ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΥΔΙΑ

Μιά οποιαδήποτε μέρα

οποιαδήποτε εποχή

με χιόνι και βροχή, καλύτερα νάναι άνοιξη

με αεράκι και να πονά λίγο η ψυχή,

είναι καλύτερα έτσι,

μιά βόλτα στην αμμουδιά

Έχεις μαζί σου νεκρούς και ζωντανούς

τίποτα δεν ξεγλυστρά της μνήμης σου

κι ας λάμπει απέναντι η θάλασσα

με τα άσπρα σπιτάκια

σαν νησί καλοκαιρινό

εκεί πέρα, μακριά, η πόλη σου

σε χαιρετά, σαν την Αλεξάνδρεια

που άφησε ο Καβάφης,

αλλά πάντα την είχε μαζί του.

Ονειρεύομαι το παλιό μου σπίτι,

συνέχεια.

Τίποτα δεν αφήνουμε πίσω μας, λέμε πως ναι, αλλά όχι,

είναι μέσα μας όπου και να πάμε.

Σκέφτεται άραγε, πονά, θυμάται, αναπολεί, μετανιώνει ή όχι

για κάτι ο σκύλος που κοιμάται μπροστά μου;

Κι όμως πονά όταν τον κλωτσάς,

και σε κοιτάει με παραπονεμένα μάτια..

Όλα νιώθουν γύρω σου, όλα είσαι εσύ, αρκεί

να τα βλέπεις με καθαρή ματιά,

αρκεί νάναι όλα ζωντανά μέσα σου

Μην αφήνεις τίποτα πίσω σου,

γιατί θα σε αφήσουν,

θα χάσεις τον μισό σου καλύτερο εαυτό.

Μία βόλτα στην αμμουδιά,

τα φέρνει όλα εμπρός σου,

τα θαυμάζεις, τα χαιρετάς, τα συγχωρείς, τα καταλαβαίνεις,

νεκροί και ζωντανοί είναι γύρω σου τότε,

είναι η στιγμή της διαύγειας,

η στιγμή της σπάνιας συνάντησης

με τον εαυτό σου.

Μην τον αφήσεις να σου ξεφύγει.

Κράτα τον ολόκληρον μέσα σου.

Μην αποχωριστείς ούτε ένα κομμάτι του.

Αυτόν θα πάρεις μόνον εξάλλου μαζί σου.

https://anastasiakalantzi50.wordpress.com/