Η αισθητική των βιβλίων
της Late November
Εγώ το παραδέχομαι. Τα κοιτάω τα εξώφυλλα. Τα προσέχω, αγοράζω βιβλία εξαιτίας τους και κάποιες φορές, δεν αγοράζω βιβλία εξαιτίας τους. Πείτε με επιφανειακή, πείτε με χαζή, τα προσέχω.
Η πιο έντονη ανάμνηση που έχω, είναι και κάπως πρόσφατη, έχει κανένα χρόνο που συνέβη, ίσως και λίγο παραπάνω.
Εντοπίζω έναν θαυμάσιο σελιδοδείκτη. Το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω το σχέδιο. Παραγγέλνω το βιβλίο. Εεε και σκάει μύτη μια ομορφιά, που είναι, με το χέρι στην καρδιά, από τα πιο υπέροχα εξώφυλλα στη συλλογή μου. Ποίηση ήτανε κιόλας, από την Πολωνία, ούτε που το χα προσέξει να φανταστείτε. Κάποια ποιήματα μου άρεσαν πολύ, κάποια μου ‘ταν αδιάφορα αλλά γενικότερα η αίσθηση που μου άφησε, ήταν ζεστή.
Εντοπίζω έναν θαυμάσιο σελιδοδείκτη. Το κοιτάω, το κοιτάω, το κοιτάω το σχέδιο. Παραγγέλνω το βιβλίο. Εεε και σκάει μύτη μια ομορφιά, που είναι, με το χέρι στην καρδιά, από τα πιο υπέροχα εξώφυλλα στη συλλογή μου. Ποίηση ήτανε κιόλας, από την Πολωνία, ούτε που το χα προσέξει να φανταστείτε. Κάποια ποιήματα μου άρεσαν πολύ, κάποια μου ‘ταν αδιάφορα αλλά γενικότερα η αίσθηση που μου άφησε, ήταν ζεστή.
Άλλο παράδειγμα, είναι το Confiteor. Το βιβλίο, πέρα απ’ το γεγονός ότι είναι 800 σελίδες λογοτεχνικής απόλαυσης, κατεβήκανε οι θεοί της λογοτεχνίας και ευλογήσανε τον Cambre, είναι κι ένα βιβλίο όμορφο, με ένα εξώφυλλο τόσο υπέροχο όσο και το εσωτερικό του. Θα μου πείτε, τι σημασία έχει; Δεν έχει, αλλά μου κάθεται καλά στο μάτι και αυτό μ’ ευχαριστεί.
Δεν είναι μόνο το εξώφυλλο όμως. Το δέσιμο, το δέσιμο ρε παιδιά, το δέσιμο το κανονικό με τις κλωστές, που τα κάνει τα βιβλία στα χέρια μου να φαίνονται έργα τέχνης.
Δεν το ξεχνάω, κρατούσα ένα τέτοιο υπέροχο βιβλίο, μικρό, σκληρό εξώφυλλο, δεμένο με ριγέ κόκκινη και κίτρινη κλωστή. Ο θείος, ο οποίος έχει τυπογραφείο ο άνθρωπος, είχε γυρίσει να μου πει «Το βιβλίο που κρατάς, είναι πολύ όμορφο.» Σκάω ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, ειλικρινά το λέω, ίσως γιατί ένιωσα δικαίωση, ίσως γιατί κάποιος άλλος εκτίμησε κάτι που έβρισκα εγώ όμορφο.
Δεν το ξεχνάω, κρατούσα ένα τέτοιο υπέροχο βιβλίο, μικρό, σκληρό εξώφυλλο, δεμένο με ριγέ κόκκινη και κίτρινη κλωστή. Ο θείος, ο οποίος έχει τυπογραφείο ο άνθρωπος, είχε γυρίσει να μου πει «Το βιβλίο που κρατάς, είναι πολύ όμορφο.» Σκάω ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, ειλικρινά το λέω, ίσως γιατί ένιωσα δικαίωση, ίσως γιατί κάποιος άλλος εκτίμησε κάτι που έβρισκα εγώ όμορφο.
Δεν ξέρω αν τα παρατηρείτε τα εξώφυλλα, τις εκδόσεις, το χαρτί – το πάχος του και το χρώμα του, τη γραμματοσειρά, εγώ τα βλέπω όλα, όλα μου είναι σημαντικά, τα παρατηρώ και όταν είναι προσεγμένα, όταν είναι φτιαγμένα με μεράκι και μ’ αγάπη, το δηλώνω, μου αρέσουν παραπάνω. Εκτιμάω το βιβλίο λίγο περισσότερο. Το τελειώνω και το κλείνω και το κοιτάω και βλέπω πόσο όμορφο είναι.
Να με συγχωράτε, το ξέρω ότι είναι χαζό, αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ. Μέχρι στιγμής δεν το χω πληρώσει, αν και δεν μπορώ να φανταστώ ένα βιβλίο με τόση δουλειά πάνω του να μπορεί να έχει άσχημο περιεχόμενο. Τόσο χρόνο, τόση ενέργεια που ξοδέψανε, δεν μπορεί, κάτι καλό θα χει μέσα.
Όμορφα βιβλία λοιπόν, που μου τραβάνε την προσοχή και που τα εκτιμάω πολύ.
Υ.Γ. Εσάς εκεί στις εκδόσεις Ερατώ, σας αγαπώ με όλο μου το είναι.
https://stylerivegauche.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου