέτοιο και έτσι λεπτεπίλεπτο που ήταν, το ανοσοποιητικό του σύστημα δεν ανταποκρίθηκε και είχε καταρρεύσει. Και, ότι ίσως, πέθαινε εκείνη την νύχτα. Έτσι μας είπαν.
Ο ιατρός που είχε αναλάβει την φροντίδα του παιδιού, Φίλιας τ΄ όνομά του, θεός σχωρέστον- χάθηκε άδικα κάμποσα χρόνια μετά σε τροχαίο- ήταν ο τότε διευθυντής του Νοσοκομείου. Αυτός, μαζί με την ομάδα του των ιατρών, μου εξήγησαν ότι το νοσοκομείο δεν διέθετε εντατική μονάδα αλλά ότι ή κατάσταση της υγείας του παιδιού ήταν τέτοια που θα πέθαινε κατά την τυχόν μεταφορά του με ελικόπτερο, σαν του το πρότεινα. Μου είπε ότι το μόνο που μπορούσαν από την πλευρά τους ως ιατροί να κάνουν, ήταν να του χορηγούν πλάσμα αίματος, και από την μεριά μας, να προσευχόμαστε για να επιζήσει εκείνη την νύχτα.
Έτσι, από την μια στιγμή στην άλλη.. Νομίζω, είχα αποσβολωθεί, τέτοιο το σοκ και η κατάπληξη.. Που να το χωρέσει ο νους.. Να σας πω την αλήθεια μου, βγήκα έξω να ανασάνω και έπιασα τον εαυτόν μου να μιλάει στα δέντρα.. Δεν ήμουν και της θρησκείας, να πω, ούτε καλά καλά δεν ήξερα πως να προσεύχομαι, τέτοιες ώρες όμως, πιστεύω, είναι εκείνες που στρέφεται ο καθείς, είτε άθεος, είτε άθρησκος, είτε πιστός, και προσεύχεται στον θεό εκλιπαρώντας για την βοήθειά Του. Έτσι και εγώ .
Στο νοσοκομείο είχαν συρρεύσει, στο μεταξύ, όλοι οι συγγενείς. Οι πιο ηλικιωμένοι προσεύχονταν στους Άγιους Αναργύρους. Μου είπαν ότι είναι η ημέρα τους, η πρώτη του Νοέμβρη, έτσι και το ‘μαθα. ..Κι όλοι μας, έξω από την πόρτα του θαλάμου σιωπηλοί, περιμέναμε. Μέσα στο δωμάτιο ο γιατρός με την ομάδα του των ιατρών, πάνω από το παιδί και η πιο γρήγορη νοσοκόμα του νοσοκομείου να τρέχει να προλάβει το κλάσμα του δευτερολέπτου για να κάνει τις αλλαγές της φιάλης του πλάσματος κάθε φορά που τελείωνε η κάθε μια τους..Χάναμε το παιδί λέγαν’ οι γιατροί κάθε φορά πάνω στην αλλαγή, και όλο λέγαν’ στην νοσοκόμα..κάνε πιο γρήγορα, πιο γρήγορα ..
Ο ιατρός, ο Φίλιας, βγήκε έξω κάποια στιγμή..Είπε, δεν το προλαβαίνουμε το παιδί, μας φεύγει…Ζήτησε ναρθεί γρήγορα ο πατέρας του παιδιού κι οι δυο γονείς μαζί να μπουν μέσα και οι δυό τους να καθίσουν δίπλα στο παιδί ο ένας από την μια μεριά και ο άλλος από την άλλη, να του κρατάν΄ τα χέρια και να του μιλάν’ κι ας ήταν σε κώμα..Κι οι δυο γονείς, τόνισε, ο ένας από δώ του κι άλλος από κει του.. Ακούνε, νοιώθουν, ξέρετε, μας είπε..
Ο πατέρας της Νικολέττας, αφότου είχε χωρίσει με την αδελφή μου, είχε ξεχάσει πως είχε παιδί και η μικρή μας είχε μεγάλο καημό για αυτήν του την απουσία, για την αδιαφορία του πατέρα της. Την μαράζωνε αυτό. Εκείνη την νύχτα όμως, με τον που τον καλέσαμε πως το απαίτησε ο γιατρός, ήρθε αμέσως..Έτσι, κι οι δυο γονείς μαζί, έκαναν όπως τους ξαναείπε εκείνος.
‘Όλη την νύχτα οι δυο γονείς του να του μιλάν’ του παιδιού και να του κρατάν’ τα χέρια και παραδίπλα οι γιατροί στα ριζά του κρεβατιού κι η νοσοκόμα αναμεσίς.. Και το παιδί σε κώμα.. Εμείς, οι άλλοι, απέξω, σε σιωπή. Και όλοι μας μετράγαμε κάθε λεπτό της, που αργοκύλαγε τόσο..Και περιμέναμε…Βαρειές ώρες..
Η Νικολέττα άντεξε. Στο πρώτο φως της μέρας που χώθηκε στο δωμάτιο του παιδιού, εκείνη άνοιξε τα μάτια της…Απάντησε και στις ερωτήσεις των γιατρών Η μικρή δεν είχε πάθει καμμιά εγκεφαλική βλάβη, όπως φοβόσαντε.. Έτσι μας είπαν οι γιατροί και έτσι ήταν.. Ευγνώμονες πόσο τους είμαστε!
Γιατί τώρα, σας τα είπα όλα αυτά;
Είναι για κείνα που είπε η μικρή μας, η οχτάχρονη Νικολέττα στην μητέρα της κείνο το ξημέρωμα, λίγο μετά που φύγαν’ όλοι τους οι άλλοι από το δωμάτιο- ο πατέρας της είχε φύγει προτού η μικρή συνέλθει. Μου τα μετέφερε αμέσως μετά, η έκπληκτη μάνα της μιλώντας μου ψιθυριστά γι΄αυτά, κι αργότερα σαν καλοσυνήλθε και την ρώτησα, μου τα είπε και η ίδια η ανιψιά μου. Κι όπως τα θυμάμαι, έτσι και θα σας τα πω..
Η κουβέντα είχε ξεκινήσει κάπως έτσι. Η αδελφή μου, ανακουφισμένη και με δάκρυα στα μάτια έλεγε στο παιδί της ότι θα γίνει καλά ότι της αγαπούσε κι ήταν δίπλα της ….Έτσι, πως της έλεγε..
Κι άκουσε τότε, την μικρή, να της λέει..Χαμογελούσε..
– Μαμά, δεν ήσουνα μόνο εσύ δίπλα μου, ήταν και ο μπαμπάς εδώ. Τον είδα..Σας είδα με τον μπαμπά να είστε μαζί, κοντά μου, ο ένας από δω και ο άλλος από κει, σκυμμένοι. Πιο πέρα ήταν κάποιοι άλλοι που δεν τους ήξερα..
Η αδελφή μου, ολότελα ξαφνιασμένη, τηνε ρώτησε..
-Μας είδες; Μα, κοιμόσουν..
– Α! μαμά.. Της απάντησε η μικρή..Δεν κοιμόμουνα..Εγώ ήμουνα από πάνω και σας έβλεπα. Έβλεπα και μένα! Κοίταγα να φύγω από την πόρτα αλλά δεν με άφησε εκείνος ο κύριος…Ήταν μπροστά της, δεν τον ήξερα, φόραγε μακρυά λευκά ρούχα και με εμπόδισε. Μου είπε να γυρίσω πίσω, δεν είχε ρθεί, είπε, η ώρα να φύγω..Γύρνα πίσω, μου είπε, μαμά. Και εγώ, γύρισα..
Υπάρχουν, γίνονται πράγματα που δεν εξηγούνται με την λογική. Είναι στενή, είναι μικρή και δεν μπορεί να τα χωρέσει.. Αυτά είναι του Λόγου. Δεν ξέρω να πω αν είχαν προστρέξει στο παιδί οι ‘Αγιοι Ανάργυροι, κάποιος από αυτούς ή ποιός άλλος εν Θεώ. Πάντως, άνθρωπος δεν ήταν..
Από τότε όμως, κάθε χρόνο τέτοια μέρα πάμε στο ξωκκλήσι τους και ανάβουμε από ένα κερί στην μνήμη τους και για τα θάματά τους. Κι ευχαριστούμε, εκείνον τον άγνωστο τον ανθρωπόμορφο- που σαν οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια αδύναμοι – Εκείνος είχε σταθεί κι είχε εμποδίσει το παιδί μας να φύγει ..Και, που το κράτησε στην ζωή..
Γιαυτό και σας μάτα εύχομαι. Καλό μήνα να έχετε και με υγεία!
https://beatrikn.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου